Uncategorized
On one foot: Five essential things to know about Abraham Joshua Heschel on his 50th yahrzeit
(JTA) — Last week marked the 50th yahrzeit — or Hebrew anniversary — of the death of Rabbi Abraham Joshua Heschel (1907-1972), the theologian, scholar, philosopher, Holocaust survivor and modern-day prophet who was long associated with the Conservative movement’s Jewish Theological Seminary but whose embrace of “radical amazement” wasn’t contained by any movement or denomination. Monday is also Martin Luther King Jr. Day: The rabbi and the minister have often been linked thanks to Heschel’s civil rights activism and iconic photographs of them in the front lines of the march from Selma, Alabama, to Montgomery on March 21, 1965. (See below for events tied to the legacies of both men.)
I confess that Heschel’s lavish, epigrammatic prose and devotion to the living reality of God didn’t speak to a buttoned-down skeptic like me. I might quote his book “The Sabbath,” a lovely articulation of how Shabbat forms an island in time, but I’m more comfortable discussing Heschel’s political views, like his opposition to the Vietnam War, than his ideas on God and humankind.
I suspect others are similarly intimidated by Heschel, and could use a gentle onramp. For help I turned to Rabbi Shai Held, author of “Abraham Joshua Heschel: The Call of Transcendence” (2015) and the president and dean at Hadar, the nondenominational yeshiva. I challenged Held to name five works, articles, films or other media that would help people appreciate who Heschel was and why he remains celebrated.
“I fell in love with Heschel as as a teenager, because I felt he both articulated intuitions about the world that I had but didn’t remotely have language for, and he also was the first person I had heard articulate a vision of what Judaism thought that the good life could look like,” Held told me. “As a day school grad I felt I knew a lot of stuff about Judaism, but if you asked me ‘what is Judaism about and what is it for,’ I would have had no idea what to say. And Heschel gave me that narrative. It was a story that spoke to my mind and my heart at the same time. It was like asking me to become something in the world and that was incredibly moving to me.”
Here are five great ways to access Heschel, with comments by Rabbi Held. I plan to make this an ongoing series of introductions to Jewish thinkers, writers and artists who are making news or are particularly relevant to the current Jewish conversation. If there is someone you’d like to see discussed, drop me a line at asc@jewishweek.org.
(For Rabbi Held’s own introduction to Heschel, see his video, “Why Amazement Matters.”)
“The Sabbath,” (1951)
(In this slim volume, Heschel describes the Sabbath as a “palace in time,” and an opportunity for spiritual communion with the potential to help shape how its observers live the other six days of the week.)
“The number of people I have met in my travels, who tell me about how that book opened them up to spirituality, is staggering. Two things about that book are very moving. One is, at a time when American Judaism was about integration and success, Heschel launched this dramatic insistence that Judaism was about the life of the spirit. I think it landed like a bomb for a lot of American Jews. It was totally revolutionary to them. One of the ways that the book has resonated and continues to resonate is that Heschel is rebelling against a culture of technology, and wants to place a stake in the ground for the value of appreciation and gratitude. One of my favorite sentences in all of Heschel is that ‘Mankind will not perish for want of information; but only for want of appreciation.’ That line is from ‘God in Search of Man,’ but I think ‘The Sabbath’ is about Shabbat as a practice of appreciation.
“I also think that people had internalized the Christian, anti-Jewish idea that Christianity was about inwardness and spirituality and Judaism wasn’t. Heschel responds: We gave the world the gift of Sabbath which is about living in the presence of God.”
“God in Search of Man,” part 1 (1955)
(Held calls Heschel’s companion volume to his earlier work “Man Is Not Alone” a “beautiful evocation of what wonder and gratitude look like.”)
