Uncategorized
The treasures discovered by a group of non-Jews in Lublin
דער פּאָעט יעקבֿ גלאַטשטיין, אַ געבוירענער אין לובלין, פּוילן, האָט געשריבן:
לובלין, מײַן הייליקע ייִדישע שטאָט, שטאָט פֿון גרויסן דלות און פֿריילעכע ייִדישע יום־טובֿים…
שטאָט פֿון אויפֿגעוואַכטן קלאַסנקאַמף. . . .
לובלין, מײַן הייליקע ייִדישע שטאָט פֿון בילדונג־דאָרשטיקע יונגע־לײַט און יונגע מיידלעך, פֿון דעם ערשטן בעז־אַראָמאַט פֿון יונג־העברעיִש און פֿון דער באַטעמטקייט פֿון שטאָלצן ייִדיש.
הייליקע שטאָט מײַנע, . . . ווער וועט דיך צוריקשטעלן און צוריקבויען, מײַן הייליקע שטאָט, אַז פֿאַרוויסט ביסטו געוואָרן ביז דײַנע פֿונדאַמענטן און ביסט איין מוראדיקע מצבֿה.
מע שלאָגט שינדלען, מע לייגט דעכער, מען פֿאַרריכט און מען פֿאַרניצעוועט אַן אַלטע פּאַסקודנע וועלט, אָבער מײַן הייליקע שטאָט, די שטאָט פֿון מײַן וועלט, וועט קיין מאָל נישט צוריקגעבויט ווערן.
גלאַטשטיין איז געווען גערעכט. זײַן הייליקע שטאָט לובלין, די שטאָט פֿון אַרום 43,000 ייִדן פֿאַר דעם חורבן, כּמעט אַ דריטל פֿון דער דעמאָלטיקער באַפֿעלקערונג, וועט קיין מאָל נישט צוריקגעבויט ווערן, אָבער עס זײַנען דאָ מענטשן און אַן אָרגאַניזאַציע, דווקא נישט קיין ייִדן און נישט קיין ייִדישע, וואָס אַרבעטן כּדי אויפֿצוהאַלטן דעם אָנדענק פֿון יענער הייליקער ייִדישער שטאָט. די אָרגאַניזאַציע הייסט „בראַמאַ גראָדסקאַ”, (דער שטאָטטויער) און עס געפֿינט זיך אין אַ בנין אין דעם טויער, וואָס ייִדן פֿלעגן רופֿן „גראָדסקע בראָם“ אָדער „ברום“, דורך וועלכן מע פֿלעגט אַרײַנגיין אין דער אַמאָליקער ייִדישע געגנט.
דעם זומער, זײַענדיק אין פּוילן האָבן מיר (מײַן מאַן, אונדזער עלטערע טאָכטער בענאַ און איך) געמאַכט אַן עקסקורסיע קיין לובלין, — די שטאָט וווּ מײַן טאַטע האָט געוווינט ווי אַ צענערלינג ביז 1927, די שטאָט פֿון זײַן אַרײַנטריט אין „אויפֿגעוואַכטן קלאַסן־קאַמף“ און „שטאָלצן ייִדיש“,— און זיך געטראָפֿן מיט פּיאָטער נאַזאַרוקן, אַ געוועזענער ייִדיש־סטודענט פֿון דער ווײַנרײַך־פּראָגראַם בײַם ייִוואָ. פּיאָטער האָט אונדז אַרומגעפֿירט איבער דער שטאָט און דערציילט וועגן דער געשיכטע און אַרבעט פֿון דער אָרגאַניזאַציע.
„בראַמאַ“ האָט זיך אָנגעהויבן אין 1990 ווי אַ טעאַטער־טרופּע אָבער מיט דער צײַט האָבן די באַטייליקטע אײַנגעזען אַז זיי געפֿינען זיך אין האַרץ פֿון עפּעס אַ סך מער דראַמאַטישס ווי די דראַמאַטישיסטע פּיעסע — דער פֿאַרלוירענער ייִדישער וועלט — און זיי האָבן אָנגעווענדט זייערע כּוחות און פֿעיִקייטן אויף רעקאָנסטרוּירן און אויפֿהיטן די געשיכטע פֿון יענער וועלט.
