לאָמיר אין דעם הײַנטיקן טאָג פֿון באַפֿרײַונג און שׂימחה נישט פֿאַרגעסן די אַנדערע קרבנות פֿונעם 7טן אָקטאָבער 2023, און אויך נישט דאָס אַכזריות מיט וועלכן די מלחמה האָט זיך אָנגעהויבן. כּבֿוד זייער אָנדענק!

— מרים טרין, איבערזעצערין פֿונעם ווײַטערדיקן עסיי פֿון העברעיִש

1.

איך געדענק, ווען אַוואַד איז געווען קליין, אַ קליין קינד, האָבן איין מאָל ער און זײַנע ברידער געטאָן עפּעס אין דער היים, געמאַכט אַ באַלאַגאַן, ס׳איז געוואָרן אַ מהומה, און אַלע ברידער און שוועסטער האָבן געמאַכט דעם ויבֿרח, זיך צעלאָפֿן און נאָר ער איז דאָרט געבליבן, און איך קום צו, זע אים דאָרט זיצן אַזוי רויִק און קוקן אויף מיר. זאָג איך אים: ״פֿאַר וואָס שטייסטו נישט אויף? זעט אויס אַז דו האָסט דאָס געמאַכט דעם באַלאַגאַן!״ און ער שטייט פֿאַר מיר, ווי אַ שד! און זאָגט: ״פֿאַר וואָס ביסטו אויף מיר אין כּעס, טאַטע? אויב איך וואָלט דאָס געטאָן, וואָלט אויך איך אַנטלאָפֿן, אָבער איך האָב גאָרנישט נישט געטאָן, טאָ פֿאַר וואָס זשע זאָל איך אַנטלויפֿן?״ און איך האָב אים געגלייבט און אים געזאָגט: ״ווייסט וואָס? דו ביסט גערעכט, דאָס איז אמת, דו האָסט דאָס נישט געטאָן.״ ער האָט געהאַט אַ קאָפּ, דאָס אָ קינד. און ער האָט געהאַט קוראַזש, זיך מיר אַנטקעגנצושטעלן. און ער האָט געהאַט אַ גוט האַרץ.

ער האָט געהאַט אַ גרויס האַרץ. אין אונדזער דאָרף, אין איכסאַל, קומט מען נאָך אַלץ אונדז מנחם־אָבֿל זײַן, און עס איז געקומען זײַן לערערקע און אונדז געזאָגט, אַז ער האָט איר געברענגט אַ מתּנה צום געבורטסטאָג, ער האָט איר געברענגט אַ קליינע קייט, און אַן אַנדער לערערקע האָט אונדז דערציילט אַז ער האָט איר געברענגט אַ בלום. ער האָט געהאַט אַ האַרץ אַזאַ, נישט יעדעס קינד געדענקט אַזוי דעם געבורטסטאָג פֿון זײַן לערערקע, ער האָט געהאַט רשימות, פֿלעגט געדענקען דאַטעס, אַ געבורטסטאָג פֿון אַ מומע, אַ פֿעטער, פֿון זײַנע ברידער און אויך אין די ערטער וווּ ער האָט געאַרבעט, אין איחוד הצלה [אַן אָרגאַניזאַציע פֿאַר ערשטער גיכער הילף], אויך דאָרט האָט ער אַלעמען געדענקט און איז געווען דאָרט יעדן איינעמס חבֿר.

ער איז נישט געווען קיין בטלן. ער איז געווען אַ פֿלײַסיק קינד. נישט געווען קיין אַרבעט אין דעם אַמבולאַנס — פֿלעגט ער גיין אַרבעטן אין אַ חתונה־זאַל, זײַן אַ קעלנער. נישט געווען קיין אַרבעט דאָרט — פֿלעגט ער גיין זײַן אַ קוכער, העלפֿן דעם קוכער. ער האָט אויך געקענט קאָכן, פֿלעגט קאָכן אַלץ, פֿיש, פֿלייש, ראַקעלעך. און ער האָט געהאַט אַ גוטן קאָפּ, ער פֿלעגט גיין אין אַ חתונה־זאַל צו אַרבעטן דאָרט און דעם גאַנצן אָוונט פֿלעגט ער העלפֿן בײַ זײַן טיש, אויפֿנעמען מענטשן: ״הײַ, ווי קען מען אײַך העלפֿן, וואָס קען מען אײַך ברענגען?״ ער פֿלעגט זאָגן אַ גוט וואָרט און מען פֿלעגט אים געבן טרינקגעלט, פֿלעגט ער קומען אַהיים מיט טויזנט שקל. אַ קאָפּ האָט ער געהאַט, דאָס אָ קינד. ער איז געווען אַ גוט קינד. געווען אַ גוט קינד.