“This is Heschel as a phenomenologist: What is it like to have a sense that our lives are not something that we earned and that part of the religious life is to repay this extraordinary gift? He needs to write in a poetic mode, in part, because he’s trying to evoke in his readers a sense of gratitude, a sense of indebtedness, a sense of obligation. What I tried to do in my book is to [delete] sort of argue that amidst all that poetry, there’s an argument: Wonder is what opens the door to obligation. Wonder is about reawakening a sense that all of us, just by the nature of being human, have an intuition that we’re obligated to something and someone.”
“The Prophets,” 1962
(Heschel provides compact profiles of seven biblical prophets and attempts to understand the phenomenon of prophecy in general. Held recommends starting with the chapter titled, “The Theology of Pathos.”)
“Heschel makes the most eloquent case I think any Jew has ever made since the prophets for a God who cares, a God who is stirred to the core of God’s being by human suffering and especially human suffering that stems from oppression. It’s Heschel’s attempt to reclaim the God of the Bible from what he saw as the ravages of abstract philosophy that reduces God to an idea. God is not an idea. God is someone who cares about us. God has a name. There’s this amazing speech he gives to Jewish educators somewhere where he says, ‘I was invited to a conference to talk about my idea of God and I responded to them and said, ‘I don’t have an idea of God, I have God’ — Hakadosh baruch hu [the Holy one, blessed be God] who makes a claim on my life.”
“Religion and Race,” 1963
(On Jan. 14, 1963, Heschel gave the speech “Religion and Race” at a conference of the same name in Chicago, where he became close to King.)
“First of all, you see how Heschel’s theology and his activism are so entirely interwoven: The God who loves the downtrodden, the God who loves widows and orphans, is the God who requires us to stand up and fight for civil rights. It’s also extraordinarily beautiful, in that it combines really interesting biblical interpretation with [theological depth and profound] moral passion. Part of what Heschel and King meant to each other is that each one of them saw the other as a kind of living proof that God had not abandoned the downtrodden — and King was very important to Heschel in the context of the theology of of the Shoah: Martin Luther King embodies the reality that God has not abandoned the world. He really believed Martin Luther King was channeling God, nothing less than that.”
The NBC Interview (1972)
(Shortly before he died at age 65, Heschel recorded an interview with broadcaster Carl Stern. It aired on Dec. 10, 1972, on NBC-TV as an episode of “The Eternal Light,” the long-running religion and ethics show produced in conjunction with the Jewish Theological Seminary.)
“He makes this incredibly beautiful statement about telling kids to live their life as if it were a work of art. Which is just amazing — so beautiful and so simple. And there’s also this really interesting moment where Carl Stern asks him if he’s a prophet and he says, ‘You know, I cannot accept such a compliment. I am not a prophet. I am a child of prophets. But indeed the Talmud says all Israel are the children of prophets.’ I just love that combination of humility and elevatedness. That interview [offers a powerful glimpse of him as a human being, and not just a bunch of words on a page. You see a real person]. is also what makes him actually a human being and not just a bunch of words on a page. You see a real person.”
On Monday, Jan. 16 at 7 p.m. ET, Shai Held will join Arnold Eisen, chancellor emeritus of the Jewish Theological Seminary, for a Martin Luther King Jr. Day conversation reflecting on Heschel’s life, thought and legacy. (Register here for Zoom link.) That same night, at 8 p.m. ET, Yeshivat Chovevei Torah will commemorate Heschel’s 50th yahrzeit with a discussion with his daughter, Susannah Heschel, the Eli M. Black Distinguished Professor of Jewish Studies at Dartmouth College. (Register here.)
—
The post On one foot: Five essential things to know about Abraham Joshua Heschel on his 50th yahrzeit appeared first on Jewish Telegraphic Agency.
Uncategorized
Secular Jews speak Yiddish in Israeli TV series ‘Makom Sameach’
במשך פֿון די לעצטע יאָרן קען מען אויף דער ישׂראלדיקער טעלעוויזיע באַמערקן אַלץ מער דיאַלאָג אויף ייִדיש.
