Uncategorized
As European nations celebrate their past, a US Holocaust envoy reminds them of its darker corners
WASHINGTON (JTA) — At a time when some European nations are seeking to revise their Holocaust histories to emphasize victimhood, a senior Biden administration official says the United States should keep reminding them of the dark corners of their past.
Ellen Germain, the State Department’s special envoy on Holocaust issues, said she has spent a lot of time recently engaging with leaders of countries who are seeking to venerate heroes who resisted Soviet oppression. The problem is that many of those figures also worked with the Nazis to persecute Jews.
Speaking to the Jewish Telegraphic Agency this week, Germain framed her job as ensuring that countries take the totality of that history into account. She has repeatedly made the case for removing or at least modifying plaques, statues and other memorials to people who collaborated with the Nazis.
“I understand why they’re being glorified as national heroes after World War II, but you can’t just erase what they did during the war,” Germain told JTA.
Germain’s office was established in 1999, and she has served in the role since August 2021. The envoy’s role is to persuade countries to give financial restitution to families of Jews who were murdered and exiled during the Holocaust. In the late 1990s, many countries were still coming to terms with their long-overlooked obligations toward Jewish communities that had been persecuted and wiped out. Stuart Eizenstat, the U.S. deputy treasury secretary at the time, pressed the Clinton administration to create the position to show U.S. commitment to seeking restitution.
Since 2017, the office has written reports on how countries are implementing the Terezin Declaration, a 2009 agreement between 47 countries to pay restitution to survivors. The office also works closely with the World Jewish Restitution Organization to push countries to pass laws facilitating restitution. And it works with the State Department’s antisemitism monitor to track antisemitism and campaign against it, to promote education about the Holocaust, to preserve Holocaust-era archives and to organize Holocaust Remembrance Day commemorations.
Germain, a career diplomat who has served in multiple posts in Europe, the Middle East and the United Nations, said most countries now have advanced restitution mechanisms, lessening the need for U.S. pressure. She added that some countries, including Poland and Croatia, still need to pass legislation to that effect.
Her focus more recently has been on pressing countries to more openly and honestly confront their roles in the Holocaust, a job complicated by states’ natural tendency to create heroic national myths. She would like to see monuments to perpetrators of atrocities removed, or at least modified.
More broadly, a resurgence of the far right has worried Jewish groups and the Biden administration. Poland has passed laws criminalizing accusations that some Poles collaborated with the Nazis, and others restricting restitution. Hungary’s approach to its role in the Holocaust has long been a matter of debate between the government and Jewish community. Far-right parties have made gains in recent elections in Austria, Germany and France, among other countries. Neo-Nazi marches also still make headlines across the continent.
“You get a certain amount of what we call revisionism or rehabilitation, like rehabilitation or glorification of people who are considered national heroes because they fought the communists,” she said. “They fought the Soviets after World War II, but they also participated in acts of Nazi genocide. During World War Two, they collaborated — sometimes they were directly involved in deportations or mass killings. There are figures like that in Lithuania, Ukraine, in Croatia, you’ve got street names named after some of them.”
Germain named Juozas Krikštaponis and Jonas Noreika in Lithuania; Roman Shukhevych in Ukraine; and Miklos Horthy in Hungary as examples of people memorialized for their anti-Soviet campaigns who also collaborated with the Nazis.
Germain has been having conversations about the resurgence of such memorialization in her travels. How receptive her interlocutors are, she said, depends on the country. Late last year, she traveled to Lithuania and Hungary, and in Germany she addressed a course on the Holocaust for diplomatic and security professionals from across Europe. In January, she accompanied Douglas Emhoff, the Jewish second gentleman, on his heritage tour of Poland and Germany.
Lithuanian officials were receptive to her efforts to get them to grapple with their Holocaust history, she said.
“I was really, really pleasantly surprised and impressed by how open everyone was in Lithuania to the discussion of this,” she said. “Everyone from the government to academics to journalists. “I did a panel event there that live-streamed and had 20,000 viewers, and the questions and comments just from the people in the audience about this — they were just much more open to saying, ‘Yeah, you know, we realized this is a problem and we need to figure out how to deal with it.’”
The Hungarians, by contrast, appeared wary. Hungarian officials have sought to equate the Holocaust with Soviet-era repression and revive the reputations of figures like Horthy. Prime Minister Viktor Orban has unsettled many in the West with his hard-right turn and rhetoric that, at times, appears to cross over into racism and antisemitism.
