Uncategorized
Our communal definition of Jewish security is too limited. We need a wider one.
On Saturday mornings, I walk through metal detectors on my way into synagogue. I’m aware of why they’re there, and I feel grateful they exist.
My husband, who works at a Jewish day school, is grateful too for the security and cameras keeping an eye on the campus. In 2025, our places of faith require us to invest thoughtfully in safety.
These actions make us more safe, but is that all we need to feel more secure? If you ask me, the way we talk about “security” falls short.
In July, Jewish leaders applauded when Congress approved $274.5 million in federal security funding for nonprofits, including synagogues and Jewish community centers. The applause was deserved. In an era of heightened antisemitism, these dollars matter.
And yet, if our definition of “Jewish security” starts at cameras and locks, and stops with security guards, then it is incomplete. True security must also mean that Jews can afford to see a doctor, put food on the table, and secure a living wage.
The same budget Congress passed in July also cost Jewish households billions of dollars in security, literally. Alongside countless cuts, the administration eliminated more than $1 trillion from healthcare programs that make it possible for millions of Americans to fill a diabetes prescription or access preventative care like a mammogram. The largest of those programs is Medicaid.
I remember when my grandfather’s care needs for his Alzheimer’s ramped up, and I wondered, who was paying for this? For so many families, including mine, the answer in that moment is Medicaid. Today, one in 11 American Jews relies on it. Medicaid is the insurance that provides Holocaust survivors with home health care aids, covers therapy for young queer Jews at Jewish Family Service agencies, and ensures Jewish babies are born without their parents adding the bill to their credit card debt. For more than 650,000 Jews, Medicaid is security. For them, a cut to Medicaid is not abstract; it’s a threat to their lives.
When I read the results of a new study on American Jewish finances, I had to read them again. Twenty-nine percent of Jews say they are struggling or just barely making ends meet, up from 20 percent in 2020. If you’re feeling stretched right now, it is not just you.
And painfully, while 66% of Jews with financial stability believe the community takes care of people in need, only 39 percent of low-income Jews agree. We are a community that prides itself on mutual responsibility, but we are falling short.
For generations, Jews were at the forefront of labor movements, fighting for fair wages and economic justice. Today, that spirit continues with groups like the Network of Jewish Human Service Agencies, which organized for months against the healthcare cuts embedded in HR 1. But the issue seemed to be missing or swept aside from the radar of the broader Jewish community.
Despite our people’s history being marked by our lack of access to assets, I sometimes feel like I’m inside an antisemitic cartoon when I jokingly remind people that yes, low-income Jews do exist and at high rates. I myself grew up in a household that at times relied on government assistance like SNAP and free school lunch. I know how it feels to sit in synagogue and wonder if anyone sees you, and your or your friends’ financial fears.
As a former case manager, CEO of a national hunger organization, and now Jewish poverty expert, I have learned that change does not happen alone. Our rabbis, our philanthropists, our institutions, and yes, our government partners must all widen the definition of Jewish security.
We recently marked Sukkot, a holiday that puts front and center how fragile security can be. We should remember that our ancestors never defined security by walls alone. They defined it by covenant—by the promise that no one would be left to wander alone. As philosopher Michael Waltzer reminds us, “wherever you are, there too is Egypt,” a place where someone is oppressed and burdened.
Waltzer reminds us that a better world is possible, and the only way to get there is by joining together.
When I walk through those metal detectors on Shabbat, I’m grateful. And I know that for many, security requires not just protection but stability. Jewish security means that every person in our community can live with healthcare, access to a thriving Jewish life, and someone to call when things get hard. That is the covenant we renew each time we care for one another.
—
The post Our communal definition of Jewish security is too limited. We need a wider one. appeared first on Jewish Telegraphic Agency.
Uncategorized
Netanyahu and far-right ministers do damage control on West Bank vote and Saudi Arabia comments that angered Trump
Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu sought to distance himself Thursday from a Knesset vote that granted preliminary approval to a bill annexing the West Bank, after the measure drew strong condemnation from the White House.
At the same time, a far-right Israeli lawmaker apologized after making a dismissive and, some said, offensive comment about Saudi Arabia, putting him at odds with the White House’s goal of brokering relations between Israel and Saudi Arabia.