געוויינטלעך הערט מען ייִדיש אין סעריעס וועגן דער פֿרומער וועלט, ווי „שטיסל“ אָדער „קוגל“, אָדער בײַ היסטאָרישע פֿילמען און סעריעס וואָס פֿאַרנעמען זיך מיט סעקולערע ייִדן. קומט די נײַע סעריע „מקום שׂמח“ („אַ גליקלעך אָרט“), אויפֿן קאַנאַל „כּאן 11“, און ווײַזט ווי דווקא חילונים (סעקולערע ייִדן) — הײַנטצײַטיקע תּל-אָבֿיבֿער — רעדן ייִדיש.
אין דער פּראָגראַם זעט מען ווי נערוועזע אַשכּנזישע געשטאַלטן זוכן אַ מער אינטערעסאַנט לעבן אַנטקעגן די נודנע „געוווינהייטן“ פֿון מאָנאָגאַמיע, פּרנסה און דעם זאָרגן זיך סײַ פֿאַר זייערע קינדער, סײַ פֿאַר זייערע עלטערן, ייִדן פֿון דער שארית-הפּליטה.
דער טיטל „מקום שׂמח“ נעמט זיך פֿונעם באַגריף בײַ פּסיכאָטעראַפּיע, וווּ מע עצהט מענטשן וואָס לײַדן פֿון אַ נערוועז-אַטאַקע, זיי זאָלן זיך אויסמאָלן אַ באַקאַנט היימיש אָרט וואָס קען זיי אַ ביסל באַרויִקן. נועה קאָלער, די שעפֿערין פֿון דער סעריע בשותּפֿות מיט רם נהרי, איז מסתּמא באַווירקט געוואָרן פֿון דער בראַסלעווער פֿילם-רעזשיסאָרין רמה בורשטיין, וואָס איז געווען איר רעזשיסאָרין אין דעם דערפֿאָלגרײַכן פֿילם „לעבֿור את הקיר“ (אַריבער דער וואַנט, 2016). מע קען זאָגן אַז די געשטאַלטן וואָס טראָגן מיט זיך די דורותדיקע טראַוומע און ווײַזן אַ טענדענץ צו מעלאַנכאָליע און נערוועזקייט, קוקן זיך די אויגן אויס אויף מקיים צו זײַן ר׳ נחמנס מצווה „לִהְיוֹת בְּשִׂמְחָה תָּמִיד“ — דאָס כּסדרדיקע זוכעניש נאָך אַן אייגן גליקלעך אָרט.
בײַם צענטער פֿון דער סעריע שטייט דאָס געשטאַלט פֿון ורד (ווערעד) קאָנפֿאָרטי, מײַסטעריש געשפּילט פֿון קאָלער אַליין. ווי עס פּאַסט פֿאַר אַ מענטש מיט אַזאַ משפּחה-נאָמען, וואָס זי האָט געקראָגן פֿון איר מאַן בען קאָנפֿאָרטי (דער אַקטיאָר אַבֿיהו פּנחסובֿ), זוכט זי אין משך פֿון די אַכט קאַפּיטלען שפּורן פֿון „קאָמפֿאָרט“, אַ טרייסט אין איר ליבע־ און משפּחה־לעבן. ס׳איז אָבער בכלל ניט קלאָר, אַז פֿון איר מאַן וועט זי אָט די געוווּנטשענע טרייסט טאַקע געפֿינען. אויף דער זײַט וואַרט אויף איר דער צוציִיקער גײַסטיקער היילער יותּם אַזולײַ (עידן חבֿיבֿ), וואָס פֿאַרקערפּערט, דורך זײַן פֿיזיק און סענסיטיווקייט, אַ שאַרפֿע סתּירה צו ורדס בערישן מאַן. די משפּחה-פּאַטאָלאָגיע פֿאַרפּלאָנטערט זיך נאָך מער ווען ורד שטעלט אָן יותּם צו פּרוּוון היילן איר עקשנותדיקע מאַמע, נעמי ווײַסבאַך (די קאָמישע אַקטריסע תּיקי דײן) פֿון צוקערקרענק, און דערבײַ אויסמײַדן די אַמפּוטירונג פֿון איר פֿוס.