שטעלט זיך די פֿראַגע, פֿאַר וואָס וואָלטן נישט־ייִדן זיך אָפּגעגעבן מיט אויפֿהיטן דעם אָנדערק פֿון די ייִדן? און די פֿראַגע קומט טאַקע דעם גאַסט אַנטקעגן ווען מע טרעט אַרײַן אינעם בנין. אויף דער וואַנט הענגט אַן אויפֿשריפֿט אין דרײַ שפּראַכן: פּויליש, ענגליש און עבריתּ בזה הלשון: „ייִדן וואָס קומען אַהער פֿרעגן אונדז, איר זײַט דאָך נישט קיין ייִדן. איר זײַט פּאָליאַקן און די ייִדישע שטאָט איז ניט אײַער געשיכטע. פּאָליאַקן פֿרעגן אונדז, ,פֿאַר וואָס טוט איר דאָס, איר זײַט דאָך פּאָלאַקן און די ייִדישע שטאָט איז ניט אײַער געשיכטע. אָדער אפֿשר זײַט איר טאַקע ייִדן?
„געדולדיק גיבן מיר צו פֿאַרשטיין אַז דאָס איז אונדזער בשותּפֿותדיקע פּויליש־ייִדישע געשיכטע. צו געדענקען די אויסגעהרגעטע ייִדן דאַרף מען נישט זײַן קיין ייִד.“
אויף אַן אַנדער וואַנטשילד שטייט געשריבן: „עס איז דאָ, בײַם גראָדסקע־טויער, וואָס מע רופֿט אויך ׳דער ייִדישער טויער׳, וואָס איז דער שומר איבער דעם נישט־עקסיסטירנדיקן שטעטל — דעם ייִדישן אַטלאַנטיס — וווּ מיר באַמיִען זיך צו פֿאַרשטיין דעם באַטײַט און דעם שליחות פֿון דעם אָרט הײַנט.“
עס זײַנען דאָ פֿאַרשיידענע אופֿנים און פּראָיעקטן דורך וועלכע זיי טוען דאָס. איינער אַזאַ האָט צו טאָן מיט פֿאָטאָגראַפֿיעס. אין 2015 האָט בראַמאַ גראַדסקאַ באַקומען אַן אוצר, אַ זאַמלונג גלעזערנע נעגאַטיוון (glass plate negatives, בלע״ז) וואָס אַרבעטערס האָבן צופֿעליק געפֿונען אין אַ בוידעם אויף רינעק 4. דער פֿאָרשער יעקבֿ כמיעלעווסקי אין מײַדאַנעק האָט אַנטדעקט אַ מעגלעכע פֿאַרבינדונג צווישן דעם אַדרעס און אַ פֿאָטאָגראַף, אַבראַם זילבערבערג, וואָס האָט דאָרטן אַ שטיק צײַט געוווינט.
די זאַמלונג איז כּולל מער ווי 2,700 גלעזערנע נעגאַטיוון פֿון פֿאַרשיידענע גרייסן, פֿון בילדער גענומען צווישן 1914 און 1939. ניט געקוקט אויף די 75 יאָר, די נישט־גינסטיקע באַדינגונגען אין בוידעם — די קעלט ווינטערצײַט און די היצן זומערצײַט — האָבן ס׳רובֿ פֿון די נעגאַטיוון זיך אויפֿגעהיט. זיי געבן דעם צוקוקער אַ בליק אַרײַן אין דעם וואָס זיי רופֿן „אַ נישט־עקסיסטירנדיקע שטאָט“: בילדער פֿון קינדער און דערוואַקסענע, מענער און פֿרויען, פֿרומע און וועלטלעכע, ייִדן און נישט־ייִדן, פֿאַרשיידענע פֿאַכלײַט, יחידים און גרופּעס, יוגנט־באַוועגונגען און ספּאָרטקלובן.
אַנדערע בילדער פֿון חתונות, בריתן און מצבֿות דאָקומענטירן וויכטיקע מאָמענטן אין דעם ייִדישן משפּחה־לעבן. די פֿאָטאָגראַפֿיעס שפּיגלען אויך אָפּ דעם בהדרגהדיקן איבערגאַנג פֿון אַ פֿרום, טראַדיציאָנעל לעבן צו אַ מער וועלטלעכן. דאָס רובֿ זײַנען בילדער פֿון פּשוטע לײַט, אין גאַנג פֿון דער טאָג־טעגלעכקייט — מענטשן וואָס האָבן קיין מאָל נישט געמיינט אַז זיי וועלן ווערן שטומע עדות אויף אַ פֿאַרשוווּנדענער וועלט.