“Hungary is a more difficult question,” she said. ”I didn’t find the same level of openness. But I did find a willingness to at least talk to me about it.”
She did not mention the opposite democratic trajectories of both countries: Lithuania, along with Estonia and Latvia, have eagerly turned toward Europe and the United States in recent years, particularly as the Russian threat looms directly across the border. Hungary, by contrast, has become more insular and hyper-nationalist.
Germain said she takes a nuanced approach to making the case for confronting the past. Some of the people she wants to see made accountable for their crimes were genuinely at the forefront of their countries’ struggles against the Soviets.
“They don’t have to be written out of history, and in fact, they shouldn’t be because people need to know what they did, both good and bad,” she said. “But the point is, make the history more nuanced and teach the citizens of these countries what the full story is, and if there are statues and memorials to some of these guys… either take it down or add some context to it.”
She cited “a plaque to Jonas Noreika on the National Library in Vilnius, in Lithuania, that just says that he was a great man.” Noreika was a high-ranking police officer who is believed to have personally overseen the murder of Jews. He is venerated in Lithuania as a hero for fighting the Soviet Union alongside the Germans.
Germain said understands the impulse to seek heroes to forge a national identity after the Soviets sought to negate the histories of the countries they dominated — and especially in the face of a resurgent imperialist Russia that has invaded Ukraine.
“I think it took a while for them to start sorting out their history,” she said. “And so, sometimes, there’s only in the last five or 10 years been real attention paid to the fact that some of these figures might not be as 100% heroic as they were initially thought to be.”
—
The post As European nations celebrate their past, a US Holocaust envoy reminds them of its darker corners appeared first on Jewish Telegraphic Agency.
Uncategorized
Secular Jews speak Yiddish in Israeli TV series ‘Makom Sameach’
במשך פֿון די לעצטע יאָרן קען מען אויף דער ישׂראלדיקער טעלעוויזיע באַמערקן אַלץ מער דיאַלאָג אויף ייִדיש.
געוויינטלעך הערט מען ייִדיש אין סעריעס וועגן דער פֿרומער וועלט, ווי „שטיסל“ אָדער „קוגל“, אָדער בײַ היסטאָרישע פֿילמען און סעריעס וואָס פֿאַרנעמען זיך מיט סעקולערע ייִדן. קומט די נײַע סעריע „מקום שׂמח“ („אַ גליקלעך אָרט“), אויפֿן קאַנאַל „כּאן 11“, און ווײַזט ווי דווקא חילונים (סעקולערע ייִדן) — הײַנטצײַטיקע תּל-אָבֿיבֿער — רעדן ייִדיש.
אין דער פּראָגראַם זעט מען ווי נערוועזע אַשכּנזישע געשטאַלטן זוכן אַ מער אינטערעסאַנט לעבן אַנטקעגן די נודנע „געוווינהייטן“ פֿון מאָנאָגאַמיע, פּרנסה און דעם זאָרגן זיך סײַ פֿאַר זייערע קינדער, סײַ פֿאַר זייערע עלטערן, ייִדן פֿון דער שארית-הפּליטה.
דער טיטל „מקום שׂמח“ נעמט זיך פֿונעם באַגריף בײַ פּסיכאָטעראַפּיע, וווּ מע עצהט מענטשן וואָס לײַדן פֿון אַ נערוועז-אַטאַקע, זיי זאָלן זיך אויסמאָלן אַ באַקאַנט היימיש אָרט וואָס קען זיי אַ ביסל באַרויִקן. נועה קאָלער, די שעפֿערין פֿון דער סעריע בשותּפֿות מיט רם נהרי, איז מסתּמא באַווירקט געוואָרן פֿון דער בראַסלעווער פֿילם-רעזשיסאָרין רמה בורשטיין, וואָס איז געווען איר רעזשיסאָרין אין דעם דערפֿאָלגרײַכן פֿילם „לעבֿור את הקיר“ (אַריבער דער וואַנט, 2016). מע קען זאָגן אַז די געשטאַלטן וואָס טראָגן מיט זיך די דורותדיקע טראַוומע און ווײַזן אַ טענדענץ צו מעלאַנכאָליע און נערוועזקייט, קוקן זיך די אויגן אויס אויף מקיים צו זײַן ר׳ נחמנס מצווה „לִהְיוֹת בְּשִׂמְחָה תָּמִיד“ — דאָס כּסדרדיקע זוכעניש נאָך אַן אייגן גליקלעך אָרט.