ער האָט זיך אָנגעהויבן אויף דאָקטער, אין געאָרגיע. זיך דאָרט געלערנט איין יאָר און צוריק, ס׳איז דאָרט געווען אַ באַלאַגאַן אין דער קאָראָנע־צײַט. אָבער ער האָט געהאַט פּלענער זיך אומצוקערן אַהין, ענדיקן זיך לערנען, ווערן אַ דאָקטער. די גאַנצע צײַט האָט ער געטראַכט פֿאָרויס. דערווײַל האָט ער אָנגעהויבן זיך לערנען זײַן אַ פּאַראַמעדיקער און אַרבעטן בײַ ״יאָסיס אַמבולאַנס״. ס׳איז דאָ אַ פֿירמע ״יוסיס אַמבולאַנס״ און מען האָט אים דאָרט געוואַלדיק ליב געהאַט, אים אויסגעלערנט זײַן אַ פּאַראַמעדיקער און אים געגעבן נאָך אַן אַרבעט און ער פֿלעגט דאָרט אַרבעטן שעהען לאַנג, שעהען לאַנג. כ׳האָב אים געזאָגט: ״לאָז דאָס אָפּ, דו ביסט די גאַנצע צײַט אונטער וועגנס.״, און ער האָט געזאָגט: ״ס׳איז מיר גוט, טאַטע.״ ער איז געווען אַ מענטש פֿון אַרבעט.

ער איז געווען אונדזער מיזיניק, דער קלענסטער, און פֿונדעסטוועגן פֿלעגט ער אונדז צום מערסטן העלפֿן. די גאַנצע צײַט פֿלעגט ער העלפֿן, קומען צו מיר אויף דער אַרבעט און מיר זאָגן: ״דו רו זיך אָפּ, טאַטע, זאָג מיר נאָר וואָס צו טאָן, וועל איך טאָן, דערקלער מיר וואָס צו טאָן, וואָס צוצוגעבן, וואָס צו פֿאַרבינדן, ווי אָנצושטעלן, דו רו זיך אָפּ.״ איך בין אַ בוי־אונטערנעמער, און ער איז געווען צוגעקלעפּט צו מיר און ליב געהאַט מיר כּסדר צו העלפֿן. אַ מאָל פֿלעגט ער גיין, צוריקקומען פֿון שול און מיר דאַן גרייטן עסן און געקומען מיטן עסן צו מיר אויף דער אַרבעט און מיר זאָגן, קום, זעץ זיך אַוועק און עס, טאַטע, און זאָג מיר וואָס צו טאָן.

און דאָס גאַנצע לעבן פֿלעגן מיר חלומען אין איינעם, געוואָלט אים בויען אַ הויז, אים קויפֿן אַ הויז און אים דערנאָך חתונה מאַכן, געווען גרויסע פּלענער, ער איז געווען דער מלאך אין אונדזער הויז, אַ מלאך, כּסדר פֿלעגט ער אַרומנעמען זײַנע שוועסטער, אַ קוש געבן, ער איז געווען דאָס ליכט דאָ, און איצט זײַנען מיר אַליין, קוקן זיך איינער דעם אַנדערן אין די אויגן אַלע פּאָר רגעס, שוין, נישטאָ, אונדזער לעבן צעשטערט. און אַלע נאַכט בעטן זיך זײַן מאַמע און איך אײַן, טוען תּפֿילה, ער זאָל אונדז קומען צו חלום, אָבער ער — אויך אין חלום קומט ער נישט. אינשאַללאַ, מיט גאָטס הילף וועט ער נאָך קומען צו אונדז צו חלום.