The backtracking comes at a time when the Israelis are facing fierce pressure from President Donald Trump and his administration not to jeopardize a fragile Gaza ceasefire that took hold earlier this month.
“The Knesset vote on annexation was a deliberate political provocation by the opposition to sow discord during Vice President JD Vance’s visit to Israel,” wrote Netanyahu’s office in a post on X.
His post came soon after Vice President J.D. Vance, who departed from Israel on Thursday after a visit to “monitor” Israel’s ceasefire with Hamas, said the vote amounted to an “insult,” adding that if it was a political stunt, then “it was a very stupid political stunt.”
Trump has vowed not to allow Israel to annex the West Bank, a goal of the Israeli right that is seen as a red line for Arab states hoping to see an independent Palestinian state in the future.
“It won’t happen because I gave my word to the Arab countries,” Trump said in an interview with Time magazine published Thursday. “Israel would lose all of its support from the United States if that happened.”
The exchange comes days as Israeli settlers launched a volley of attacks on Palestinian activists and olive harvesters this week, leaving one woman in the hospital, adding to growing violence in the West Bank.
Netanyahu’s distancing from the Knesset bills told only part of the story. He claimed that the “Likud party and the religious parties did not vote for these bills,” two parties from his coalition, but while it was true that his Likud Party did not back the bills, others in his coalition, including Otzma Yehudit and Religious Zionists, did and represented the majority of their support. Still, the bills cannot achieve full passage without Netanyahu’s buy-in, which he said he would not give.
Bezalel Smotrich, the finance minister who leads the Religious Zionists, was at the center of the other flareup on Thursday when he declared at a conference, “If Saudi Arabia tells us ‘normalization in exchange for a Palestinian state,’ friends — no thank you. Keep riding camels in the desert.”
Smotrich’s remarks were made ahead of a planned meeting between Trump and Saudi Crown Prince Mohammed bin Salman at the White House next month to discuss normalization between Arab countries and Israel.
After drawing public criticism from others in Israeli politics, Smotrich later apologized for the remarks in a post on X, writing, “My statement about Saudi Arabia was definitely not successful and I regret the insult it caused.
But he said he would not retract his concern about Palestinian statehood, which the Saudis support. “However, at the same time, I expect the Saudis not to harm us and not to deny the heritage, tradition and rights of the Jewish people to their historic homeland in Judea and Samaria and to establish true peace with us,” he wrote.
Israeli Diaspora Minister Amichai Chikli also appeared to criticize Smotrich’s comment in a post on X, writing, “I firmly oppose the establishment of a Palestinian State. That said, it does not mean we should insult a potential ally
.”
He then extended an invitation of his own for a new relationship — ending the week after he brought a far-right British personality to Israel against the objections of Britain’s organized Jewish community.
“Incidentally, we’re also pleased to be hosting a unique camel race in the Negev together with the Bedouin community in just a few weeks — and we warmly invite our Saudi friends to join us,” Chikli wrote.
—
The post Netanyahu and far-right ministers do damage control on West Bank vote and Saudi Arabia comments that angered Trump appeared first on Jewish Telegraphic Agency.
Uncategorized
Katherine Janus Kahn, illustrator of ‘Sammy Spider’ Jewish children’s books, dies at 83
More than 30 years ago, a colorful little eight-legged spider named Sammy made his picture book debut and scurried into the homes of Jewish families across the country.
Sammy Spider and his mother live in a house with a young Jewish boy named Josh Shapiro and his family. Starting with “Sammy Spider’s First Hanukkah,” he romped through Jewish holidays, prayers and practices across more than two dozen books — all illustrated with bright watercolor collages that have made the books instantly recognizable to generations of Jewish children.
That was the work of Katherine Janus Kahn, who died Oct. 6 at age 83.
Janus Kahn, a fine artist also noted for her works on political justice and women’s issues, illustrated more than 50 books for Kar-Ben, a publishing house for Jewish children’s books that counts the “Sammy Spider” franchise as among its best-selling.
“We are heartbroken,” Kar-Ben said in a Facebook post, adding, “We are profoundly grateful for her legacy, and for the countless stories and memories she leaves behind.”
David Lerner is the CEO of Lerner Publishing Group, the parent company of Kar-Ben, the country’s largest publisher of Jewish children’s books.