בײַם צענטער פֿון דער סעריע שטייט דאָס געשטאַלט פֿון ורד (ווערעד) קאָנפֿאָרטי, מײַסטעריש געשפּילט פֿון קאָלער אַליין. ווי עס פּאַסט פֿאַר אַ מענטש מיט אַזאַ משפּחה-נאָמען, וואָס זי האָט געקראָגן פֿון איר מאַן בען קאָנפֿאָרטי (דער אַקטיאָר אַבֿיהו פּנחסובֿ), זוכט זי אין משך פֿון די אַכט קאַפּיטלען שפּורן פֿון „קאָמפֿאָרט“, אַ טרייסט אין איר ליבע־ און משפּחה־לעבן. ס׳איז אָבער בכלל ניט קלאָר, אַז פֿון איר מאַן וועט זי אָט די געוווּנטשענע טרייסט טאַקע געפֿינען. אויף דער זײַט וואַרט אויף איר דער צוציִיקער גײַסטיקער היילער יותּם אַזולײַ (עידן חבֿיבֿ), וואָס פֿאַרקערפּערט, דורך זײַן פֿיזיק און סענסיטיווקייט, אַ שאַרפֿע סתּירה צו ורדס בערישן מאַן. די משפּחה-פּאַטאָלאָגיע פֿאַרפּלאָנטערט זיך נאָך מער ווען ורד שטעלט אָן יותּם צו פּרוּוון היילן איר עקשנותדיקע מאַמע, נעמי ווײַסבאַך (די קאָמישע אַקטריסע תּיקי דײן) פֿון צוקערקרענק, און דערבײַ אויסמײַדן די אַמפּוטירונג פֿון איר פֿוס.
אין דער סעריע מישן די ייִנגערע העלדן אַרײַן געוויסע ייִדישע פֿראַזעס אין זייער העברעיִש, אָבער די צוויי העלדינס פֿונעם עלטערן דור רעדן צווישן זיך טאַקע אַ פֿליסיקן ייִדיש. די צוויי פֿרויען זענען ורדס מאַמע, נעמי, און איר קוזינקע, די פּאַרטיזאַנערקע דבֿורה שלוש — אַ משפּחה-נאָמען וואָס ווערט געוויינטלעך אַסאָצייִרט מיט די ספֿרדישע בויערס פֿון דער שטאָט תּל-אָבֿיבֿ.
דבֿורה ווערט געשפּילט דורך לאה קעניג, וואָס איז שוין אין די נײַנציקער. קעניגס עלטערן האָבן נאָך געשפּילט אין דער ווילנער טרופּע. די רעזשיסאָרן קאָלער און נהרי האָבן באַשלאָסן אַז צווישן זיך זאָלן די עלטערע פֿרויען פֿירן גאַנצע שמועסן אויף ייִדיש. בײַ די קרעדיטן בײַם סוף באַצייכנט מען די ייִדיש־לערערין מרים טרין מיטן טיטל „מתרגלת ייִדיש“, ד״ה די וואָס האָט רעפּיטירט מיט די אַקטריסעס די ייִדיש־שפּראַכיקע רעפּליקן, בעיקר מיט תּיקי דיין וואָס רעדט נישט קיין ייִדיש. דיין האָט זיך אַפֿילו אַ ביסל באַקלאָגט וואָס זי מוז דאָס טאָן. קעניג, בכל-אופֿן, לויבט דיינס ייִדיש.
איין בײַשפּיל פֿון אַ ייִדישן דיאַלאָג אין דער סעריע זעט מען בײַם אָנהייב פֿונעם זעקסטן קאַפּיטל, „סודות חבֿויים“ (באַהאַלטענע סודות). דבֿורה און נעמי טרעפֿן זיך און פֿירן אַזאַ שמועס:
— שלום דבֿורה
— ערשטנס, אַנטשלודיקט זיך בײַ מיר.
— נו, באמת. האָסט אַ פֿרענקישן כּבֿוד.
— אויב דו ביסט געקומען אַהער, מיך נאָך אַמאָל באַליידיקן, קאָנסטו שוין צוריקגיין.
