Uncategorized
Among Ukraine’s Jews, a year of war has transformed the ordinary into the sacred
TRUSKAVETS, Ukraine (JTA) — Nearly 600 Jews stand shoulder-to-shoulder, eyes trained on the young man leading the service to close out Shabbat. The crowd sings a soulful havdalah tune that lifts up its final words: “hamavdil ben kodesh l’chol” — ”the One who divides between sacred and ordinary.”
It looks like a Shabbat gathering anywhere else in the world, but I’m in the western Ukrainian city of Truskavets, where — from every part of their conflict-scarred country — these Jewish community volunteers have come together for a four-day retreat, energized by the chance to learn from each other and take a deep breath.
I’m back in Ukraine for the first time since the crisis began to learn from these men and women making miracles happen. I came to document and share stories from this gathering. Remarkably, it’s the largest-ever in the former Soviet Union arranged by my organization, the American Jewish Joint Distribution Committee, or JDC, which has worked to aid needy Jews and build Jewish life in the region for decades.
With its wine and sweet-smelling spices, havdalah eases the transition from the holy purity of Shabbat to the workaday mundanity of the week. Surrounded by hundreds of Ukrainian Jews, I felt uplifted, as I always do when I travel to this region and see its defiant, vibrant Jewish life.
The usual rules don’t apply. Here, the ordinary becomes sacred.
On this, my 14th trip to the former Soviet Union in 10 years, I’ve come to know it as a place where that switch is truly flipped. Rebuking a painful history, from the Holocaust to Soviet oppression, everyday actions become lifesaving and essential. That’s never been more true than this past year, as Jewish communities here worked overtime to meet the enormous humanitarian needs of this crisis.
Simple flashlights become beacons enabling home care workers to reach the bedridden elderly Jews they serve. Bus trips between cities are transformed into escape hatches for those fleeing rocket attacks. A box of nonperishables is manna from heaven for those faced with empty grocery shelves, and each call from a volunteer is a life raft for the loneliest seniors and most vulnerable at-risk families.
Over the last year, more than 3,000 volunteers engaged in projects affecting 36,000 people. This work is part of our expansive response to this crisis — supported by the Jewish Federations of North America, the Claims Conference, International Fellowship of Christians and Jews, individuals, families, corporations and foundations. It includes providing uninterrupted assistance to 43,000 Jews in Ukraine and the delivery of 800 tons of humanitarian aid. Among those we help are the elderly and families, internally displaced people, and the new poor who have lost their livelihoods in the devastation.
A song leader leads participants in havdalah at JDC’s volunteer Shabbaton in Truskavets, Ukraine, February 2023. (Arik Shraga)
Not blind to the challenges they face, Jews and Jewish communities here are resilient and resolute in the knowledge that there’s something more important at play. It’s a clarity of purpose that means, against all odds, they’ve grown even stronger.
“My fears were boiling me alive,” said Tatiana Chumachenko, a 34-year-old Odessa mother of two. She started volunteering this summer and now runs weekly cooking classes and art therapy sessions for elderly Jews. “So I made the decision to widen my world — to take on more responsibility, to take care of more people. And volunteering literally saved me.”
Thousands of Ukraine’s Jews just like Tatiana have chosen determination, not despair. They’ve driven through besieged cities delivering medicine and firewood, power generators and portable heaters. They know their Jewish values demand action and compassion, and so they’ve stepped up.
Daria Yefimenko, the head of our network of 25 volunteer centers across Ukraine, is that resolute determination personified. The air raid siren went off the other day as I was interviewing her — a shocking noise, made more frightening by its maddening vagueness: What’s happening? Where? Am I in danger, or is this just background noise?
I learned later that just a few hours before I arrived in Ukraine, a missile had struck Drohobych, only 10 kilometers from the Shabbaton.
Yefimenko seemed unshaken. She and her team — her “family of superhero volunteers” — live here, of course. They must cope with brutal shelling and unpredictable electricity cuts. They have daily fears for their loved ones, and rising anxiety about what the future holds. They help their neighbors even as they share their pain and struggles.
And they keep on going.
