Uncategorized
The life-changing magic of washing your hands (on Passover)
(JTA) — At the height of the pandemic, I remember maddeningly washing, scrubbing and antibacterial-spritzing my hands in a bathroom along the New Jersey Turnpike. I then Olympic speed-walked to my car and rubbed my hands down again with a disinfecting wipe.
In those days of social distancing, the basic Jewish ritual of handwashing before meals — tossing water three times over each hand from a communal pitcher — felt to me like an extremely low standard of cleanliness.
You may know the ritual, even if you don’t do it regularly: It’s the second step at the Passover seder, right after the blessing of the wine and just before you dip the parsley in salt water, when guests line up at the sink or someone passes a bowl of water and a towel around the table.
The rest of the year, the Jewish hand-washing ritual is usually associated with substantial meals (at minimum, a meal that includes bread). During the height of the pandemic, I was rarely sitting down for meals — at least not breakfast or lunch — because most of my daylight hours were in Zoom-land and most of what I was consuming was microwaved leftovers. This left me feeling disconnected on multiple levels. Me and millions of other people.
I needed to find ways to reconnect. I started taking more meetings on the phone and I decided that I would try to slow down and eat lunch with a little more mindfulness — even if I was just making myself a peanut butter and jelly sandwich. And that is when I reluctantly rediscovered ritual handwashing.
At first, I stood at our kitchen sink and tried to reconnect to the simplicity of the act — just slowing down and breathing as I poured water over my hands from a vessel. I knew that the ancient origins of ritual washing take us back to the practice of one kohen (priest) washing the feet and hands of another kohen before engaging in the work of the sacrifices. I started to think of this act as some form of sacred self-care where my left hand was caring for my right and vice versa. I started to make a habit of washing my hands with a vessel and I started to read more about the ritual.
One element of the washing is called “shifshuf yadayim,” which literally means “rubbing the hands,” and is initially described in the Tosefta (Yadaim 1:2), a 2nd-century CE compilation of Torah law. In an 18th-century text, Pri Megadim, there is a teaching that the rubbing is done so that the water touches every part of skin on the back and front of the hands and in the nooks between the fingers. This led me to become more mindful of the ways that rubbing brings your consciousness to the contours of your hands and to the act of caring for your hands. Rabbi Shneur Zalman of Liadi (1745-1812) taught that when the rubbing is done with intention, it helps you to obtain a “tahara yeteira” — an extra level of purity.
I slowed down even more. I started using the minimal amount of water, turning my hand gently as I poured the water, and focusing on the sensation of the water covering the entire surface of the hands. In doing so I felt more connected to water’s miraculous power to cleanse and to refresh. And as I did this again and again, it became more than just a conscious moment of self-care and connection to water — it was as if I were awakening the deadened nerves in my hands and healing from the psychic wounds of those many months of lockdown and general fear of others. Through this gentle cleaning and attention to my hands I was experiencing a rebirth and a return — two themes that take us to the present moment.
In the Brenner home, we are frantically zipping about preparing to host the extended clan for Passover, a massive Tetris game of rearranging furniture, shlepping folding tables from the basement and cramming just enough chairs for three generations to sit together in a charming old house in New Jersey that sadly lacks “flow.”
Having guests find their way out of this maze and parade through the kitchen to wash is not feasible. Still, I want to share my newfound love for handwashing, so I will be passing out small cups with 3.2 ounces of water (the minimum amount required) so that everyone can fully engage with that often overlooked second ritual of the seder, known as urchatz. I even went so far as to work with an artist, Helene Brenenson, to design a guide to handwashing that includes a series of wellbeing-centered teachings to accompany the four essential steps of the ritual: lifting the vessel, pouring the water, rubbing the hands together and lifting the hands.