אַן אַנדער פּראָיעקט האָט צו טאָן מיט דער דיגיטאַלער ביבליאָטעק פֿון דער ישיבֿת חכמי לובלין, אַ וויכטיקער מקום־תּורה וואָס האָט זיך געעפֿנט אין לובלין אין 1930, און איז געווען רעוואָלוציאָנער אין דער ישיבֿה־וועלט, נישט נאָר פֿאַר דעם דף־יומי וואָס איר פֿאַרלייגער, ר’ מאיר שאַפּיראָ, האָט אײַנגעפֿירט אויף אַ קאָנפֿערענץ פֿון אַגודת־ישׂראל אין ווין אין 1923, נאָר אויך פֿאַר איר שיינעם בנין וואָס האָט געהאַט אַן עסזאַל און אינטערנאַטן פֿאַר די בחורים, אַ סגולה צו די שוועריקייטן פֿון דינגען אַ צימער און עסן טעג אין פֿרעמדע הײַזער.
במשך פֿון די קנאַפּע צען יאָר פֿון איר עקסיסטענץ, פֿון 1930־1939, האָט די ישיבֿה אָנגעזאַמלט אַ ביבליאָטעק פֿון צענדליקער טויזנט ספֿרים, ביכער און צײַטשריפֿטן. אין 1941 האָבן די נאַציס אײַנגענומען לובלין און ביז מיט אַ יאָרצענדליק צוריק האָט מען געמיינט אַז נאָר פֿינעף ביכער האָבן זיך געראַטעוועט. אָבער אַ דאַנק דער איבערגעגעבענער אַרבעט פֿון בראַמאַ גראָדסקאַ, אונטער דער אָנפֿירערשאַפֿט פֿון פּיאָטער נאַזאַרוק און מאָניקאַ טאַרײַקאָ, האָבן זיך שוין אָפּגעזוכט ביז הײַנט 1,555 ביכער, פֿונאַנדערגעשפּרייט אין ביבליאָטעקן איבער דער גאָרער וועלט.
בראַמאַ גראָדסקאַ ווייסט אַז ס׳איז נישטאָ קיין שׂכל אין צוריקברענגען די ביכער קיין לובלין, אַ שטאָט וואָס האָט קוים אַ מנין ייִדן. דערפֿאַר צילעווען זיי מיט זייער דיגיטאַלער ביבליאָטעק אויסצוזוכן, אידענטיפֿיצירן און קאַטאַלאָגירן אַלע ביכער מיט שטעמפּלען פֿון דער ישיבֿה. אַזוי האָפֿן זיי צו רעסטאַוורירן די זאַמלונג און זי כאָטש סימבאָליש צוריקקערן קיין לובלין.
אַזוי ווי בראַמאַ גראָדסקאַ דינט ווי דער אַדרעס פֿאַר אויפֿהיטן דעם אָנדענק פֿון די ייִדן אין לובלין קען מען דאָרטן געפֿינען אויסטערלישע זאַכן וואָס מענטשן האָבן צופֿעליק געפֿונען און אַהין אַרײַנגעגעבראַכט: למשל, אַ וואָגנראָד וואָס האָט זיך ערגעץ געוואַלגערט, געמאַכט פֿון אַ ייִדישער מצבֿה, אַן עדות אויף אַנטיסעמיטישן וואַנדאַליזם.
בראַמאַ פֿירט אויך אָן מיט דערציִערישע פּראָגראַמען וועגן דעם חורבן און דעם ייִדישן לעבן פֿאַר דעם חורבן פֿאַר לערערס פֿון פּוילן און פֿון אויסלאַנד. זיי האָבן אַ דאַטן־באַזע וווּ זיי זאַמלען אינפֿאָרמאַציע וועגן געוועזענע לובלינער פֿון פֿאַרשיידענע מקורים, ווי למשל, רשימות פֿון אײַנוווינערס פֿון בנינים און שטים־רשימות.
