Navy forces of the Army of the Guardians of the Islamic Revolution commandos and missile boats in Great Prophet IX Maneuver in the general area of Strait of Hormuz, Persian Gulf. Photo: Sayyed Shahab Odin Vajedi/Wikimedia Commons.

The International Atomic Energy Agency (IAEA) confirmed this past week that Iran has not allowed its inspectors access to the nuclear sites bombed by Israeli and American forces in June. This sustained, deliberate obstruction has persisted for five months, rendering the verification of its nuclear material inventories long overdue.

Iran’s action is no mere technical violation; it is the creation of strategic ambiguity. Iran is actively denying the international community the ability to pinpoint the location and status of the 440.9 kilograms of uranium it had enriched to 60 percent purity, a quantity the IAEA itself assesses as potentially sufficient for 10 nuclear bombs if further refined.

The gravest threat is not just the volume of material, but the intentional collapse of verification. By keeping the IAEA blind, Iran ensures that any future military action will carry exponentially higher risks of striking a facility closer to weaponization than previously verifiable. Tehran is deliberately hedging its bets, creating a permanent deterrent shield of uncertainty.

The Synchronized Strike: Nuclear Threat Meets Naval Aggression

This nuclear defiance is not occurring in isolation. It is strategically synchronized with Iran’s kinetic threats in vital waterways.

The seizure of a Marshall Islands–flagged oil tanker in the Strait of Hormuz last week by the Islamic Revolutionary Guards Corps is a clear act of economic and military blackmail. This move directly targets a vessel operated by British and German interests, sending a hostile message to the E3 nations — France, Britain, and Germany — that any diplomatic pressure, like the new anti-Iran resolution they are planning at the IAEA, will be met with immediate, tangible military retaliation in the Persian Gulf.

Iran is attempting to dictate the diplomatic price of its own proliferation. It is leveraging its strategic nuclear advantage and its tactical naval aggression simultaneously. When the E3 countries threaten diplomatic action, Tehran responds not with words but with seized ships. This is an integrated campaign designed to impose asymmetric costs on the West, forcing economic decisions to override security principles.

The Allied Betrayal and the Failure of Pressure

The deepest source of vulnerability lies in the exposure of systemic differences within the allied camp itself. The US Treasury sanctions announced last week exposed a critical failure: entities operating within key allied countries — specifically Turkey  — are actively running procurement networks that supply Iran’s ballistic missile and UAV programs.

This exposure is a profound betrayal of the maximum pressure campaign. It proves that, despite diplomatic assurances, allied nations are prioritizing transactional gains over the existential security of the international community. Iran’s ability to exploit the financial systems of NATO members and crucial Gulf partners confirms that the campaign against Tehran is critically compromised by internal sabotage and greed.

This internal compromise is what gives Iran the confidence to engage in its dual-domain aggression. When Turkey insists on maintaining its Russian S-400 system, defying US security mandates, and simultaneously enables Iran’s missile growth, it is acting as a strategic liability, not a partner.

The Mandate for Decisive Action

Israel, with the full backing of the United States, cannot afford to wait for the consensus-driven paralysis of the United Nations. The current diplomatic landscape offers little comfort: Russia and China are actively undermining the US-led stabilization plan for Gaza, and Saudi Arabia is holding normalization hostage to impossible political demands. The enemy is exploiting the West’s focus on internal squabbles.

Iran is at the 10-bomb threshold and actively preventing the verification required to pull it back; Iran is using military seizures to retaliate against diplomatic pressure; and allied nations are enabling Iran’s most destructive weapons programs.

Diplomatic pressure should be immediately paired with credible joint military deterrence in the Strait of Hormuz to secure the free flow of commerce. Furthermore, Washington must enforce strict accountability on its allies, making it clear that funding Iran’s missile program is an act of geopolitical sabotage that will incur severe and immediate penalties.

The window for a diplomatic solution is closing rapidly. If the current trend of non-compliance and synchronized defiance continues, the world will soon have to face the fact that Iran’s pursuit of nuclear capability has crossed the point of no return.