אין דער סעריע מישן די ייִנגערע העלדן אַרײַן געוויסע ייִדישע פֿראַזעס אין זייער העברעיִש, אָבער די צוויי העלדינס פֿונעם עלטערן דור רעדן צווישן זיך טאַקע אַ פֿליסיקן ייִדיש. די צוויי פֿרויען זענען ורדס מאַמע, נעמי, און איר קוזינקע, די פּאַרטיזאַנערקע דבֿורה שלוש — אַ משפּחה-נאָמען וואָס ווערט געוויינטלעך אַסאָצייִרט מיט די ספֿרדישע בויערס פֿון דער שטאָט תּל-אָבֿיבֿ.
דבֿורה ווערט געשפּילט דורך לאה קעניג, וואָס איז שוין אין די נײַנציקער. קעניגס עלטערן האָבן נאָך געשפּילט אין דער ווילנער טרופּע. די רעזשיסאָרן קאָלער און נהרי האָבן באַשלאָסן אַז צווישן זיך זאָלן די עלטערע פֿרויען פֿירן גאַנצע שמועסן אויף ייִדיש. בײַ די קרעדיטן בײַם סוף באַצייכנט מען די ייִדיש־לערערין מרים טרין מיטן טיטל „מתרגלת ייִדיש“, ד״ה די וואָס האָט רעפּיטירט מיט די אַקטריסעס די ייִדיש־שפּראַכיקע רעפּליקן, בעיקר מיט תּיקי דיין וואָס רעדט נישט קיין ייִדיש. דיין האָט זיך אַפֿילו אַ ביסל באַקלאָגט וואָס זי מוז דאָס טאָן. קעניג, בכל-אופֿן, לויבט דיינס ייִדיש.
איין בײַשפּיל פֿון אַ ייִדישן דיאַלאָג אין דער סעריע זעט מען בײַם אָנהייב פֿונעם זעקסטן קאַפּיטל, „סודות חבֿויים“ (באַהאַלטענע סודות). דבֿורה און נעמי טרעפֿן זיך און פֿירן אַזאַ שמועס:
— שלום דבֿורה
— ערשטנס, אַנטשלודיקט זיך בײַ מיר.
— נו, באמת. האָסט אַ פֿרענקישן כּבֿוד.
— אויב דו ביסט געקומען אַהער, מיך נאָך אַמאָל באַליידיקן, קאָנסטו שוין צוריקגיין.
— וואָס שוין האָב איך דיר געזאָגט? איך בין געווען נערוועז און ס׳איז מיר אַרויס — „כּוס אמא שלך!“ צוליב דעם „כּוס אמא שלך“ מישפּטסט מיך אַזוי שווער?
ס׳רובֿ צוקוקער, וואָס קענען סײַ ייִדיש סײַ העברעיִש, לאַכן ווען זיי הערן ווי פֿון דיינס מויל, דער אַלטער ייִדישער באָבען, לאָזט זיך אַרויס די זאַפֿטיקע ישׂראלדיקע קללה „כּוס אמא שלך“. אַנדערע האַלטן דעם אויסדרוק אָבער ווי צו וווּלגאַר און איבערגעטריבן אין דעם קאָנטעקסט. אָבער אַזוי ווערט דער אַלטער סטערעאָטיפּ וועגן ייִדיש אין אַ געוויסן מאָס איבערגעקערט: די פּראָסטע קללה וואָס האָט זיך בײַ נעמין אַרויסגעכאַפּט מיט יאָרן צוריק און דערבײַ קאַליע געמאַכט די באַציִונגען צווישן די צוויי ייִדענעס איז דווקא אַ העברעיִשעאַראַבישע (דיינס געשטאַלט איז אַ ישׂראלי), בעת דבֿורה, די עלטערע „מער ייִדישלעכע“ פֿרוי דאָ, קאָן בשום-אופֿן נישט פֿאַרטראָגן צו הערן אַזאַ וווּלגאַרע פֿראַזע. אָט די בולטע איראָניע וואָס שײך די סטערעאָטיפּן פֿון העברעיִש־רעדער און ייִדיש־רעדער העלפֿט דאָ שאַפֿן אַ שאַרפֿע און אַמוזירנדיקע סצענע.