— וואָס שוין האָב איך דיר געזאָגט? איך בין געווען נערוועז און ס׳איז מיר אַרויס — „כּוס אמא שלך!“ צוליב דעם „כּוס אמא שלך“ מישפּטסט מיך אַזוי שווער?
ס׳רובֿ צוקוקער, וואָס קענען סײַ ייִדיש סײַ העברעיִש, לאַכן ווען זיי הערן ווי פֿון דיינס מויל, דער אַלטער ייִדישער באָבען, לאָזט זיך אַרויס די זאַפֿטיקע ישׂראלדיקע קללה „כּוס אמא שלך“. אַנדערע האַלטן דעם אויסדרוק אָבער ווי צו וווּלגאַר און איבערגעטריבן אין דעם קאָנטעקסט. אָבער אַזוי ווערט דער אַלטער סטערעאָטיפּ וועגן ייִדיש אין אַ געוויסן מאָס איבערגעקערט: די פּראָסטע קללה וואָס האָט זיך בײַ נעמין אַרויסגעכאַפּט מיט יאָרן צוריק און דערבײַ קאַליע געמאַכט די באַציִונגען צווישן די צוויי ייִדענעס איז דווקא אַ העברעיִשעאַראַבישע (דיינס געשטאַלט איז אַ ישׂראלי), בעת דבֿורה, די עלטערע „מער ייִדישלעכע“ פֿרוי דאָ, קאָן בשום-אופֿן נישט פֿאַרטראָגן צו הערן אַזאַ וווּלגאַרע פֿראַזע. אָט די בולטע איראָניע וואָס שײך די סטערעאָטיפּן פֿון העברעיִש־רעדער און ייִדיש־רעדער העלפֿט דאָ שאַפֿן אַ שאַרפֿע און אַמוזירנדיקע סצענע.
קאָלער, וואָס קומט פֿון אַ משפּחה מיט לעבן-געבליבענע פֿון חורבן, האָט אויף אַן אינטערוויו אין 2024 דערציילט, אַז זי איז אויפֿגעוואַקסן אין אַ היים פֿול מיט הומאָר. „די באָבע פֿלעג זיך וויצלען, ווען היטלער האָט זיך באַוויזן אויף דער טעלעוויזיע, זאָגנדיק אַז דער ימח־שמוניק איז ׳אַ חבֿר מײַנער׳. אָבער דאַן איז געקומען דער 7טער אָקטאָבער…“
די הײַנטיקע פּאָליטיק שפּילט אין „מקום שׂמח“ אָבער אַ קנאַפּע ראָלע און נאָר דורך סובטילע פּרטים: ווען ורד און בען מיינען אויף אַ רגע אַז זייער פֿאַרווײַלונג-צימער אינעם גליל ווערט אָנגעגריפֿן פֿון צפֿון; אָדער ווען ורדס ברודער נדבֿ ווײַסבאַך (רועי עידן) גייט אַרום אָנגעטאָן אין מיליטערישע מונדירן. אָבער אַפֿילו אָט דער שטאַרקער ישׂראלדיקער זעלנער האָט שטענדיק מורא פֿאַר זײַן ייִדיש מאַמעלע און פּראָבירט זי וואָס מער אויסמײַדן.
נעמיס שטענדיקע וואָרענונג, אַז זי וועט זיך נישט לאָזן אָפּערירן ווײַל „כ׳וויל נישט זײַן קיין בעל-מום אין מדינת-ישראל!“ קען מען אויסטײַטשן אַז אין ישׂראל קען מען זיך נישט דערלויבן צו זײַן אַ שוואַכינקע. די סעריע טוט אַ מערקווירדיקע אַרבעט בײַם אַרויסטרײַבן די שדים פֿונעם עבֿר וואָס רודפֿן דאָס ישׂראלדיקע באַוווּסטזײַן, אָבער פֿון דער אַנדערער זײַט קען מען די סעריע קריטיקירן אַז זי דערווײַטערט זיך פֿון זאָגן עפּעס באַטײַטיקס וועגן די הײַנטיקע פּלאָגענישן און בלוטיקע מלחמות.
אינעם זיבעטן קאַפּיטל „תּיירות יהודית“ (ייִדישער טוריזם), נעמט ורד אָן איר מאַמעס בקשה אַז פֿאַר דער אָפּעראַציע וויל זי באַזוכן ווילנע, כּדי צו זען דעם געטאָ וווּ איר באָבע פּעסיע איז געווען. דער גאַנצער קאַפּיטל איז טאַקע פֿילמירט געוואָרן אין ווילנע, און מיר באַקומען אַ שלל אויסערגעוויינטלעכע קאָמישע און דראַמאַטישע סיטואַציעס.