People hold Fatah flags during a protest in support of the people of Gaza, as the conflict between Israel and Hamas continues, in Hebron, in the West Bank, Oct. 27, 2023. Photo: REUTERS/Mussa Qawasma

Just a week after a senior Palestinian Authority (PA) education official acknowledged that the PA prefers to fund terrorists rather than its children’s education system, a prominent Palestinian economist has now admitted that the PA cannot pay civil servants because it has chosen to pay terrorists first.

General Union of Palestinian Economists Secretary Nasser Atyani: “We are talking about around 280 million shekels ($85.5 million) that are being deducted [by Israel] every month [of the Gaza war], which were earmarked for the Gaza Strip, aside from an additional amount of 55-60 million shekels ($16.8-18.3 million) that were earmarked for the families of the Martyrs [i.e., Israel deducts the amount of PA terror salaries]

… We are saying that we have a problem with the [PA] budget and that there is no money, for example, to pay the salaries of the [PA] employees and cover the expenses.” [emphasis added]

[Official PA TV, The Economic Discourse, Oct. 29, 2025]

Atyani intended this as a complaint against Israel, but his words confirm the real story — the PA has no money for civil servants because it deliberately allocates massive funds to terrorists and their families.

Palestinian Media Watch (PMW)  has repeatedly shown that the PA’s budget crisis would end immediately if the PA stopped its “Pay-for-Slay” rewards for terrorists serving prison sentences, as well as released terrorists, and the families of dead terrorists.

Instead of paying teachers, nurses, and other public employees, the PA continues to funnel tens of millions of dollars every month to incentivize terror.

The PA leadership enters each budget year knowing precisely how much money will be deducted by Israel — the same sum the PA allocated to terror salaries the previous year. And yet the PA refuses to stop prioritizing terror. This admission has been made on PA TV twice in just over a week — there is money, but it is reserved for terrorists first.

The bottom line is unavoidable. The Palestinian Authority’s financial crisis is not caused by Israel. Rather, it is the direct result of the PA’s unwavering commitment to reward terrorism at the expense of its own people.

Ephraim D. Tepler is a contributor to Palestinian Media Watch (PMW). Itamar Marcus is the Founder and Director of PMW, where a version of this article first appeared.

יעדעס יאָר אין נאָוועמבער, ווען עס קומט דער האַרבסט און מע האַלט נאָך אין סאַמע זומער (מיט אַ וואָך צוריק בין איך נאָך געגאַנגען אין אַ העמד מיט קורצע אַרבל), זאָגן די סקעפּטיקערס אַז דאָ אין ישׂראל זײַנען אייגנטלעך פֿאַראַן נאָר צוויי סעזאָנען: אַ לאַנגער זומער און אַ קורצער ווינטער. די ציניקערס זאָגן נאָך אַז די צוויי סעזאָנען הייסן אין דער אמתן „דער הייסער סעזאָן“ און „דער ווייניקער הייסער“ – און עס איז נישט אין גאַנצן איבערגעטריבן.

דער תּנ״ך למשל, וואָס האָט גוט געקענט די נאַטור פֿון ארץ-ישׂראל, האָט קיינמאָל נישט געשריבן וועגן די פֿיר סעזאָנען — זומער, האַרבסט, ווינטער און פֿרילינג. אַפֿילו אינעם וואָרט „סתּיו“ (האַרבסט), וואָס ווערט דערמאָנט אין שיר השירים ב, יא: „כי הנה הסתו עבר“, מיינט מען נישט דעם האַרבסט, נאָר דווקא דעם ווינטער. אויך די משנה, וואָס באַשרײַבט די פֿיר „תּקופֿות“ פֿון יאָר (מסכת ראש השנה א, א: „בארבעה פרקים העולם נידון“), דערמאָנט מען נישט אונדזערע באַקאַנטע סעזאָנען.