אַוואַד איז אַראָפּ אין דרום שוין דאָנערשטיק, ער האָט מיטגענומען מיט זיך דעם וואָגן מיטן מיניטראַקטאָר, ס׳איז געווען מיט אים דאָרט אַ מיניטראַקטאָר. ווען ער איז אַרויס פֿון דער היים, האָט ער נאָך אַלץ נישט גענוי געוווּסט, וווּהין ער פֿאָרט. פֿאַר וואָס? ווײַל מיט אַ וואָך פֿריִער איז געווען אַן אַנדער ענלעכע געשעעניש, אין דער געגנט פֿון דער ערבֿה [אַראָווע — געגנט אין דרום־ישׂראל] און אויך דאָרט האָט אַוואַד געאַרבעט ווי אַ פּאַראַמעדיקער, האָט ער געמיינט, ער גייט ווידער אַהין.

איידער ער איז אַרויס, האָט די מאַמע אים מיטגעגעבן עסן. אַוואַד האָט ליב געהאַט ברענגען עסן דער גאַנצער מאַנשאַפֿט, פֿלעגט ער זיי ברענגען לאַבאַנע [ווײַסן יאָגורט] וואָס מיר גרייטן אַליין, און בוימל, און זאַטאַר [געווירץ] און פּיטעס, אַלץ האָט ער געברענגט און מען פֿלעגט אַלץ ליב האָבן. ער פֿלעגט דאָס טאָן אַ סך. און שוין, איז אַוועקגעפֿאָרן, האָט אונדז געזאָגט: ״חבֿרה, איך פֿאָר אויף דרײַ טעג, בײַ־בײַ, זײַט געזונט.״ און איז אַוועק.

דאָנערשטיק האָט מען געהאַט אַ געשעעניש און פֿרײַטיק נאָך איינס, ער האָט דאָרט באַהאַנדלט עטלעכע מענטשן, געווען הייס, האָבן זיי זיך אויסגעטריקנט, האָט ער דאָרט געהאָלפֿן מענטשן. און בײַ נאַכט, בײַ נאַכט איז פֿאָרגעקומען אַ מסיבה. בסדר, ער איז געווען צוגעוווינט, ער איז געווען אויף אַ סך אַזעלכע געשעענישן, מענטשן קומען אַ מאָל, פֿילן זיך נישט גוט, חלשן אַוועק, נישט עפּעס ערנצטס. מסיבות, אַזוי איז דאָס.

אויף צו מאָרגנס, שבת, האָט ער אַפֿילו מיט קיינעם נישט גערעדט. מיר האָבן גאָרנישט נישט געוווּסט. איך בין בכלל געווען אין שפּיטאָל. פֿאַר וואָס? ווײַל איך, איך האָב געהאַט אַ ווייטיק אין די לונגען און פֿרײַנד האָבן מיר געהייסן גיין אין שפּיטאָל אויף אַן אונטערזוכונג. בלויז דערנאָך, מיטיקצײַט, האָבן מיר אָנגעהויבן פֿאַרשטיין וואָס געשעט, מיר האָבן אים אָנגעקלונגען און ער האָט נישט געענטפֿערט און ער האָט נישט גערעדט גאָרנישט. און איך בין אין שפּיטאָל, מיט אַ לונגען־ווייטיק, איך האָב נישט באַוויזן צו אָטעמען. און איך האָב נישט פֿאַרשטאַנען, פֿאַר וואָס איך באַווײַז נישט צו אָטעמען. 

וואַלאַ, איצט פֿאַרשטיי איך.

4.