אַן אַנדער באַנוץ פֿון ייִדיש, וואָס פֿאַרחידושט בלי-שום-ספֿק די ישׂראלישע צוקוקערס געשעט אין אַן אַנדער עפּיזאָד, ווען נעמי פֿאַנטאַזירט אַז אַ באַרימטע ישׂראלדיקע טעלעוויזיע־פּערזענלעכקייט, מאָשיק גלאַמין, קומט צו איר אַרײַן אין דער דירה און הייבט אָן רעדן מיט איר אויף ייִדיש. ער זינגט איר אַפֿילו אַ שלאָפֿליד אויף ייִדיש: „תּל-אָבֿיבֿ פֿאַר האַלבער נאַכט דער ווינט וויל גאָרנישט בלאָזן נאָך און די לופֿט איז שווער און שטיקט און שטיקט מיך איך בין נישט זיכער וואָס צו זאָגן צי כּדאַי בכלל צו פֿרעגן, נישט פֿרעגן.“
קאָלער און נהרי האָבן אַ סך וואָס צו זאָגן וועגן דער הײַנטיקער ישׂראלדיקער געזעלשאַפֿט, וועגן אירע מוראס און שטרעבונגען. לאָמיר נאָר האָפֿן אַז אין זייערע צוקונפֿטדיקע שאַפֿונגען וועלן זיי אויך באַהאַנדלען די האַרבע שוועריקייטן פֿון מלחמה און שלום, וואָס פֿאַרשטיקן אונדזער אַלעמענס לופֿט.
https://www.kan.org.il/content/kan/kan-11/p-962212/s1/967128/
בילדער:
01 די הויפּט געשטאַלטן פֿון דער סעריע „מקום שׂמח“ (פֿון רעכטס): יותם, נעמי, ורד און בען (KAN 11)
02 ורד (קאָלער) און בען (פּנחסאָוו) לעבן אַדורך אַ קריזיס אין זייער זיווג-לעבן (KAN 11)
03 ורד (קאָלער) און איר מאַמע נעמי (דיין) זוכן אַ פֿאַרהיילונג אויפֿן ברעג-ים (KAN 11)
The post Secular Jews speak Yiddish in Israeli TV series ‘Makom Sameach’ appeared first on The Forward.
Uncategorized
Over 300 rabbis and Jewish leaders call for removal of UN official who denied Oct. 7 rapes
(JTA) — Over 300 Jewish leaders, including women’s rights advocates and rabbis, urged the United Nations on Tuesday to remove Reem Alsalem, the U.N. rapporteur on violence against women and girls, for denying that rape occurred during Hamas’ Oct. 7, 2023, attack on Israel.
The letter, which was addressed to U.N. secretary-general Antonio Guterres, came two weeks after Alsalem claimed in a post on X that “No independent investigation found that rape took place on the 7th of October.”
In the letter, its signatories express their “horror and outrage” at Alsalem’s rhetoric, and cite two U.N. reports from March 2024 and July 2025 that concluded that there was “reasonable grounds” to believe that sexual violence had taken place during the attacks “in multiple locations, including rape and gang rape.”
The petition was organized by Amy Elman, a professor at Kalamazoo College who has authored books on antisemitism and state responses to sexual violence, and Rafael Medoff, the director of the David S. Wyman Institute for Holocaust Studies. It was shared with the Jewish Telegraphic Agency soon after being sent to Guterres.
“The targeted sexual abuse of Israelis by Hamas and its supporters is one weapon in the arsenal of those seeking Israel’s obliteration,” Elman said in a statement. “It’s outrageous that deniers such as Reem Alsalem are aiding and abetting the sexual violence by claiming it never happened. These apologists should be ashamed of themselves.”
The letter’s signatories include Deborah Lipstadt, the former antisemitism envoy; Judith Rosenbaum, the head of the Jewish Women’s Archives; Rabbi Irving Greenberg, the former chairman of the U.S. Holocaust Memorial Museum; Rabbi Deborah Waxman, the president of Reconstructing Judaism; and Hebrew College president Rabbi Sharon Cohen Anisfeld.