קאָלער, וואָס קומט פֿון אַ משפּחה מיט לעבן-געבליבענע פֿון חורבן, האָט אויף אַן אינטערוויו אין 2024 דערציילט, אַז זי איז אויפֿגעוואַקסן אין אַ היים פֿול מיט הומאָר. „די באָבע פֿלעג זיך וויצלען, ווען היטלער האָט זיך באַוויזן אויף דער טעלעוויזיע, זאָגנדיק אַז דער ימח־שמוניק איז ׳אַ חבֿר מײַנער׳. אָבער דאַן איז געקומען דער 7טער אָקטאָבער…“
די הײַנטיקע פּאָליטיק שפּילט אין „מקום שׂמח“ אָבער אַ קנאַפּע ראָלע און נאָר דורך סובטילע פּרטים: ווען ורד און בען מיינען אויף אַ רגע אַז זייער פֿאַרווײַלונג-צימער אינעם גליל ווערט אָנגעגריפֿן פֿון צפֿון; אָדער ווען ורדס ברודער נדבֿ ווײַסבאַך (רועי עידן) גייט אַרום אָנגעטאָן אין מיליטערישע מונדירן. אָבער אַפֿילו אָט דער שטאַרקער ישׂראלדיקער זעלנער האָט שטענדיק מורא פֿאַר זײַן ייִדיש מאַמעלע און פּראָבירט זי וואָס מער אויסמײַדן.
נעמיס שטענדיקע וואָרענונג, אַז זי וועט זיך נישט לאָזן אָפּערירן ווײַל „כ׳וויל נישט זײַן קיין בעל-מום אין מדינת-ישראל!“ קען מען אויסטײַטשן אַז אין ישׂראל קען מען זיך נישט דערלויבן צו זײַן אַ שוואַכינקע. די סעריע טוט אַ מערקווירדיקע אַרבעט בײַם אַרויסטרײַבן די שדים פֿונעם עבֿר וואָס רודפֿן דאָס ישׂראלדיקע באַוווּסטזײַן, אָבער פֿון דער אַנדערער זײַט קען מען די סעריע קריטיקירן אַז זי דערווײַטערט זיך פֿון זאָגן עפּעס באַטײַטיקס וועגן די הײַנטיקע פּלאָגענישן און בלוטיקע מלחמות.
אינעם זיבעטן קאַפּיטל „תּיירות יהודית“ (ייִדישער טוריזם), נעמט ורד אָן איר מאַמעס בקשה אַז פֿאַר דער אָפּעראַציע וויל זי באַזוכן ווילנע, כּדי צו זען דעם געטאָ וווּ איר באָבע פּעסיע איז געווען. דער גאַנצער קאַפּיטל איז טאַקע פֿילמירט געוואָרן אין ווילנע, און מיר באַקומען אַ שלל אויסערגעוויינטלעכע קאָמישע און דראַמאַטישע סיטואַציעס.