איך האָב, פֿאַרשטייט זיך, געבעטן בײַ פּיאָטערן ער זאָל זוכן אינפֿאָרמאַציע וועגן מײַנע אייגענע אָבֿות, דער משפּחה צוקער. האָט ער געזוכט אונטער זייער אַדרעס, רוסאַלקע 3, וווּ ער האָט אונדז פֿריִער געהאַט געפֿירט. צווישן די אַלע נעמען פֿון די אײַנוווינערס פֿון בנין וואָס האָבן זיך געפֿונען אין דער דאַטן־באַזע, בתוכם נישט קיין איין צוקער (מסתּמא ווײַל די משפּחה איז שוין געהאַט אַוועק פֿון לובלין אין די סוף צוואַנציקער יאָרן) האָט איין נאָמען מיר פֿאַרכאַפּט דעם אָטעם: מאָשעק (משה) גאָטליב, פֿון פֿאַך אַ בראַקער.
איך האָב קיין מאָל נישט געטראָפֿן משה גאָטליבן. געוווּסט האָב איך נאָר אַז ער איז געווען דער ערטשער מאַן פֿון דעם טאַטנס עלטסטער שוועסטער לובע און אַז זיי האָבן נאָך אַ פּאָר יאָר זיך געגט. כאָטש די מומע לובע איז שוין געווען אַ בונדיסטקע האָט זי מסכּים געווען צו אַ שידוך (איך ווייס ניט צי פֿרײַוויליק צי נישט) מיטן זון פֿון איינעם אַ גאָטליב מיט וועמען דער טאַטע (מײַן זיידע), אויך אַ בראַקער, האָט געהאַט געשעפֿטן.
מיר איז דאָס אַלע מאָל געווען אַזאַ אינטערעסאַנטער באַווײַז פֿון דעם וואָס ווי די אַלטע וועלט און די נײַע זײַנען דעמאָלט געווען געקניפּט און געבונדן. נאָך אַלעמען, ווי קומט אַ בונדיסטקע צו אַ שידוך?! מער ווי דאָס האָב איך וועגן משה גאָטליבן נישט געוווּסט. ס׳איז מיר קיין מאָל אַפֿילו נישט אײַנגעפֿאַלן צו פֿרעגן אויב ער איז אומגעקומען אָדער האָט איבערגעלעבט דעם חורבן; בײַ מיר האָט זײַן שייכות צו מײַן משפּחה זיך געענדיקט מיטן גט ערגעץ אין די 20ער יאָרן. נאָר ס׳איז קלאָר אַז ער איז אומגעקומען.
איך האָב געקענט זייער זון איצוש ע״ה, וואָס האָט אין די 1950ער יאָרן עמיגרירט קיין קאַנאַדע, וווּ מיר האָבן געוווינט, נאָר ס׳איז מיר אויך קיין מאָל נישט אײַנגעפֿאַלן אים צו פֿרעגן וואָס איז געשען מיטן טאַטן זײַנעם. צי האָט ער נאָך אַ מאָל חתונה געהאַט, האָט ער געהאַט אַנדערע קינדער — האַלבע־ברידער אָדער ־שוועסטער? זײַנען זיי אויך אומגעקומען?
מסתּמא וועל איך קיין מאָל נישט האָבן קיין ענטפֿער אויף די פֿראַגעס אָבער די קנאַפּע ידיעות האָבן אויפֿגעלעבט פֿאַר מיר אויף אַ פּאָר מינוט אַ מענטשן. דאָס איז טאַקע דער ציל פֿון בראַמאַ גראָדסקאַ — צו ווײַזן אַז די אומגעקומענע זײַנען נישט געווען בלויז ציפֿערן. דאָס ביסל אינפֿאָרמאַציע וועגן משה גאָטליבן איז אַרײַן אין איינער פֿון די 43,000 פּאַפּקעס — איין פּאַפּקע פֿאַר יעדן אומגעקומענעם ייִד, וואָס האָט געוווינט אין לובלין ערבֿ דעם אויסבראָך פֿון דער מלחמה.
און דווקא יענע דינע פּאַפּקעס האָבן מער פֿון אַלע פּראָיעקטן און חפֿצים, געמאַכט אויף מיר דעם גרעסטן אײַנדרוק. בראַמאַ צילעוועט צו געפֿינען עפּעס אַ ידיעה וועגן יעדן פֿון די 43,000 קדושים. עס קען זײַן אַ נאָמען, אַן אַדרעס, אַ פֿאַך, אַ געבוירן־טאָג, עפּעס וואָס ראַטעוועט דעם נאָמען פֿון אַנאָנימקייט און אָטעמט אַרײַן אין אים אַ נשמה.