מיר ווייסן נישט קיין סך. מיר האָבן נאָך נישט אויסגעפֿאָרשט, נישט גערעדט מיט קיינעם. וואָס מיר ווייסן: אַז עס האָבן זיך אָנגעהויבן די ראַקעטן און דאַן איז אָנגעקומען די ערשטע כוואַליע טעראָריסטן און זיי האָבן דאָרט געשאָסן און געוואָרפֿן גראַנאַטן, איך ווייס נישט וואָס זיי האָבן געוואָרפֿן, און די מענטשן דאָרט זײַנען פֿאַוווּנדיקט געוואָרן אין האַנט, אין פֿוס, אין דעם און יענעם, האָט מען זיי גענומען באַהאַנדלען, ער איז אַ פּאַראַמעדיקער, ער און די שוועסטער וואָס איז געווען צוזאַמען מיט אים האָבן זיי אָנגעהויבן באַהאַנדלען, פֿאַרבינדן זייערע וווּנדן, זיי צו העלפֿן, זיי האָבן דאָרט באַהאַנדלט אַ סך פֿאַרוווּנדיקטע גלײַך בײַם אָנהייב. און ער, ער האָט געהאַט אַ מיניטראַקטאָר, ער איז אַהין און צוריק, און געברענגט פֿאַרוווּנדיקטע צום געצעלט, איז ווידער און ווידער אַוועק צום שטח פֿון דער מסיבה, געפֿירט פֿאַרוווּנדיקטע, אַזוי איז דאָס געווען. און דאַן האָבן אָנגעהויבן זיך באַווײַזן טעראָריסטן, אַרומשיסן דאָרט, אויפֿרײַסן, און אַלע זײַנען אַנטלאָפֿן, אַלע פּאַראַמעדיקערס דאָרט זײַנען אַנטלאָפֿן, און ס׳איז געווען דאָרט מיט אים אַ מיידל, אַ שוועסטער, אַ מיידל, און זי האָט גענומען וויינען און ער האָט זי אַרומגענומען און איר געזאָגט: „איצט האָבן מיר נישט קיין צײַט פֿאַר דעם. שטעל זיך אויף און לאָמיר זײַן שטאַרק! זאָלסט זײַן געבענטשט! שטעל זיך אויף!“ און דאָס זעלביקע האָט ער געזאָגט אַ בעדויִנער יונגן־מאַן וואָס איז דאָרט געווען. ער האָט זיי געהאָלפֿן אַנטלויפֿן פֿון דעם אָרט. און אַלע זײַנען טאַקע, טאַקע אַנטלאָפֿן און דער צווייטער פּאַראַמעדיקער האָט אים געזאָגט: ״אַוואַד, שוין, אַנטלויף! זײַ נישט קיין נאַר, לויף!״ דאַן האָט אַוואַד אים געזאָגט: ״דו אַנטלויף, איך וועל זיך אַן עצה געבן מיט זיי.״ דאָס זײַנען די לעצטע ווערטער וואָס אַוואַד האָט אים געזאָגט: ״איך וועל זיך אַן עצה געבן מיט זיי.״ ער האָט געמיינט, אַז ער וועט רעדן מיט זיי אויף אַראַביש, רעדן, מישטיינס געזאָגט, מיט זיי וועגן דעם קאָראַן אָדער עפּעס אַזוינס. ער האָט געמיינט, ער קען זײַן דער מלאך פֿון דער דאָזיקער מלחמה. ער האָט נישט געוווּסט אַז זיי, סע אַרט זיי נישט, נישט דאָס און נישט גאָרנישט. איז ער דאָרט געבליבן. ער איז געבליבן דאָרט, וווּ די פֿאַרוווּנדיקטע. ער האָט זיי נישט פֿאַרלאָזן. כאָטש ער איז געווען דער ייִנגסטער אין זייער מאַנשאַפֿט, איז ער דער וואָס איז געבליבן אויפֿפּאַסן איינער אַליין אויף זיי. און פֿון דאָרט האָט ער געשריבן יוסין, דעם באַלעבאָס פֿון דעם אַמבולאַנס, ער האָט אים געשריבן: ״מיר זײַנען אין אַ באַלאַגאַן דאָ, מיר געפֿינען זיך אין אַ מלחמה, מיר דאַרפֿן הילף, וווּ איז די מדינה, אַ סך מענטשן קומען אַהער, אין אויטאָס, צו פֿוס.״ 10 אַ זייגער אין דער פֿרי האָט ער אים געשריבן. און דאַן זײַנען אויך אַהין צו אים געקומען נאָך פֿאַרוווּנדיקטע און ער האָט אויך זיי באַהאַנדלט, איז געווען דאָרט אַליין און האָט זיי באַהאַנדלט און אַ טייל פֿון זיי, טייל פֿאַרוווּנדיקטע זײַנען שפּעטער געראַטעוועט געוואָרן. דאָס איז פֿאַר וואָס דער פּרעזידענט וואָס איז דאָ געווען, האָט מיר געזאָגט אַז אַוואַד איז אַ קריגסהעלד. ער איז דערהרגעט געוואָרן דאָרט, אין דעם געצעלט, זיי האָבן אים אַרײַנגעשאָסן צוויי קוילן אין האַרץ, צוויי קוילן, פּונקט אין דער לינקער זײַט. און ווען מיר האָבן געפֿונען זײַן טויטן גוף, האָט מען אים געפֿונען מיט באַנדאַזשן אין די הענט. ער האָט נאָך געהאַלטן אין אַרומלויפֿן מיט באַנדאַזשן. דאָס איז וואָס איז אים וויכטיק געווען צו טאָן, פֿאַרמאַכן די וווּנדן פֿון די פֿאַרוווּנדיקטע. נאָר זײַנע וווּנדן איז נישט געווען קיינער ווער סע זאָל זיי פֿאַרמאַכן. און ווען איך בין געקומען אים זען, ווען מען האָט מיר געברענגט דעם טויטן גוף, ווען איך האָב אים געזען, איז ער געווען אין דעם אָרון מיט אַ שמייכל! און די מענטשן האָבן אים אונטערגעזוכט און מיר געזאָגט, ער איז אין גאַנצן ריין, ווי נײַ, עס פֿעלט אים נישט גאָרנישט, אַחוץ צוויי לעכער אויף דער לינקער זײַט, דאָרט וווּ דאָס האַרץ. און זײַן פּנים איז געווען שיין, שיין. ער איז געווען אַ מלאך אין אָרון. אַ מלאך. אַ חתן! סאַראַ פּנים ער האָט געהאַט. ווער עס האָט אים געזען, וואַלאַ, אַוואַד איז אַ גרעסערער קראַסאַוועץ ווי ער איז געווען בײַם לעבן.