As I worked on this guide, I had a minor epiphany: Giving this water ritual, urchatz, a prominent spot at the seder was a brilliant rabbinic move. The Passover story begins with a drought (lack of water) that brought the Israelites to Egypt, ends with the miraculous crossing of a sea (walls of water), and eventually leads us to a land described in Deuteronomy as having “streams of water, of springs and underground water bursting forth from valley and mountain.” Urchatz connects us to the water imagery of the Passover seder and both physically and spiritually prepares our hands to take hold of the parsley (or other vegetable) and taste the “Spring” that symbolizes this time of rebirth.
Now I look back on those months of frantic pandemic handwashing and feel gratitude. My disconnection not only helped me seek out new ways to approach a basic pre-eating ritual, but led me to appreciate something that was always right there in the seder but I had never truly bothered to appreciate. This year the number two ritual in the seder’s order is number one in my heart.
—
The post The life-changing magic of washing your hands (on Passover) appeared first on Jewish Telegraphic Agency.
Uncategorized
Poetry in drama: Sutzkever’s stories come alive on the stage
יעדע פּיעסע איז נישט נאָר אַן אױפֿפֿירונג פֿון אַ סקריפּט, נאָר אױך אַן אינטערפּרעטאַציע דערפֿון. דאָס איז נאָך מער שײך אַ פּיעסע װאָס איז אַן אינסצענירונג פֿון די שאַפֿונגען פֿון אַ פּאָעט.
די פֿאָרשטעלונג „נאַכט־מעשׂיות“, װאָס שפּילט אין מאַנהעטן ביזן 11טן יאַנואַר, איז כּדאַי צו זען נישט נאָר צוליב די געניטע, פּרעציזע אַקטיאָרן װאָס שפּילן אין איר (שײן בייקער און מרים־חיה סגל), און נישט נאָר צוליב דער מוזיקאַלישער באַגלײטונג פֿון אורי שרעטער, נאָר אױך, און לױט מײַן מײנונג אפֿשר דער עיקר, צוליב די געלונגענע פֿאַרשטאַנדן פֿון אַבֿרהם סוצקעװערס װערק װאָס דער רעזשיסאָר משה יאַסור שטעלט אַרױס אױף דער בינע.
די דאָזיקע „מעשׂיות“ זײַנען באַזירט אױף פֿיר קורצע שאַפֿונגען פֿון פּאָעטישער פּראָזע, אַן אָפּקלײַב פֿון אַ צאָל אַזעלכע װאָס סוצקעװער האָט אַלײן גערופֿן „באַשרײַבונגען.“ די דאָזיקע טעקסטן זײַנען נישט קײן געװײנטלעכע קורצע דערצײלונגען. עס פֿעלט אָפֿט מאָל אַ קלאָרער נאַראַטיװ, און דערצו איז די אידענטיטעט פֿון נאַראַטאָר נישט קײן קלאָרע. די אמתע שװעריקײט, בײַם לײענער, שטעקט אָפֿט מאָל אינעם לשון אַלײן. דער װאָקאַבולאַר ניצט אױס די גאַנצע פּאַליטרע פֿון אַ צאָל תּחומען פֿון קונסט, װילנער קאָלאָריט, ייִדישן לעבן, און דער אונטערװעלט. ס׳איז אַ ליטעראַרישער מאָדערניזם װאָס שרעקט זיך נישט פֿאַר קײן טעמע. אױך די זאַצן זײַנען נישט אַלע מאָל גרינג צו דעשיפֿרירן.
מע דאַרף אױך דערמאָנען אַז די מעשׂיות קומען פֿאָר אין אַ װעלט װאָס איז פֿאַרשאָטנט מיטן ייִדישן חורבן, אין אַ מין גרענעץ־זאָנע צװישן דער איצטיקײט פֿון טראַװמאַטיזירטן זכּרון, דעם היסטאָרישן אַמאָל, און די נאָך־װײענישן פֿון אומקום, פֿון די ערשטע יאָרצענדליקער נאָכן חורבן, װען דער מחבר האָט באַשאַפֿן אָט די פּראָזעװערק.