וועגן 35,000 פֿון די אַמאָליקע אײַנוווינער האָט מען שוין עפּעס אַנטדעקט. געבליבן זײַנען נאָך 8,000 נשמות וואָס וואַרטן אויף אַ תּיקון.
The post The treasures discovered by a group of non-Jews in Lublin appeared first on The Forward.
Uncategorized
Jewish groups welcome ceasefire plan as a step toward a ‘lasting regional peace’
Jewish organizations across the ideological spectrum offered cautious optimism following the announcement of the first phase of a Gaza peace agreement, expressing profound relief at the planned return of hostages living and dead and tentative hopes that the plan might lead toward lasting regional peace.
As for what such a last peace might look like, only groups that have consistently advocated for a two-state solution offered a specific vision, putting their hopes in a solution that is implicit in the Trump administration’s 20-point peace plan, but which Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu rejects adamantly.
Nearly all the organizations noted that the war began with Hamas’s deadly attacks on Israel on Oct. 7, 2023, and urged “vigilance” that Hamas would uphold its side of any agreement.
“This development represents a hopeful step toward resolving the conflict, securing the release of all hostages, and establishing the conditions for lasting peace and security in the region,” read a statement by Betsy Berns Korn and William C. Daroff, the chair and CEO, respectively, of the Conference of Presidents of Major American Jewish Organizations. “This moment demands unity, resolve, and the moral clarity to ensure that peace and security endure and every hostage returns home.”
Federations similarly welcomed the deal for its humanitarian implications, with the Jewish Federations of North America saying “our prayers are answered — not completely, for the pain of loss remains — but with the long-awaited promise of healing, renewal, and hope.”
Groups also thanked the Trump administration for brokering the deal. The American Israel Public Affairs Committee said in its statement that it “applauds President Trump and his negotiating team for this tremendous achievement and for working together with Israel to broker this peace plan.”
AIPAC also framed the last two years as an affirmation of the “enduring partnership between the United States and our ally Israel,” despite cracks that showed during the Biden administration and to a lesser extent under Trump.
A lobbying group that tends to reflect the policies of the sitting Israeli government, AIPAC also spoke in brief of what some are calling “the day after,” saying that the peace deal “creates a tremendous opportunity to forge a better future for Israelis, Palestinians, and people across the Middle East.”
J Street — the advocacy group often described as the progressive counterpart to AIPAC — did not mention the two-state solution in a statement by its president, Jeremy Ben-Ami. But Ben-Ami did urge the parties to take steps toward realizing the “full US-backed 20-point plan — one that ensures Israel’s security, ends Hamas’s reign of terror, delivers a massive surge of humanitarian aid and sets the region on a path toward a comprehensive and permanent peace.”
In the 19th point of its 20-point plan, the White House suggested without making any pledges that “the conditions may finally be in place for a credible pathway to Palestinian self-determination and statehood, which we recognise as the aspiration of the Palestinian people.” And while a number of key European allies recently recognized a Palestinian state, the idea has been effectively stalled and faces formidable obstacles on the ground, including strong opposition by both the current Israeli government and key segments of the Israeli and Palestinian publics.
Other groups were more explicit in reiterating the two-state solution. The Israel Policy Forum, founded to advance the idea of two states, said it hoped the agreement might pave the way for “rekindled Israel-Arab diplomacy, a reformed Palestinian Authority with new, empowered, and legitimate leadership, an eventual expansion of the Abraham Accords that advances Israel’s integration in the Middle East, and the pursuit of a viable political horizon to the Israeli-Palestinian conflict based on two states.”
The Reform movement, in a statement signed by the leaders of its rabbinical, congregational and seminary arms, also hoped the ceasefire would create the conditions for renewing a solution which the statement acknowledged “feels remote at this point.” Nevertheless, according to the statement, “a two-state solution in some configuration must remain the worthy, long-term goal for Israelis and Palestinians as they contemplate a future with safety, dignity, and hope for all.”
Further to the left, Jewish groups welcomed the return of the hostages but also reiterated their criticism of Israel’s prosecution of a war whose death toll, according to the Hamas-controlled Gaza health ministry, surpassed 67,000.
Partners for Progressive Israel called the agreement “a victory for the hostage families in Israel and their supporters” as well as “the many international bodies who have sought to hold Hamas and this Israeli government accountable for the war crimes perpetrated in the last two years.”
While few right-leaning groups commented on the deal in the hours after its announcement, which also coincided with the end of the first two days of Sukkot, Religious Zionists of America-Mizrachi welcomed the news, calling it “a potentially hopeful step toward restoring calm and securing the release of Israeli hostages.”