“Katherine’s art and storytelling helped shape the landscape of Jewish children’s literature,” he said in an email. “Her books have been recognized with many national awards, honoring her creative vision and her lasting impact.”
Kar-Ben was a tiny company when it first connected with Janus Kahn in the early 1990s. She had drawn attention with her paper-cut illustrations for “The Family Haggadah,” which became a bestseller when it was published in 1987, and the publisher wanted to pair her with an author named Sylvia Rouss who had dreamed up a little spider with a big Jewish future.
“We liked her many styles and thought the collage work would be fun for Sammy’s Hanukkah,” Judye Groner, Kar-Ben’s founder, wrote in an email. “We had no idea that Sammy would become a children’s favorite character featured in over 20 books.”
In that first title, the curious little arachnid spies the young Josh celebrating Hanukkah, wishes he could warm his spider legs on the menorah and wants to spin the colorful dreidels that Josh gets every night.
“Silly Sammy. Spiders don’t light Hanukkah candles. Spiders spin webs,” his mother tells the disappointed Sammy. The catchy refrain repeats for Hanukkah’s eight nights when his mother gives Sammy eight spider socks spun with colorful dreidels, just like the ones Josh gets.
Over the next three decades, Sammy learned about empathy in “Sammy Spider’s First Mitzvah,” celebrated the entire Jewish holiday cycle from Rosh Hashanah to Shavuot and stowed away in Josh’s luggage in “Sammy Spider’s First Trip to Israel.” The most recent book, “Sammy Spider’s Big Book of Jewish Holidays,” came out this year and compiles many of the classic stories that are now widely distributed to Jewish families through PJ Library.
Janus Kahn’s art brought the characters sparkling to life, according to Heidi Rabinowitz, past president of the Association of Jewish Libraries and host of the Book of Life Podcast about Jewish children’s literature.
“Her rainbow-soaked collage artwork give the Sammy Spider books a huge advantage,” Rabinowitz wrote in an email. “They make Sammy and Mrs. Spider friendly and even beautiful, completely removing the ‘ick factor’ from their arachnid identity.”
For Janus Kahn, who studied art at Jerusalem’s Bezalel Academy after graduating from the University of Chicago, the work connected to her core identity. In a 2017 watercolor essay, she said her study at Bezalel came after she volunteered to support Israel during the Six-Day War in 1967 and headed to Israel, where she said “reconciliation felt possible,” even after the war’s end.
“My Judaism and my books are tied together so integrally that I don’t think I could ever untie them,” she said in a 2013 video with Rouss that showed her demonstrating her artistic techniques in her home studio.
Among her other titles was “The Hardest Word: A Yom Kippur Story,” published in 2001, the first in a series written by Jacqueline Jules about a Ziz, a large, magnificently colored Jewish mythological bird. Like Sammy Spider, the Ziz books struck a chord and are now part of the canon of Jewish children’s books.
“She was just so creative,” recalled Jules, who had multiple books illustrated by Janus Kahn. Their first book together, “Once Upon a Shabbos,” published by Kar-Ben in 1998, was about a bear who gets lost in Brooklyn just before the start of Shabbat. Jules was struck by how Janus Kahn’s illustrations added new texture to a story inspired by an Appalachian folktale.
She and Janus Kahn realized they lived near each other in the Washington, D.C., area. After meeting at an event for the book, they headed to a coffee shop for a two-hour conversation that launched a decades-long professional relationship and close friendship. They socialized together, along with Groner, who also lived nearby.
The two were paired up for the Ziz books, another series that has charmed generations of Jewish children. For those books, Janus Kahn created a fanciful creature using paints rather than collage.
“She borrowed different characteristics from a variety of birds. The legs were from a flamingo, the feet were from a rooster,” Jules said.
Now, the Ziz has taken on a life of its own, making appearances in synagogue plays and other programs based on the books. Just a few weeks ago, Jules saw a photo of someone who dressed up as the Ziz at a synagogue event for Yom Kippur, in keeping with the first book’s theme.
Janus-Kahn would often join Jules for a Ziz storytelling at Jewish venues, bringing a feltboard to embellish the Ziz props and a hand-made Ziz puppet that Jules used. At one memorable event, at the National Museum of Women in the Arts, Janus Kahn arrived with two colorful feather boas, Jules recalled.