Alex Weisler joins the massive group havdalah at JDC’s volunteer Shabbaton in Truskavets, Ukraine, Feb. 18, 2023. (Arik Shraga)
There are so many stories in this part of the world — World War II stories, Soviet stories, stories of rebuilding and reimagining Jewish life after the Soviet Union fell. I’m curious about the one we’ll tell when this is all over.
Will we remember how Jews supported each other in the darkest days? We should.
Before the massive Shabbaton havdalah, I led a smaller version at the hotel down the road where we have housed hundreds of internally displaced people since the earliest days of the Ukraine crisis.
Six elderly Jews from the Zaporizhzhia region joined me for their first havdalah ever. Among the group was 76-year-old Alla Hodak, who fled from a place with significant devastation.
Alex Weisler leads a group of internally displaced Ukrainian Jewish community members in their first-ever havdalah ceremony, Feb. 18, 2023. (Arik Shraga)
Here, observing Jewish rituals in a third-floor alcove, she had begun to form a makeshift community—not quite home, but not alone either. “You made sure we were never abandoned to fate,” she told me.
In that moment of stark intimacy, our small group blessed the wine, smelled the cinnamon, and felt the warmth of the braided candle. It bound us together and reminded us that drawing a distinction between then and now can be holy, too.
As we take stock of a year of grief and grit, we must guarantee that the next one is a kinder one. We must recognize our own hands as sacred tools and each member of our global Jewish family as holier still.
There’s nothing ordinary about that. Each person and each day has become an opportunity to do good for those who need us most and build their future together. That’s the only way forward.
—
The post Among Ukraine’s Jews, a year of war has transformed the ordinary into the sacred appeared first on Jewish Telegraphic Agency.
Uncategorized
‘The most Australian name’: Matilda, the youngest victim of the Bondi Beach attack, embodies a nation’s grief
(JTA) — The youngest victim of the Bondi Beach Hanukkah massacre is known by just one name — but it’s all that’s needed to make her a symbol for her fellow Australians.
“I named her Matilda because she was our firstborn in Australia. And I thought that Matilda was the most Australian name that could ever exist,” her father Michael, a Jewish immigrant from Ukraine, said at a vigil earlier in the week. “So just remember – remember her name.”
The poem and song “Waltzing Matilda,” written in 1895, is considered an unofficial anthem in Australia, which has been rocked by the terror attack on Bondi Beach that killed 15 people attending a Hanukkah celebration.
At a vigil on Thursday night at Bondi Pavilion — a public space now transformed into a memorial flooded with flowers and displays of solidarity — hundreds of mourners gathered and sang the song to memorialize Matilda, who at 10 was the youngest among the dead.
Matilda had been filmed shortly before the attack admiring as her father put on tefillin, the phylacteries used in prayer that emissaries of Chabad, the group that organized the Hanukkah celebration, routinely help Jewish men put on to fulfill a religious commandment. She was shot while standing with her mother Valentyna and 6-year-old sister.
Seeking to protect their privacy, the family has asked that their last name not be published in the media. Instead, Matilda has become associated her middle name, Bee.
At the somber memorial, all of the attendees were given stickers with Matilda’s name alongside a smiling bumblebee clutching a menorah, a symbol that has become a quiet emblem of remembrance in the days since her death.
At her funeral on Thursday, held at the Chevra Kadisha Memorial Hall, mourners clutched bee balloons and placed bee posters on the exterior of their cars.
A giant plush bumblebee was placed on Matilda’s small white casket at the funeral, one similar to the many that now adorn the Bondi Pavilion flower memorial alongside illustrations of bumblebees.
On social media, parents and schools around the world have posted children’s illustrations and photos of bees at the request of Matilda’s parents, a tribute that has spread widely as a way of remembering her. On Facebook, Matilda’s father, Michael, has reposted many of the online memorials.
Build a Bear Workshop Australia also announced the production of a limited-edition plush bee in memory of Matilda, with all proceeds going to her family. A GoFundMe page set up by her language teacher has also drawn over $550,000 in donations.
“She loved the outdoors, animals, she went to school, she had friends, everybody loved her,” Rabbi Yehoram Ulman, whose son-in-law, Rabbi Eli Schlanger, was also killed in the attack, said during his eulogy for Matilda. “The tragic, so totally cruel, an unfathomable murder of young Matilda is something that’s painful to all of us as if our own daughter was taken from us.”