די קאָמפּליצירטקײט פֿון טעקסט, און דער דוחק פֿון אַ קלאָרן סיפּור־המעשׂה, שטעלט צו צװײ געלעגנהײטן, אָדער מע קען זאָגן — שוועריקייטן: ערשטנס, אַז די אַקטיאָרן אַלײן זאָלן באַהערשן יעדן פּרט פֿון דער שפּראַך, און אַרײַנהױכן אין די װערטער די עמאָציעס און זשעסטן װאָס זאָלן העלפֿן אָריענטירן דעם צוקוקער (בפֿרט די װאָס פֿאַרלאָזן זיך אױף די ענגלישע אײבערטיטלען) דורכן טונקעלן װאַלד פֿון האַלב־פֿאַנטאַזירטן, האַלב־היסטאָרישן אומקום.
דער צװײטער ציל בײַם פֿאַרשטיין די פּיעסע איז אַ דראַמאַטישע: װי אַזױ קען דער רעזשיסאָר אינסצענירן די פּאָעטישע טעקסטן אױף דער בינע? יאַסור ספּראַװעט זיך דערמיט מיט קלאָרע באַשלוסן. זײַן טענדענץ איז צו זײַן מינימאַליסטיש. ער פּרוּװט נישט קאָנקרעט שילדערן די מאָדנע אימאַזשן און געשעענישן װאָס שװעבן דורך סוצקעװערס מעשׂיות. דער גראַפֿישער דיזײַן, און די מוזיק, דינען גיכער ווי אַ ציל פֿון סוגעסטיע, דמיונדיקע רמזים. צום קלערסטן קומט דאָס צום אױסדרוקן אין דער ערשטער מעשׂה „קינדערשע הענטלעך,“ װוּ בלױז אַ בילד פֿון אַזעלכע האַנטדרוקן זײַנען מרמז אױף דער גאַנצער סצענע.
אין „לופּוס,“ אַ דיאַלאָג צװישן אַן איזאָלירטן אַלכעמיסטישן פּאַרשױן (אין סוצקעװערס לשון, אַן „איבערכעמיקער“), און אַ באַשעפֿעניש װאָס לעבט אױף פֿונעם שאָטן פֿון אַ מת, איז יאַסורס צוגאַנג אַ געראָטענער: דאָס ליכט װאָס באַלײַכט דעם העלדס עקספּערימענטאַלער אַרבעט װאַרפֿט אַ שאָטן אױף אַ װאַנט, װאָס װערט אַלײן, דורך בייקערס קונציקע תּנועות און באַװעגונגען, דער פּאַרטנער אין דעם שמועס. בכלל לאָזט זיך אױס, דורך יאַסורס רעזשי, אַז לופּוס איז מחיה־המתים — זיך אַלײן. זיכער איז דאָס נישט דער אײנציקער אופֿן צו פֿאַרשטײן די דאָזיקע מעשׂה, נאָר מע װערט דערפֿון איבערצײַגט, און נתפּעל.
דער צװײטער צוגאַנג װאָס וואַרפֿט זיך אין די אױגן, װידער אױף אַ הצלחהדיקן אופֿן, האָט געהאַט צו טאָן מיט דער פּראָבלעם פֿון נאַראַטאָר אין סוצקעװערס מעשׂיות. אָפֿט מאָל רעדט דער נאַראַטאָר אין ערשטן פּערזאָן, און, װי געזאָגט, איז נישט אַלע מאָל קלאָר בײַם לײענער װער דאָס איז – אַ מאַן, אַ פֿרױ, אַ מת, אַ שד…? דערצו שטעלט זיך אַ פּראַקטישע פֿראַגע פֿון אינסצענירונג: נישט אַלע מאָל איז אינטערעסאַנט פֿאַרן עולם, אַז אײן קול, אָדער אײן אַקטיאָר, זאָל אױסשפּילן אַ גאַנצע דערציילונג װי אַן אײנצלנע דאָמינאַנטע פֿיגור.