“She made the Ziz come alive,” she said.
With Janus Kahn’s death, Jules, Groner and Rouss not only lost the gifted master illustrator for their books. They have also lost a treasured friend of many decades.
“Kathy was a gift and our friendship was a gift,” Jules said.
Janus Kahn is survived by her husband, David Kahn, and a son, Robert.
—
The post Katherine Janus Kahn, illustrator of ‘Sammy Spider’ Jewish children’s books, dies at 83 appeared first on Jewish Telegraphic Agency.
Uncategorized
In memory of the quiet hero from Nepal, Bipin Joshi
זונטיק, דעם 19טן אָקטאָבער 2025, צוויי יאָר און כּמעט צוויי וואָכן נאָכן בלוטיקן זיבעטן אָקטאָבער האָבן מיר זיך געזעגנט בײַם בן־גוריון־פֿליפֿעלד אין ישׂראל, מיט ביפּין דזשאָשי.
ווער איז ביפּין דזשאָשי?
אפֿשר געדענקט איר ביפּין דזשאָשין?
איר ווייסט נישט, ווער ער איז?
ביפּין דזשאָשי איז געווען אַ 23־יאָריקער נעפּאַלער יונגערמאַן, ווען ער איז געקומען קיין ישׂראל אין סעפּטעמבער 2023 מיט אַ גרופּע נעפּאַלער יונגע־לײַט. זיי האָבן זיך באַזעצט אויף אַ צײַט אין דעם קיבוץ עלומים [אַלומים], אַ צען קילאָמעטער פֿון עזה. דאָרט האָט ער געאַרבעט אין די פֿעלדער. נאָך שׂימחת־תּורה האָט ער געדאַרפֿט אָנהייבן זײַנע אַקאַדעמישע לימודים אין באר־שבֿע־אוניווערסיטעט, אין דעם תּחום פֿון אַגריקולטור.
דעם טאָג פֿון שׂימחת־תּורה איז ביפּין דזשאָשי מיט זײַנע נעפּאַלער פֿרײַנד אַטאַקירט געוואָרן, ווי אַלע אײַנוווינער פֿון די ייִשובֿים אין דער עזה־געגנט. ווי אַלע האָט ער געפּרוּווט אַנטלויפֿן, זיך שיצן, וואַרטן אויף הילף. להיפּוך אָבער צו די ישׂראלים, האָט ער נישט געקענט די שפּראַך פֿון לאַנד און נישט די שפּראַך פֿון פֿײַנד. ער האָט אויך קוים פֿאַרשטאַנען די אומשטאַנדן אין וועלכע דער אַטאַק איז פֿאָרגעקומען.
ער איז בכלל נישט געווען קיין צד אין דעם סכסוך.
זיצנדיק אין איינעם פֿון די קליינע בונקערס בײַ די גאַסן, איז ער ערשט באַשאָסן געוואָרן פֿון אַראַבישע טעראָריסטן, האָט צוגעזען ווי עטלעכע פֿון זײַנע פֿרײַנד ווערן געטראָפֿן, גוססן. דערנאָך, אַז די טעראָריסטן האָבן זיך ווײַטער איזדיעקעוועט איבער די וואָס נאָך בײַם לעבן און זיי אָנגעהויבן באַוואַרפֿן מיט האַנטגראַנאַטן — האָט ער געפּרוּווט כאַפּן און צוריקוואַרפֿן. אַזוי האָט ער געראַטעוועט עטלעכע פֿרײַנד.
ביפּין דזשאָשי איז אַ שטילער העלד וואָס האָט געטאָן מיט שטילער גבֿורה און וואָס די וועלט איז אים לרובֿ מזכּה מיט שטיל פֿאַרשווײַגן. אויף די גרויסע מאַניפֿעסטאַציעס איבער דער וועלט לטובֿת מענטשלעכקייט שרײַט מען לרובֿ נישט זײַן נאָמען; דערציילט מען לרובֿ נישט זײַן מעשׂה; דערמאָנט מען לרובֿ נישט זײַן אַקט פֿון מענטשלעכקייט און נישט זײַן אוממענטשלעכן סוף.
ביפּין דזשאָשי איז נישט אומגעברענגט געוואָרן דעם 7טן אָקטאָבער 2023.