5. ווער איז אַלץ נישט געווען אויף זײַן לוויה! עס זײַנען געווען מוסולמענער, דרוזן, קריסטן, ייִדן, טשערקעסן, ווער איז אַלץ נישט געווען אויף אַוואַדס לוויה. בײַ אונדז — פֿרויען טאָרן נישט אַרויס אויף קיין לוויות, אָבער אַלע פֿרויען זײַנען געשטאַנען אַזוי אויף די גאַסן! אַלע זײַנען געשטאַנען אויף די גאַסן און געקוקט אויפֿן אָרון. ווער איז אַלץ נישט געווען אויף דער לוויה, ווער האָט אַלץ נישט תּפֿילה געטאָן. איך האָב אַ חבֿר אַ רבֿ וואָס האָט תּפֿילה געטאָן פֿאַר אַוואַדן, איך האָב אַ חבֿר אַ בישאָף פֿון נצרת [נאַצערעס] וואָס האָט תּפֿילה געטאָן פֿאַר אַוואַדן. און דערנאָך זײַנען געקומען מענטשן אונדז צו טרייסטן, מענטשן וואָס איך קען זיי נישט! אַראַבער, ייִדן, געקומען פֿון מודיעין [מאָדיִיִן — אַ שטאָט], געקומען פֿון צפֿון, מיר געזאָגט „איך האָב געהערט וועגן דײַן זון“, מיך אַרומגענומען און איך האָב זיי אויפֿגענומען, איך נעם אויף יעדן גאַסט, יעדן מענטשן.

אַוואַד איז געווען דאָס קינד פֿון גאַנצן דאָרף. נישט מײַן זון. די מענטשן אין דאָרף האָבן מיר נישט געזאָגט ״מיר פֿילן מיט מיט דיר״, ניין! זיי האָבן געזאָגט: ״אַוואַד איז אונדזער זון! דאָס איז דער זון וואָס איז אַרויס פֿון אונדזער היים!״ אַזוי האָבן אַלע מיר געזאָגט. און איך שווער, איך האָב צוגעקראָגן כּוח פֿון די דאָזיקע מענטשן. איך בין אַ וויינער, איך בין אַ שפּירעוודיקער מענטש, אָבער איך בין געשטאַנען און אויפֿגענומען די מענטשן. טויזנטער, טויזנטער מענטשן זײַנען געווען. און זיי האָבן מיר געגעבן דעם כּוח. זיי האָבן מיך געבענטשט מיט כּוח.

איך, שוין — איך האָב שוין געקראָגן מײַן פּאָרציע אומגליק. אָבער איך טו תּפֿילה, איך טו תּפֿילה אַז איצט נאָך דעם וואָס עס איז אונדז געשען, זאָלן מיר קענען לעבן רויִק, לעבן בשלום, מיר מוזן בײַטן אונדזער לעבן, מיר מוזן צוזאַמען אָננעמען איינער דעם צווייטן, גוט לעבן צוזאַמען, מיר קענען זײַן אַ מדינה אַ מחיה, אַ וועלט אַ מחיה, איך ווייס נישט, פֿאַר וואָס מיר זײַנען אַזוי. פֿאַר וואָס איז דאָס לעבן אַזוי. פֿאַר וואָס דאַרף מען לעבן אַזוי, איך ווייס נישט. 