אַן אַנדער באַנוץ פֿון ייִדיש, וואָס פֿאַרחידושט בלי-שום-ספֿק די ישׂראלישע צוקוקערס געשעט אין אַן אַנדער עפּיזאָד, ווען נעמי פֿאַנטאַזירט אַז אַ באַרימטע ישׂראלדיקע טעלעוויזיע־פּערזענלעכקייט, מאָשיק גלאַמין, קומט צו איר אַרײַן אין דער דירה און הייבט אָן רעדן מיט איר אויף ייִדיש. ער זינגט איר אַפֿילו אַ שלאָפֿליד אויף ייִדיש: „תּל-אָבֿיבֿ פֿאַר האַלבער נאַכט דער ווינט וויל גאָרנישט בלאָזן נאָך און די לופֿט איז שווער און שטיקט און שטיקט מיך איך בין נישט זיכער וואָס צו זאָגן צי כּדאַי בכלל צו פֿרעגן, נישט פֿרעגן.“
קאָלער און נהרי האָבן אַ סך וואָס צו זאָגן וועגן דער הײַנטיקער ישׂראלדיקער געזעלשאַפֿט, וועגן אירע מוראס און שטרעבונגען. לאָמיר נאָר האָפֿן אַז אין זייערע צוקונפֿטדיקע שאַפֿונגען וועלן זיי אויך באַהאַנדלען די האַרבע שוועריקייטן פֿון מלחמה און שלום, וואָס פֿאַרשטיקן אונדזער אַלעמענס לופֿט.
https://www.kan.org.il/content/kan/kan-11/p-962212/s1/967128/
בילדער:
01 די הויפּט געשטאַלטן פֿון דער סעריע „מקום שׂמח“ (פֿון רעכטס): יותם, נעמי, ורד און בען (KAN 11)
02 ורד (קאָלער) און בען (פּנחסאָוו) לעבן אַדורך אַ קריזיס אין זייער זיווג-לעבן (KAN 11)
03 ורד (קאָלער) און איר מאַמע נעמי (דיין) זוכן אַ פֿאַרהיילונג אויפֿן ברעג-ים (KAN 11)
The post Secular Jews speak Yiddish in Israeli TV series ‘Makom Sameach’ appeared first on The Forward.
Uncategorized
Over 300 rabbis and Jewish leaders call for removal of UN official who denied Oct. 7 rapes
(JTA) — Over 300 Jewish leaders, including women’s rights advocates and rabbis, urged the United Nations on Tuesday to remove Reem Alsalem, the U.N. rapporteur on violence against women and girls, for denying that rape occurred during Hamas’ Oct. 7, 2023, attack on Israel.
The letter, which was addressed to U.N. secretary-general Antonio Guterres, came two weeks after Alsalem claimed in a post on X that “No independent investigation found that rape took place on the 7th of October.”
In the letter, its signatories express their “horror and outrage” at Alsalem’s rhetoric, and cite two U.N. reports from March 2024 and July 2025 that concluded that there was “reasonable grounds” to believe that sexual violence had taken place during the attacks “in multiple locations, including rape and gang rape.”
The petition was organized by Amy Elman, a professor at Kalamazoo College who has authored books on antisemitism and state responses to sexual violence, and Rafael Medoff, the director of the David S. Wyman Institute for Holocaust Studies. It was shared with the Jewish Telegraphic Agency soon after being sent to Guterres.
“The targeted sexual abuse of Israelis by Hamas and its supporters is one weapon in the arsenal of those seeking Israel’s obliteration,” Elman said in a statement. “It’s outrageous that deniers such as Reem Alsalem are aiding and abetting the sexual violence by claiming it never happened. These apologists should be ashamed of themselves.”
The letter’s signatories include Deborah Lipstadt, the former antisemitism envoy; Judith Rosenbaum, the head of the Jewish Women’s Archives; Rabbi Irving Greenberg, the former chairman of the U.S. Holocaust Memorial Museum; Rabbi Deborah Waxman, the president of Reconstructing Judaism; and Hebrew College president Rabbi Sharon Cohen Anisfeld.
Dispute over whether sexual violence took place as Hamas murdered about 1,200 people in Israel on Oct. 7 has solidified as a point of sustained interest for some of Israel’s staunchest critics who allege that Israel and its supporters are using claims of rape as propaganda. Even the United Nations, frequently maligned by Israel and its supporters over its record toward Israel, has drawn allegations of complicity in the propaganda campaign from pro-Palestinian voices — though the U.N. rapporteur on Palestinian rights, Francesca Albanese, who has faced her own calls for dismissal from the Trump administration, has also publicly questioned the claims.