ער איז אויך נישט געראַטעוועט געוואָרן דעם 7טן אָקטאָבער 2023.
ער איז פֿאַרכאַפּט געוואָרן דעם 7טן אָקטאָבער 2023 קיין עזה.
דעם זעלביקן טאָג נאָך האָט אַ קאַמערע אין דעם שיפֿאַ־שפּיטאָל אין עזה רעקאָרדירט אים, אַ לעבעדיקן, בשעת ער ווערט געשלעפּט פֿון אַ פּאָר עזהער.
מיט צוויי יאָר שפּעטער, אין אָקטאָבער 2025, האָט די ברייטע עפֿנטלעכקייט זיך דערוווּסט וועגן אַ פֿילמעלע, וואָס די ישׂראלדיקע אַרמיי האָט געפֿונען אין עזה. אין דעם פֿילמעלע זעט מען ביפּין דזשאָשין אַ רעלאַטיוו געזונטן. דאָס פֿילמעלע האָבן זײַנע פֿאַרכאַפּער און שומרים געמאַכט משמעות אין נאָוועמבער 2023.
מיר ווייסן, אַז ביפּין דזשאָשי האָט געלעבט אין עזה לכל־הפּחות אַ חודש צײַט. אַ רעלאַטיוו געזונטער. נאָר ווי געזונט קען אַ פֿאַרכאַפּטער אין עזה זײַן?
די וואָס האָבן באַוויזן איבערצולעבן און זײַנען צוריקגעקומען — זײַנען אפֿשר נישט צוריק קיין געזונטע, זיכער נישט קיין לחלוטין געזונטע — אָבער דער פֿאַקט אַז זיי זײַנען נישט צוריק קיין משוגענע איז אַ גבֿורה פֿאַר זיך. שטילע העלדן.
פֿאַר וואָס שרײַט מען אויף די מאַניפֿעסטאַציעס איבער דער וועלט לטובֿת מענטשלעכקייט, לרובֿ נישט וועגן דער אָ אוממענטשלעכער, אויפֿגעצוווּנגענער גבֿורה? נישט גענוג. אַ שטילערהייט פֿאַרשוויגענע גבֿורה.
ביפּין דזשאָשי איז צוריק. ער האָט אָבער נישט איבערגעלעבט. דעם 14טן אָקטאָבער 2025 איז אַ טויטער גוף וואָס דער כאַמאַס האָט אומגעקערט אידענטיפֿיצירט געוואָרן ווי זײַנער. ביפּין דזשאָשי איז פֿאַרכאַפּט און דערמאָרדעט געוואָרן אין עזה דורך עזהער.
זײַן משפּחה, וואָס האָט לעצטן זונטיק מקבל־פּנים געווען זײַן אָרון אין נעפּאַל, אַריבערגעפֿירט דעם זעלביקן טאָג פֿון ישׂראל, האָט, ווי המונים אין ישׂראל, געהאָפֿט ביז דער לעצטער רגע אויף אַ בעסערן סוף. זי האָט געהאָפֿט, אים אַרומצונעמען אַ לעבעדיקן — נישט אים אויפֿצונעמען אַ דערהרגעטן.
זײַן משפּחה צוזאַמען מיט המונים קרובֿים, פֿרײַנד און באַקאַנטע האָט אים אָפּגעגעבן דעם לעצטן כּבֿוד פֿאַרברענענדיק זײַן קערפּער לויטן הינדו־מינהג נאָענט צו אַ טײַך. דאָס געוויין האָט געגעבן אַ ריס אין הימל, ווי טיף עס איז געווען דער ריס אין זייערע הערצער. זײַן משפּחה האָט נישט באמת פֿאַרשטאַנען דעם סכסוך צוליב וועלכן זייער זון איז געפֿאַלן אַ קרבן.
זײַן משפּחה — ווי ער גופֿא — איז נישט געווען קיין צד אין דעם סכסוך. די פֿאַרכאַפּער האָבן געוווּסט. זיי האָבן גערצחנט לשם רציחה. פֿאַר וואָס שרײַט די וועלט לרובֿ נישט וועגן דעם?
פֿאַר וואָס באַשרײַט די וועלט לרובֿ נישט אַזאַ קרבן? דעם קרבן ביפּין דזשאָשי. פֿאַר וואָס קען די וועלט לרובֿ נישט ביפּין דזשאָשין?