RZA-Mizrachi’s president, Steven M. Flatow, whose daughter Alisa Flatow was killed in a suicide bombing near a Jewish settlement in the Gaza Strip in 1995, also warned that “Hamas’s word is worth little.” He cautioned that any plan’s success “depends entirely on whether Hamas and its supporters can be trusted to abide by their commitments—a lesson history teaches us to approach with clear eyes.”
—
The post Jewish groups welcome ceasefire plan as a step toward a ‘lasting regional peace’ appeared first on Jewish Telegraphic Agency.
Uncategorized
In National Book Awards finalist, Jewish trans boy and golem team up to save the world
Jewish author Kyle Lukoff’s latest novel, “A World Worth Saving,” was named one of the finalists for this year’s National Book Awards in the Young People’s Literature category.
The novel, which is aimed for middle-grade readers, features a young Jewish transgender boy who teams up with a golem, a creature from Jewish folklore, to save the world from demons that feed off of pain and suffering, including the one haunting his conversion therapy program.
It is Lukoff’s second National Book Awards finalist nod. In 2021, he was also a finalist in the Young People’s Literature category for “Too Bright to See,” a novel about a transgender boy living in a haunted house.
“I’m shortlisted for the National Book Award!!!! (again). I could not be more thrilled, and am excited to read the other finalists,” wrote Lukoff in a post on Instagram. (He also celebrated the award with a feast of Ashkenazi food.)
Lukoff, who is transgender, told blogger Kyle Ranson-Walsh that the concept behind “A World Worth Saving” first came to him from a librarian friend who messaged him: “You should write a book about a golem that protects trans kids.”
While researching Jewish mythology for the novel, Lukoff, who was born in Skokie, Illinois, and graduated from Barnard College, came across “Spirit Possession in the Jewish Traditions: Case Studies from the Middle Ages to Today” by Matt Goldish.
“I realized that I could stay within Jewish mythology for this story. Everything I needed I could find from that lore,” Lukoff told Ranson-Walsh. “That allowed the book itself to become more deeply Jewish, because I didn’t have to go outside that lane to find ways to make it work.”
Lukoff is also the author of “Call Me Max,” a picture book about a young trans boy that has been banned at several school districts around the United States, as well as “My Little Golden Book About Pride.”
—
The post In National Book Awards finalist, Jewish trans boy and golem team up to save the world appeared first on Jewish Telegraphic Agency.
Uncategorized
Austria may withdraw from hosting Eurovision 2026 if Israel is excluded
(JTA) — The chancellor of Austria is pressuring its public broadcaster and the city of Vienna not to host next year’s Eurovision Song Contest if Israel is excluded.
The potential withdrawal from hosting the competition comes as several countries, including Ireland, the Netherlands, Slovenia, Spain and Iceland, have announced they will not participate in next year’s competition if Israel is included due to the war in Gaza.
Unlike those countries, Austria has a right-wing government. “It’s unacceptable that we, of all people, should prohibit a Jewish artist from coming to Vienna,” a top representative of the Austrian People’s Party told Austrian news outlet oe24.
The party’s leader, Chancellor Christian Stocker, and State Secretary Alexander Pröll are urging the Austrian Broadcasting Corporation and Vienna to cancel hosting if the boycott goes ahead.
The mayor of Vienna, Michael Ludwig, told oe24 that excluding Israel would be “a serious mistake,” but no formal plans to withdraw from hosting the competition have been announced. If the city does pull out of hosting, ORF would potentially owe the new host country up to 40 million euros, or roughly $46 million.
Members of the European Broadcasting Union are set to vote in November on whether the Israeli public broadcaster, KAN, will be allowed to participate in next year’s competition. They have previously rebuffed entreaties to exclude Israel, but pressure is higher this year.
Talks of Austria canceling its 2026 Eurovision hosting come after German Chancellor Friedrich Merz said Sunday that Germany would skip the contest if Israel is boycotted.
“I consider it a scandal that this is even being discussed. Israel is part of it,” Merz told German talk show host Caren Miosga, according to German news outlet Der Spiegel. He added that he would “support” Germany voluntarily withdrawing from the competition if the boycott takes effect.
The post Austria may withdraw from hosting Eurovision 2026 if Israel is excluded appeared first on The Forward.