Valentyna said at the vigil that until Sunday, she had been happy that her family had moved from Ukraine, which has been at war with Russia since Russia invaded in 2022.
“I came from Ukraine. I brought from Ukraine my oldest son, with him, and I was so happy that he’s not there right now. He’s not fighting for his land, and he’s safe here,” she said as she broke down in sobs. “I couldn’t imagine I would lose my daughter here.”
Chris Minns, the premier of New South Wales, the Australian state that includes Sydney, quoted from “Waltzing Matilda” at Matilda’s funeral.
“She bore the name Matilda to honor this great land, Australia’s heart and spirit forever hand in hand,” said Minns, who wore the bumblebee sticker on his lapel, according to ABC. “Her spirit like a swagman’s will never fade away. She’s waltzing with the angels, where love will always stay.”
The post ‘The most Australian name’: Matilda, the youngest victim of the Bondi Beach attack, embodies a nation’s grief appeared first on The Forward.
Uncategorized
A Wider Bridge, a pro-Israel advocate in LGBTQ spaces, is shutting down
(JTA) — A Wider Bridge, a pro-Israel LGBTQ organization that became a flashpoint in debates over Israel, antisemitism and “pinkwashing” inside the American queer community, announced Friday that it will shut down at the end of the year.
The San Francisco–based nonprofit said it will wind down operations as of Dec. 31, 2025, citing financial strain, according to a statement from board chair Daniel Hernandez that was shared with supporters Friday.
“After 15 years, A Wider Bridge has made the difficult decision to wind down our operations,” Hernandez wrote. “The organization has been weathering difficult financial realities despite efforts to secure sustainable funding.”
The group’s closure also follows a period of internal turmoil. In late 2024, its executive director, Ethan Felson, was charged with sexual misconduct; he pleaded not guilty, and the organization installed interim leadership. Asked whether the case played any role in the decision to shut down, the group responded that the closure was driven by financial realities.
Founded in 2010 by activist Arthur Slepian, A Wider Bridge set out to connect LGBTQ communities in North America with their counterparts in Israel, promoting Israel’s record on LGBTQ rights while pushing back against antisemitism and anti-Zionist exclusion in queer spaces. The group organized trips to Israel, partnered with Israeli LGBTQ organizations, and launched initiatives such as PrideSafe and Queers Against Antisemitism.
Over time, however, A Wider Bridge became one of the most polarizing Jewish organizations in progressive LGBTQ circles, frequently clashing with activists who viewed any pro-Israel presence at Pride as political propaganda.
Critics accused the group of “pinkwashing” — using Israel’s comparatively strong legal protections for LGBTQ people to deflect attention from Israel’s treatment of Palestinians. A Wider Bridge rejected the charge, arguing that LGBTQ rights in Israel were substantive and that efforts to bar Zionist organizations from queer spaces amounted to discrimination against Jews.
Those tensions burst into public view in 2016 at the National LGBTQ Task Force’s Creating Change conference in Chicago, when an event involving A Wider Bridge and an Israeli LGBTQ organization was canceled after activist pressure, reinstated and ultimately disrupted by protesters.
The following year, the group drew national attention after Jewish marchers carrying rainbow flags with Stars of David were asked to leave the Chicago Dyke March. Organizers said the march was anti-Zionist and that the flags made some participants feel unsafe. A Wider Bridge and its allies countered that Jewish identity was being treated as inherently political, and therefore unwelcome, in queer spaces.
The dispute became a template for similar conflicts at Pride events in other cities, as debates over Zionism, antisemitism and Palestinian solidarity intensified inside progressive movements.
In recent years, A Wider Bridge increasingly framed its mission around combating antisemitism within LGBTQ communities, particularly after Hamas’ Oct. 7, 2023, attack on Israel and the ensuing war in Gaza deepened fractures within left-leaning coalitions. It came to the aid of Aguda, Israel’s leading LGBTQ advocacy group, after it was dropped as a member of the International Lesbian, Gay, Bisexual Trans and Intersex Association during the war.