איז אַ גליק אַז יאַסור, און די דאָזיקע אַקטיאָרן, שאַפֿן צוזאַמען אַ קלײנע געזעלשאַפֿט מיט בלױז צװײ פֿיגורן אױף דער בינע. אין „דאָרט, װוּ עס נעכטיקן די שטערן“, װערן די צװײ אַ פּאָרל װאָס שטעלט זיך אַרױס פֿונעם קעצישן, אָדער גאָר פֿאַרפֿירערישן זכּרון, פֿון אַ פֿרױ װעמענס אידענטיטעט איז אַלײן נישט קלאָר. די גוטמוטיקע גרײטקײט פֿון בייקער איז דערגאַנצט געוואָרן פֿון דער יענװעלטיקער צעדרײטקײט פֿון סגלס שדיכע־געשטאַלט.
אין דער לעצטער מעשׂה, „פּאָרטרעט אין בלױען סװעטער,“ בײַטן זיך אױס די רעפּליקעס פֿון די צװײ אַקטיאָרן, עלעהײ זײ לײענען בײדע פֿונעם נאַראַטאָרס זכרונות. אַזױ באַקומט זיך אַ פּיעסע בתּוך אַ פּיעסע, בשעת די צװײ אַקטיאָרן שפּילן אױס מעשׂיות איבערגעגעבן פֿון דער מעשׂהס נאַראַטאָר. ס׳איז כּדאַי צו באַמערקן, אַז יאַסור, און די אַקטיאָרן, שפּילן זיך פֿרײַ מיט פֿאַרשײדענע השׂגות פֿון מין (דזשענדער), אױף אַן אופֿן װאָס איז גאַנץ פֿאַרשפּרײט אין טעאַטער בכלל און אינעם ייִדישן טעאַטער בפֿרט. אױך אין דער דאָזיקער מעשׂה האָט מען אַרױסגעהױבן די אַנדערשקײטן פֿונעם װילנער נאַראַטאָר, אין פֿאַרגלײַך מיטן לשון פֿון װאַרשע װוּ דער אײגנטימער פֿון „סװעטער“ זוכט זײַן (צי איר) מזל. אַ „לוטװאַק“, ווי באַקאַנט, װערט נישט אַלע מאָל רעספּעקטירט פֿון די װאַרשעװער….
בײַם אױפֿנעמען די אַפּלאָדיסמענטן פֿונעם דאַנקבאַרן עולם, האָט בייקער באַמערקט מיט אַנטױשונג אַז נישט אַלע זיצפּלעצער זײַנען פֿאַרנומען געװאָרן, כאָטש ס׳איז דער אָװנט פֿון ערבֿ־ניטל, װען מע װאָלט געדאַרפֿט זײַן פֿרײַ פֿון דער אַרבעט און גערן שטיצן אַ ייִדישע פֿאָרשטעלונג. לאָמיר נעמען די געלעגנהײט אַרױסצוהײבן די הויכע קװאַליטעט און אַמביציעס פֿון דער דאָזיקער אױפֿפֿירונג, אױסגעצײכנט געשפּילט און שאַפֿעריש רעזשיסירט, און מוטיקן אונדזערע לײענערס אָנצופֿילן די ערטער.
The post Poetry in drama: Sutzkever’s stories come alive on the stage appeared first on The Forward.
Uncategorized
Explosion at Alawite Mosque in Syria’s Homs Kills Eight
Syrian President Ahmed al-Sharaa speaks during a joint press conference with French President Emmanuel Macron after a meeting at the Elysee Palace in Paris, France, May 7, 2025. Photo: REUTERS/Stephanie Lecocq/Pool
Eight people were killed in an explosion at a mosque of the Alawite minority sect in the Syrian city of Homs on Friday, Syrian state news agency SANA said.
SANA cited Syrian Health Ministry official Najib al-Naasan as saying 18 others were wounded and that the figures were not final, indicating they could rise.