Dispute over whether sexual violence took place as Hamas murdered about 1,200 people in Israel on Oct. 7 has solidified as a point of sustained interest for some of Israel’s staunchest critics who allege that Israel and its supporters are using claims of rape as propaganda. Even the United Nations, frequently maligned by Israel and its supporters over its record toward Israel, has drawn allegations of complicity in the propaganda campaign from pro-Palestinian voices — though the U.N. rapporteur on Palestinian rights, Francesca Albanese, who has faced her own calls for dismissal from the Trump administration, has also publicly questioned the claims.
In addition to the U.N. reports, independent reporting and research by an Israeli nonprofit have validated claims of sexual violence on Oct. 7.
In the X exchange that spurred the new letter, Alsalem was arguing with another user about the Israeli government’s prosecution of soldiers accused of abusing a Palestinian detainee.
A day later, Alsalem posted a link to a Substack podcast from October where she criticized the credibility of the March 2024 U.N. report and said she had sought contact with the Israeli government to confirm its findings but had not received a response.
“The media, certain organizations and the world basically fell into the trap that Israel set up, which is to project that there was barbaric sexual violence being committed by these barbarian Palestinian men, and it was spun around and disseminated and very much used in order to then justify the genocide,” said Alsalem on the podcast.
Medoff said in a statement that Alsalem’s continued employment reflected inconsistent standards when it comes to Israel and antisemitism.
“If a UN official made such a remark concerning rape victims from any other ethnic or religious group, there would be an international uproar,” he said. “The same standard should apply to Israeli Jewish women who were sexually assaulted by Hamas terrorists.”
The post Over 300 rabbis and Jewish leaders call for removal of UN official who denied Oct. 7 rapes appeared first on The Forward.
Uncategorized
Rome synagogue memorial for 2-year-old killed in 1982 Palestinian terror attack vandalized
(JTA) — A synagogue in Rome and a memorial for a 2-year-old boy killed in a 1982 attack by Palestinian terrorists on the city’s Great Synagogue were vandalized on Monday by unknown individuals.
The plaque dedicated to Stefano Gaj Taché, who was killed in the attack that also left 37 injured, is located on the Monteverde synagogue, also known as the Beth Michael Synagogue, in Rome.
The unknown vandals spray painted black on the memorial, and also wrote “Free Palestine” and “Monteverde anti-Zionist and anti-fascist” on the facade of the synagogue, according to the Italian newspaper Corriere della Sera.
The vandalism was condemned by Victor Fadlun, the president of the Jewish Community of Rome, who said in a post on Instagram that the incident came amid a “a climate of intimidation” where antisemitism has “become a tool of political protest.”
“We place our trust in the police and call for the government’s strong intervention to halt this spiral of hatred,” Fadlun continued.
The incident comes amid a recent series of antisemitic vandalism in Rome, an epicenter of pro-Palestinian activism that has continued to see large demonstrations even after the ceasefire in the Israel-Hamas war in Gaza.
In October, the words “Dirty Jews, may you all burn” were spray-painted on the shutters of a kosher bakery, and in June a sign at another local synagogue was defaced with the words “Sieg Heil” and ”Juden Raus.”
“This is an act that outrages the Jewish community and deeply wounds it, because the plaque is dedicated to a child murdered by Palestinian terrorism and because this is a meeting place where young people and children meet, where they pray and create a sense of community,” Fadlun told Corriere della Sera. “Attacking the synagogue in this way means disavowing and violating the right of Jews to be able to come together and lead a normal life.”
In a subsequent post on Instagram, Fadlun said Italian President Sergio Mattarella had spoken to him over the phone to express his “solidarity” in relation to the synagogue vandalism.
Antonio Tajani, the Italian minister of foreign affairs, also condemned the vandalism in a post on X, adding that he has called Fadlun as well.
The European Jewish Congress also condemned the vandalism in a post on X. “This is not ‘anti-Zionism.’ It is antisemitism: the targeting of Jewish memory, Jewish mourning and Jewish history,” the group said. “Stefano’s name is a symbol of one of Italy’s darkest terror attacks. His memory should be protected, not desecrated. We stand in solidarity with the Jewish community of Italy and call on authorities to investigate this hate crime and ensure that such acts are treated with the seriousness they deserve.”
The post Rome synagogue memorial for 2-year-old killed in 1982 Palestinian terror attack vandalized appeared first on The Forward.