The group spent more than it brought in in 2023, according to its federal tax filing from that year. Last year, the group’s budget was more balanced, but it also raised less from supporters, bringing in just $1.1 million, compared to more than $1.6 million in each of the previous two years.
In an email to supporters, A Wider Bridge emphasized what it described as its legacy, pointing to advocacy for LGBTQ rights in Israel, support for Israeli LGBTQ organizations, and efforts to push back against antisemitism and anti-Zionism in queer spaces.
“Though we are winding down, this is not a time to back down,” Hernandez wrote, adding that board members and supporters would continue the work in their individual capacities.
The post A Wider Bridge, a pro-Israel advocate in LGBTQ spaces, is shutting down appeared first on The Forward.
Uncategorized
Why aren’t we hearing about the dramatic growth of the Israeli stock market?
דאָס איז אַן איבערזעצונג פֿונעם ענגלישן אַרטיקל, וואָס איר קענט לייענען דאָ
דעם פֿאַרגאַנגענעם שבת האָב איך געלייענט וועגן דעם אויסערגעוויינטלעכן וווּקס פֿון דער ישׂראלדיקער בערזע זינט דעם 7טן אָקטאָבער — היפּש בעסער ווי דער אויפֿשטײַג פֿון דער אַמעריקאַנער בערזע.
די 35 ישׂראלדיקע אַקציעס מיטן גרעסטן ווערט זענען זינט דעם 7טן אָקטאָבער געוואַקסן מיט נישט ווייניקער ווי 90 פּראָצענט. במשך פֿון דער זעלבער צײַט איז די אַמעריקאַנער בערזע געשטיגן מיט 60 פּראָצענט.
ס׳איז מיר געווען אַ חידוש פֿאַר וואָס איך האָב פֿריִער נישט געהערט וועגן דעם. דערנאָך האָב איך געלייענט וואָס דער פֿאָרזיצער פֿון דער תּל־אָבֿיבֿער בערזע, יודזשין קאַנדעל, האָט געזאָגט בעת אַן אינטערוויו מיט דער אינוועסטאָרן־צײַטונג Investors Business Daily.
„ישׂראל איז באַפֿאַלן געוואָרן, און ווערט נאָך אַלץ באַפֿאַלן פֿון אידעאָלאָגן, וואָס פֿינאַנצירן ריזיקע קאַמפּאַניעס קעגן אונדז,“ האָט קאַנדעל געזאָגט. „אָבער אַפֿילו במשך פֿון די פֿאַרגאַנגענע צוויי יאָר, האָט זיך נישט אָפּגעשטעלט ישׂראלס צוזאַמענאַרבעט מיט אַזוי פֿיל אָרגאַניזאַציעס, פֿירמעס, רעגירונגען און אינוועסטאָרן, נישט געקוקט אויף די דראָונגען און פּראָטעסטן קעגן איר.“
פֿאַר וואָס הערן מיר נישט וועגן אָט די קאָלאַבאָראַציעס?
כ׳האָב גענומען זוכן מער אינפֿאָרמאַציע וועגן דעם אָבער פּלוצלינג האָב איך זיך דערוווּסט וועגן דעם שיסערײַ אויף דער חנוכּה־מסיבה אין באָנדי־ביטש, אויסטראַליע. מיט אַ מאָל איז בײַ מיר פֿאַרשוווּנדן געוואָרן די שבת־מנוחה, ווי אויך מײַן גריבלען זיך אין די פּרטים וועגן ישׂראלס עקאָנאָמישער צוזאַמענאַרבעט.
איך האָב שוין פֿריִער געקלערט וועגן דעם וואָס טעראָריסטן איבער דער וועלט ווייסן גענוי די דאַטעס פֿון אַלע ייִדישע יום־טובֿים. דאָס וואָס די לעצטע שחיטה איז דורכגעפֿירט געוואָרן חנוכּה איז נישט געווען קיין צופֿאַל, און ייִדן איבער דער וועלט ווייסן דאָס גוט.