ערשט אין דער נײַער העברעיִשער ליטעראַטור הייבט מען אָן שרײַבן וועגן דעם „סתּיו“ מיטן טײַטש האַרבסט. דער העברעיִשער שרײַבער אליהו מרדכי ווערבעל (1880-1806) פֿון גאַליציע האָט אין זײַן בוך „לימודי הטבע“ באַניצט דאָס וואָרט „סתּיו“ ווי „האַרבסט“, אפֿשר צוליב דעם וואָס דער ווינטער האָט שוין געהאַט אַ נאָמען: חורף. דאָס איז אַ פּנים געפֿעלן די נײַע העברעיִשע שרײַבערס, וואָס האָבן אַ סך געשריבן וועגן דעם אייראָפּעיִשן פּייזאַזש. האָבן זיי אַדאָפּטירט דעם נעאָלאָגיזם און געשריבן למשל וועגן „נוּגֵה סְתָו אוֹ עַז חֹרֶף“ (אַ טרויעריקער האַרבסט אָדער אַ שטאַרקער ווינטער – ח. נ. ביאַליק); „עברו ימי החג ושמי הסתיו רבצו על הארץ“ (עס זײַנען פֿאַרגאַנגען די יום-טובֿדיקע טעג און אַ האַרבסטיקער הימל איז געלעגן איבערן לאַנד – ש.י. עגנון).

הײַנט צו טאָג איז דער טערמין „סתּיו“ אַזוי באַקאַנט, אַז מען האָט שוין פֿאַרגעסן אַז טויזנטער יאָרן האָט לשון-קודש זיך באַגאַנגען אָן אים. דאָס וואָרט „סתּיו“ איז נאַטירלעך אַפֿילו פֿאַר קליינע קינדער, און אַ סימן דערפֿון זײַנען די צייכענונגען וואָס מײַנע טײַערע פּלימעניקעס האָבן מיר לעצטנס געוויזן פֿונעם קינדער-גאָרטן: שיינע ברוינע ביימער, באַדעקט מיט האַרבסטיקע בלעטער.

דווקא צוויי ווערטער וועלכע האָבן אַ סך צו טאָן מיטן האַרבסט זײַנען פֿאַראַן אויף עבֿרית, אָבער אויף די אייראָפּשיע שפּראַכן (און ייִדיש בתּוכם) — נישט. די ווערטער זײַנען „יורה“, דער ערשטער רעגן וואָס קומט נאָך אַ לאַנגן, טרוקענעם זומער, און „שלכת“ – אַ בלעטער־אָפּפֿאַל, די פֿאַלנדיקע בלעטער פֿון בוים אין האַרבסט. „ונתתי מטר ארצכם בעתו יורה ומלקוש“ (דברים יא, יד: „װעל איך געבן דעם רעגן פֿון אײַער לאַנד אין זײַן צײַט, פֿרירעגן און שפּעטרעגן“ – יהואשס איבערזעצונג). יאָ, מיר האָבן ווייניק רעגן דאָ אין לאַנד, אָבער אַ סך ווערטער דערפֿאַר: גשם, מטר, מבול, זרזיף, טפטוף, רביבים, יורה, מלקוש אאז”וו.

דאָס צווייטע וואָרט, „שלכת“, ווערט דערמאָנט אין ישעיהו ו, יג: „כאלה וכאלון אשר בשלכת“ („װי אַ טערעבינט און װי אַן אײכנבױם, װאָס נאָר זײער שטאַם בלײַבט װען בלעטער פֿאַלן“). „שלכת“ איז אָן קיין שום ספֿק פֿון די שענסטע ווערטער אין עבֿרית. אין אַמעריקע און אין אייראָפּע זײַנען פֿאַראַן פֿאַלנדיקע בלעטער, און איר האָט שיינע לידער ווי Les Feuilles Mortes („האַרבסטבלעטער“( פֿון זשאַק פּרעווער. אָבער מיר, ישׂראלים, האָבן אַ באַזונדער פֿײַערלעך וואָרט דערפֿאַר — „שלכת“, און איר קאָנט אונדז נאָר מקנא זײַן. די ווערטער „יורה“ און „שלכת“ זײַנען געוואָרן אַ מין „מאַדלען-קיכל“, מיט אַ סגולה צו דערוועקן פֿאַרבאָרגענע טעמים און זכרונות.

דאָס האָבן גוט פֿאַרשטאַנען די ייִדישע שרײַבערס וואָס זײַנען אַהין געקומען, און געזוכט נײַע ווערטער פֿאַר די נאַטור-פֿענאָמענען אין ישׂראל. די אַמעריקאַנער דיכטערין רחל פֿישמאַן, וואָס האָט זיך באַזעצט אין קיבוץ בית-אלפֿא, נאָענט צו דער נאַטור, האָט זייער שיין געשריבן ווערן דעם יורה: „שמאָלע פּלײצעס / האָט דער יורה. / און דאָך / שמײכלען אים אַלע נאָך. / די מענער קלאַפּן אים פֿרײַנדלעך. / אױף זײַן דינעם רוקן / קינדער לױפֿן / װילן אָנרירן זײַן גרױ העמד. / ער גיט אײן בליק / מיט זײַנע פֿײַכטע אױגן / און גײט װײַטער“ („זון איבער אַלץ“, זײַט 47).