In addition to the U.N. reports, independent reporting and research by an Israeli nonprofit have validated claims of sexual violence on Oct. 7.
In the X exchange that spurred the new letter, Alsalem was arguing with another user about the Israeli government’s prosecution of soldiers accused of abusing a Palestinian detainee.
A day later, Alsalem posted a link to a Substack podcast from October where she criticized the credibility of the March 2024 U.N. report and said she had sought contact with the Israeli government to confirm its findings but had not received a response.
“The media, certain organizations and the world basically fell into the trap that Israel set up, which is to project that there was barbaric sexual violence being committed by these barbarian Palestinian men, and it was spun around and disseminated and very much used in order to then justify the genocide,” said Alsalem on the podcast.
Medoff said in a statement that Alsalem’s continued employment reflected inconsistent standards when it comes to Israel and antisemitism.
“If a UN official made such a remark concerning rape victims from any other ethnic or religious group, there would be an international uproar,” he said. “The same standard should apply to Israeli Jewish women who were sexually assaulted by Hamas terrorists.”
The post Over 300 rabbis and Jewish leaders call for removal of UN official who denied Oct. 7 rapes appeared first on The Forward.
Uncategorized
Rome synagogue memorial for 2-year-old killed in 1982 Palestinian terror attack vandalized
(JTA) — A synagogue in Rome and a memorial for a 2-year-old boy killed in a 1982 attack by Palestinian terrorists on the city’s Great Synagogue were vandalized on Monday by unknown individuals.
The plaque dedicated to Stefano Gaj Taché, who was killed in the attack that also left 37 injured, is located on the Monteverde synagogue, also known as the Beth Michael Synagogue, in Rome.
The unknown vandals spray painted black on the memorial, and also wrote “Free Palestine” and “Monteverde anti-Zionist and anti-fascist” on the facade of the synagogue, according to the Italian newspaper Corriere della Sera.
The vandalism was condemned by Victor Fadlun, the president of the Jewish Community of Rome, who said in a post on Instagram that the incident came amid a “a climate of intimidation” where antisemitism has “become a tool of political protest.”
“We place our trust in the police and call for the government’s strong intervention to halt this spiral of hatred,” Fadlun continued.
The incident comes amid a recent series of antisemitic vandalism in Rome, an epicenter of pro-Palestinian activism that has continued to see large demonstrations even after the ceasefire in the Israel-Hamas war in Gaza.
In October, the words “Dirty Jews, may you all burn” were spray-painted on the shutters of a kosher bakery, and in June a sign at another local synagogue was defaced with the words “Sieg Heil” and ”Juden Raus.”
“This is an act that outrages the Jewish community and deeply wounds it, because the plaque is dedicated to a child murdered by Palestinian terrorism and because this is a meeting place where young people and children meet, where they pray and create a sense of community,” Fadlun told Corriere della Sera. “Attacking the synagogue in this way means disavowing and violating the right of Jews to be able to come together and lead a normal life.”
In a subsequent post on Instagram, Fadlun said Italian President Sergio Mattarella had spoken to him over the phone to express his “solidarity” in relation to the synagogue vandalism.
Antonio Tajani, the Italian minister of foreign affairs, also condemned the vandalism in a post on X, adding that he has called Fadlun as well.
The European Jewish Congress also condemned the vandalism in a post on X. “This is not ‘anti-Zionism.’ It is antisemitism: the targeting of Jewish memory, Jewish mourning and Jewish history,” the group said. “Stefano’s name is a symbol of one of Italy’s darkest terror attacks. His memory should be protected, not desecrated. We stand in solidarity with the Jewish community of Italy and call on authorities to investigate this hate crime and ensure that such acts are treated with the seriousness they deserve.”
The post Rome synagogue memorial for 2-year-old killed in 1982 Palestinian terror attack vandalized appeared first on The Forward.