מיר לעבן איצט איבער אַ לאַנגע קאַמפּאַניע צו ווירקן אויף ייִדן, זיי זאָלן מורא האָבן זיך אויסצולעבן ווי ייִדן. די אַטאַקן אויף ייִדישע יום־טובֿים זענען אַ מיטל אָפּצומעקן ייִדישע פֿרייד, אָפּצומוטיקן ייִדן פֿון היטן ייִדישע טראַדיציעס און אינעם פֿאַל פֿון חנוכּה — אָפּצוּווישן די ייִדישע געשיכטע.
און אפֿשר איז דאָס אויך אַ קאַמפּאַניע צו מינימיזירן די אויפֿטוען פֿון דער ייִדישער מדינה.
עטלעכע פּאָליטיקער האָבן דאָס שוין באַמערקט
עטלעכע פּאָליטיקער האָבן שוין אָנגעהויבן זיך פֿאַרנעמען מיט דעם ענין. ברײַען מאַסט, אַ רעפּרעזענטאַנט אינעם אַמעריקאַנער קאָנגרעס, דער פֿאָרזיצער פֿונעם קאָמיטעט פֿון אויסלענדישע ענינים בײַם רעפּרעזענטאַנטן־הויז און אַ פֿלאָרידער רעפּובליקאַנער, האָט געזאָגט אַז ער זעט „אַ ספּעציפֿישע נעץ פֿון גרופּעס, וואָס קאָלאַבאָרירן צו פֿאַרזייען אַנטיסעמיטיזם איבער דער מעדיאַ, סײַ בײַם לינקן לאַגער סײַ בײַם רעכטן, כּדי צו שטערן די באַציִונגען.“
מיט „באַציִונגען“ מיינט ער די צוזאַמענאַרבעט צווישן די פֿאַראייניקטע שטאַטן און ישׂראל.
רעדנדיק אויף אַ קאָנפֿערענץ וועגן אַנטיסעמיטיזם געשטיצט פֿונעם „האָדסאָן־אינסטיטוט“, האָט מאַסט באַצייכנט די נעץ ווי „זייער אַן ערנסטע גלאָבאַלע סכּנה, וואָס פֿאַרשפּרייט זיך איבער פֿיל־לענדיקע אָרגאַניזאַציעס, דער גלאָבאַלער מעדיאַ, אונדזערע קעגנערס און טעראָריסטישע אָרגאַניזאַציעס.“
ווען ער האָט דערמאָנט דאָס וואָרט „מעדיאַ“, האָב איך גלײַך געטראַכט וועגן דעם וואָס כּמעט קיינער האָט נישט געשריבן וועגן דעם אוגעריכטן וווּקס פֿון דער ישׂראלדיקער בערזע און דעם כּוח פֿון די ישׂראלדיקע אַקציעס.
אַ שטיין אַראָפּ פֿון האַרצן
ס׳קלינגט אפֿשר מאָדנע אָבער לייענענדיק מאַסטס באַמערקונגען איז מיר אַראָפּ אַ שטיין פֿון האַרצן. איך האָב אָפּגעאָטעמט, הערנדיק ווי עמעצער באַשטעטיקט אָט דעם פֿענאָמען, כאָטש איך בין נישט זיכער אַז דאָס וואָרט „נעץ“ איז נישט אַקוראַט.
די וואָך בין איך בײַגעווען אויף אַן אומסעקטאַנטישער מסיבה לכּבֿוד די סוף־יאָריקע פֿײַערונגען, און קיינער האָט גאָרנישט דערמאָנט וועגן דעם שיסערײַ אין אויסטראַליע. ס׳איז מיר געווען אַ חידוש. צי וואָלט דער שמועס אויף דער מסיבה געווען אַנדערש, ווען מע וואָלט באַשאָסן אַ גרופּע מענטשן וואָס צינדן אָן אַ קאָמונאַלן ניטלבוים? וואָס וואָלט געווען דער שמועס אויב דער ציל פֿון די טעראָריסטן וואָלט געווען אַן אַנדער גרופּע, נישט די ייִדן?
ס׳איז שווער צו גלייבן אַז יעדער וואָלט געשוויגן; אַז קיינער וואָלט עס נישט אָנערקענט; אַז אין אַ צימער געפּאַקט מיט מענטשן וואָס אַרבעטן טאָג־טעגלעך מיט ווערטער זאָל קיינער נישט אַרויסרעדן קיין וואָרט וועגן דעם.