זונטיק, דעם 19טן אָקטאָבער 2025, צוויי יאָר און כּמעט צוויי וואָכן נאָכן בלוטיקן זיבעטן אָקטאָבער, האָבן מיר זיך מיט אים געזעגנט אין אַ ישׂראלדיק־נעפּאַלישער צערעמאָניע מיט מלוכישע פֿאַרטרעטער, דיפּלאָמאַטן, קיבוץ־מיטגלידער, אַקאַדעמישע רעפּרעזענטאַנטן, פֿרײַנד און באַקאַנטע אי פֿון דער ישׂראלדיקער געזעלשאַפֿט אי פֿון דער נעפּאַלער קהילה אין ישׂראל. מען האָט אים באַדאַנקט פֿאַר זײַן איבערגעגעבענער אַרבעט אין קיבוץ, דערמאָנט זײַן חלום זיך צו לערנען אין דער פֿרעמד כּדי זיך אומצוקערן איין טאָג מיט נײַעם וויסן און בײַצושטײַערן פֿאַר דער אַנטוויקלונג פֿון זײַן אייגן לאַנד, אָפּגעשאַצט זײַן פֿריילעך־גוטמוטיקן כאַראַקטער און געדענקט אין זײַן שטילער גבֿורה.
די צערעמאָניע איז פֿאָרגעקומען אונטער אַ הייסער אָקטאָבער־זון, ענלעך צו דער וואָס האָט באַשײַנט די לעצטע רגעס פֿון זײַן פֿרײַהייט, ענלעך צו דער אונטער וועלכער כאַמאַס־אָנהענגער האָבן צוגערויבט בגוואַלד און מיט רציחה זײַן פֿרײַהייט.
אויף אַ פּלעצל בײַם פֿליפֿעלד פֿון וועלכן ער איז אָפּגעפֿלויגן אַהיים, איז געשטאַנען ביפּין דזשאָשיס אָרון. דעם אָרון האָט מען באַדעקט מיט בילדער, בלומען און בריוולעך. איבערן אָרון האָט דער פֿאָרשטייער פֿון דעם ראַיאָן אין וועלכן עס געפֿינט זיך קיבוץ עלומים, אויסגעשפּרייט לויטן נעפּאַלער מינהג אַ ווײַסן, זײַדענעם שאַל. בײַ אַ באַזונדער טישל האָט דער עולם נאָך די הספּדים געקענט אָנצינדן נשמה־ליכטלעך צו זײַן אָנדענק.
אַן עולם — נישט קליין, כאָטש אָן נעפּאַלער קרובֿים.
די רעדעס זײַנען געווען אויף ענגליש און העברעיִש, בכּבֿודיק, מענטשלעך. איידל. נישט פּאָליטיש. די צערעמאָניע האָט געדויערט אַן אָנדערהאַלבן שעה און זיך געענדיקט אָפֿיציעל מיט צוויי הימענס נאָך אַנאַנד, פֿאַרפֿלאָכטן ווי דער צופֿעליק־בשותּפֿותדיקער גורל פֿון די צוויי פֿעלקער און לענדער: ישׂראל און נעפּאַל.
דאָס לעצטע בילד אין מײַן זכּרון: אַ ייִד מיט לאַנגע פּאות וואָס פֿירט אַוועק דעם אָרון צו אַן אויטאָ.
די לעצטע קלאַנגען אין מײַן אויער: דער פּליוך פֿון געוויין פֿון נעפּאַלער פֿרויען, קלאָגערינס;
די האָפֿענונג פֿון איין הימען און די טאַנצנדיקע טענער פֿון דעם צווייטן.
אַזוי האָבן מיר אים אָפּגעגעבן דאָ אין ישׂראל דעם לעצטן כּבֿוד.
ביפּין דזשאָשי — אַ שטילער העלד, אַן אומבאַשריגענער קרבן.
לאָמיר אים געדענקען — אַ מענטש, גערצחנט אין עזה דורך עזהער, אָן קיין שום זינען און אָן קיין שום באַרעכטיקונג, לשם הריגה.
The post In memory of the quiet hero from Nepal, Bipin Joshi appeared first on The Forward.