איז זײַט מיר מוחל, סקעפּטיקערס און ציניקערס: דער האַרבסט עקזיסטירט דאָ דווקא יאָ, און נאָך ווי! עס הייבט זיך אָן מיט די ערשטע טעג ווען מע בעט „ותּן טל ומטר לבֿרכה“ און עס דויערט ביז אַרום חנוכּה, ווען עס ווערט שוין עפּעס ווינטערדיק. פֿאַרשטייט זיך, עס איז נישט דער פּרעכטיקער האַרבסט פֿון צפֿון-אַמעריקע, מיט די וווּנדערלעכע פֿאַרבן; און נישט „דער גאָלדענער האַרבסט“ פֿון מזרח-אייראָפּע, וואָס מען האָט אַזוי שיין באַזונגען אין דער ייִדישער ליטעראַטור.

מיר באַנוגענען זיך מיט אַ ביסל: דאָ און דאָרטן, דער עיקר אין די בערג, לעבן ירושלים צי אינעם גליל, קאָן מען זען אַ בוים אין שלכת. יעדעס יאָר נעם איך פֿון דאָס נײַ אַ פֿאָטאָ פֿון אַ קאַרשן-בוים אין ירושלים, ווען זײַנע בלעטער ווערן סוף-כּל-סוף גאָלד; און אויפֿן וועג צווישן תּל-אָבֿיבֿ און ירושלים באַמערק איך די האַרבסטיקע ביימער. ביסלעכווײַז אין חודש חשוון אָדער כּסלו קומט צו גאַסט אַ וואָלקנדל אָדער רעגנדל, און דער עיקר: עס ווערט אַ ביסל קילער – אַ מחיה. עס איז אַ סך פֿריילעכער ווי דער פֿרילינג, ווײַל דאָ אין לאַנד הייבט זיך אָן גרינען אין סאַמע ווינטער, און אַרום פּסח זײַנען ס׳רובֿ בלומען אויף יענער וועלט, ווײַל עס קומען די באַרימטע „חמסינען“, די הייסע ווינטן פֿון מדבר.

אמת, מען קאָן אויך נישט לייקענען אַז מיטן האַרבסט קומען הײַנט אויך מעלאַנכאָלישע טענער. דעם 7טן אָקטאָבער דערוועקט בײַ אונדז די פֿרישע זכרונות פֿון דעם טראַגישן שׂמחת-תּורה 2023 און די בלוטיקע יאָרן וואָס זײַנען געקומען נאָך אים, און דאָס האַרץ ווערט פֿאַרקלעמט. דער נײַער יאָרצײַט פֿאַראייניקט זיך מיט אַן אַלטן: דאָס יאָר האָבן מיר דעם 4סטן נאָוועמבער אָפּגעמערקט 30 יאָר זינט מען האָט דערמאָרדעט דעם פּרעמיער-מיניסטער יצחק רבין. נאָך אַ סך יאָרן האָט מען באַנײַט די יערלעכע מאַניפֿעסטאַציע אין כּיכּר רבין (רבין-פּלאַץ), וואָס מע האָט אויפֿגעהערט טאָן מיט צוואַנציק יאָר צוריק. אָבער צוליב דעם וואָס די מאַניפֿעסטאַציע איז הײַיאָר פֿאָרגעקומען אַ קורצע צײַט נאָך דעם פֿײַער-אָפּשטעל אין עזה, זענען די געפֿילן געווען געמישטע: פֿון איין זײַט — פֿול מיט טרויער, צער און זאָרג; פֿון דער צווייטער —אַ פֿריש ווינטל פֿון האָפֿענונג, האַרבסטיקע גרוסן פֿון ערגעץ-וווּ.

organicmusic.co.il

The post The Hebrew word “stav” didn’t always mean the fall season appeared first on The Forward.