די דראָונג איז נישט בלויז די דראָונג וואָס דער רעפּרעזענטאַנט מאַסט האָט באַשריבן, אָדער די דראָונג וואָס קאַנדעל האָט באַשריבן. פּונקט אַזאַ סכּנה אויך דאָס שווײַגן — אַ שווײַגן וואָס איז אַזוי בולט אַז מע קען עס זען ווי אַ ליכטל אין דער פֿינצטער.
ווי אַזוי מע דאַרף רעאַגירן אויף דעם שווײַגן
איך ווייס אַליין נישט ווי מע דאַרף רעאַגירן אויף אַזאַ שווײַגעניש אָבער אפֿשר ווייסן קליגערע מענטשן פֿון מיר, וואָס מע דאַרף טאָן.
נעכטן שפּעט בײַ נאַכט האָב איך דערזען ווי עס פֿאָרט פֿאַרבײַ אויפֿן „ניו־יאָרק סטייט טרוּוויי“ (אַ באַקאַנטן ניו־יאָרקער שאָסיי) אַ לאַנגע ריי אויטאָס מיט חנוכּה־לעמפּ אויף די דעכער. די ריי אויטאָס האָט זיך געצויגן און געצויגן. דער שטילער באַטײַט איז געווען: „האָט נישט קיין מורא.“ בײַ מיר איז דאָס קלאָר געווען אַן אָפּרוף אויף „באָנדי־ביטש“.
איך האָף אַז מע צינדט איצט מער חנוכּה־לעמפּ, נישט ווייניקער, ווי פֿריִער. איך האָף אויך אַז מיר קענען אין דער ליכטיקייט אַנטפּלעקן די כּלערליי שיכטן פֿון אמת. אַ מאָל קענען אָט די שיכטן רעפּרעזענטירן סײַ אַ געזונטע דאָזע רעאַליטעט, סײַ אַן אַנטימיטל קעגן ייִאוש.
יאָ, אַ טאַטע און אַ זון זענען באַפֿאַלן די ייִדן אין אַ ייִדישן יום־טובֿ. ס׳איז אָבער אויך וויכטיק און אמת, אַז אַ נישט־באַוואָפֿנטער מוסולמענישער טאַטע און פֿרוכט־פֿאַרקויפֿער מיטן נאָמען אַכמעד אַל אַכמעד האָט געשפּרונגען אויף איינעם פֿון די טעראָריסטן און אַ דאַנק דעם אָן שום ספֿק געראַטעוועט דאָס לעבן פֿון אַ סך מענטשן.
דער ווידעאָ פֿון זײַן העלדישן אַקט דאַרף יעדער איינער זען. עס דערמאָנט אונדז אַז אפֿשר איז אויך דאָ אַן אַנדער „נעץ“ פֿון מענטשן וואָס שטעלן זיך אַנטקעגן אַזאַ שׂינאה. אַכמעד אַל אַכמעד האָט אונדז באַוויזן דעם כּוח פֿון אַ יחיד, און דעם כּוח פֿון איין שיכט פֿונעם אמת.
וואָס שייך דעם שווײַגן וועגן די ישׂראלדיקע פֿירמעס וואָס האָבן מצליח געווען, נישט געקוקט אויף דער מלחמה און די בויקאָטן; וואָס האָבן געהאָלפֿן פֿאַרהעכערן דעם אינדעקס מיט 90 פּראָצענט זינט דעם ערגסטן טאָג אין דער געשיכטע פֿון מדינת־ישׂראל; וואָס האָבן נישט אויפֿגעהערט זייער מיטאַרבעט מיט שותּפֿים איבער דער וועלט, נישט געקוקט אויף דער קאַמפּאַניע זי אויסצושליסן — אַפֿילו אין דער פֿינצטערניש, אַפֿילו דורכן שווײַגעניש, זײַ וויסן, ישׂראל: מיר זעען דיך.
אַבֿיה קושנער איז די שפּראַך־קאָלומניסטקע פֿונעם „פֿאָרוואַרד“
The post Why aren’t we hearing about the dramatic growth of the Israeli stock market? appeared first on The Forward.