The city’s press office said an explosive device had detonated inside the Imam Ali bin Abi Talib mosque and that security forces had cordoned off the area. A local security official told SANA that the identity of the perpetrator and any affiliation to violent groups were still unknown.
Local official Issam Naameh told Reuters the blast occurred during Friday noon prayers.
Syria‘s foreign ministry condemned the blast as a “terrorist crime.” Regional countries including Saudi Arabia, Lebanon, and Qatar also condemned the attack.
Syrian state media SANA published footage of rescuers and security forces examining debris splayed across the mosque’s green carpet.
Syria has been rocked by several episodes of sectarian violence since longtime leader Bashar al-Assad, an Alawite, was ousted by a rebel offensive last year and replaced by a government led by members of the Sunni Muslim majority.
Earlier this month, two American soldiers and a civilian interpreter were killed in central Syria by an attacker described by the authorities as a suspected member of the Islamic State, a violent Sunni Muslim group.
Uncategorized
Southern Yemeni Separatists Dismiss Saudi Call to Withdraw From Eastern Provinces
A drone view shows people attending a rally organized by Yemen’s main separatist group, the Southern Transitional Council (STC), in Aden, Yemen, Dec. 21, 2025. Photo: REUTERS/Fawaz Salman
Yemen’s main southern separatist group rejected on Friday a Saudi call for its forces to withdraw from areas it seized earlier in December, saying it will continue securing the eastern provinces of Hadramout and Mahra.
Saudi Arabia said on Thursday it remains hopeful the Southern Transitional Council (STC) will end an escalation and withdraw its forces from the provinces, after the group claimed broad control of the south and pushed the Saudi-backed, internationally recognized government from its headquarters in Aden.
The group said in a statement posted on its account on X that its military operations in the two provinces were to combat security threats, including cutting supplies to the Iran-backed Houthi terrorists who control the north of the country.
Situated between Saudi Arabia and an important shipping route on the Red Sea, Yemen was split into northern and southern states until 1990.
AIRSTRIKES IN HADRAMOUT
In Hadramout, an escalation of fighting on Thursday killed two people from the STC’s Hadhrami Elite Forces, the group said in its statement.
Armed groups had ambushed STC forces in the Ghail bin Yamin area in the east of the province, but the forces managed to regain control of the area, a source from the group – speaking on condition of anonymity – told Reuters.
Saudi airstrikes followed early on Friday, targeting the STC forces in the area, the source added.
The STC said the “surprising” airstrikes will not “serve any path to an understanding, nor will they deter the people of southern Yemen from continuing their struggle to restore their full rights.”
Saudi Arabia did not confirm the strikes.
The kingdom said in its Thursday statement that a joint Saudi-Emirati military delegation was sent to Aden on Dec. 12 to make “the necessary arrangements” to ensure the return of STC forces to their previous positions outside the two provinces, adding that the efforts were still in progress.
The STC said on Friday that the group was open to any “coordination or arrangements based on guaranteeing the security, unity, and integrity of the south, and ensuring that security threats do not recur.”
The group added that any arrangements should “fulfil the aspirations and will of the people of south of Yemen,” as well as “the shared interests” with Saudi Arabia.
UAE WELCOMES SAUDI EFFORTS
The United Arab Emirates, which supports the STC, welcomed on Friday Saudi Arabian efforts to support security and stability in Yemen, and said it remains committed to backing stability in the country.
“The UAE reaffirmed its steadfast commitment to supporting all endeavours aimed at strengthening stability and development in Yemen,” the foreign ministry said in a statement.
The STC was initially part of the Sunni Muslim Saudi-led alliance that intervened in Yemen in 2015 against the Houthis. But the group has turned on the government and sought self-rule in the south.
Yemen has already been marred by a civil war since 2014, with the Houthis controlling the northern part of the country, including the capital Sanaa, after forcing the Saudi-backed government to flee south.