פֿאַר וואָס זאָל נישט זײַן רויִק, פֿאַר וואָס זאָל נישט זײַן שלום? פֿאַר וואָס קענען נישט אַלע לעבן צוזאַמען. איך, ווי לאַנג דאַרף איך לעבן. זיבעציק, אַכציק, נײַנציק, לסוף גיי איך אַוועק פֿון דער אָ ערד. די אָ ערד איז נישט מײַנע און נישט קיינעמס נישט. טאָ לאָמיר לעבן רויִק, לאָמיר לעבן אַזוי, איינער זאָל ליב האָבן דעם צווייטן, איינער זאָל האָבן דרך־ארץ פֿאַר דעם צווייטן. ווי איז געשען, אַז מיר דאָ, זײַנען געוואָרן חיות. ווי האָט גאָט אונדז געשאַפֿן, ווי לאָזט גאָט אונדז לעבן. אַפֿילו בײַ חיות איז דאָס האַרץ בעסער ווי אונדז.

און באמת, איך בין גרייט דאָס אָנצונעמען, מוותּר צו זײַן אויף אַוואַדן און זאָגן, יאַללאַ, דאָס איז בײַ מיר געווען דער לעצטער אומגליק, אָבער פֿון איצט אָן וועט ווערן בעסער, רויִקער, ליכטיקער. אינשאַללאַ. אינשאַללאַ! זאָלן מיר גיין אויף דעם דאָזיקן וועג, אויף דעם ווײַסן וועג. לאָמיר מאַכן פֿון ס׳נײַ ליכט!

איבערגעזעצט פֿון העברעיִש: מרים טרין

The post ‘Let us go on this path, on the white path’ appeared first on The Forward.

With the release of the last surviving hostages from Gaza, the Jewish community has breathed a collective sigh of relief. In the days ahead, we’ll remove yellow ribbon pins from our clothing and tuck away hostage dog tags in our drawers.

But while this is a moment for celebration, it is also critical that we maintain the focus and sense of urgency of these last two years to ensure such a nightmare never happens again.

If we are sincere about preventing another Oct. 7, and that massacre’s two years of brutal aftermath, we cannot become complacent. We must ensure that the murders of Oct. 7, the suffering of the hostages and the killing of thousands of Gazan civilians are the last great tragedies of the Israeli-Palestinian conflict.

While the hostage issue is close to being fully resolved, with the return of the living hostages to Israel on Monday — the remains of dead hostages must still be returned — many challenging steps are left to be completed in the agreed-upon peace plan. Humanitarian aid must flood Gaza, with basic utility infrastructure reestablished as soon as possible. The strip must be rebuilt under a technocratic transitional government, while ensuring Hamas has no role in the territory’s future. And a political horizon must be set for Palestinian statehood, and a pathway to lasting Israeli-Palestinian peace.

Most policy experts and analysts will say that the chances of the deal being completed as planned are slim. And it’s easy to imagine that these outstanding terms will lose the attention of the general public in the weeks, months, and years ahead.

But it is without a doubt in the interests of Israel and the global Jewish community alike to ensure the plan in its entirety reaches fruition.

While the barbarity of Oct. 7 shook us to our core, we must remember that, although it was one of the most horrific days in Israel’s history, the attack was a continuation of the ongoing cycle of violence that has fueled this conflict for decades. For years prior, periodic flare-ups and military escalations would garner international scrutiny. But when tensions decreased, attention would go elsewhere, leaving the status quo intact, and Israelis and Palestinians alike awaiting the next battle.

How do we finally break that cycle?

First, by lifting up Palestinian moderates and peacemakers. We must demonstrate that the pathway to freedom, peace and prosperity runs through diplomacy and pragmatism, not extremism and fanaticism.

And in our effort to be clear-eyed about the formidable obstacles that stand in the way of our righteous goals, we must reckon with the fact that those who hoped to prolong this conflict came not only from Hamas’ ranks, but also from within Israel and the Jewish community.

It is on all of us to reject extremists of all stripes — Palestinian and Israeli alike. We must remain vigilant against exploits by any actor that drive us further away from peace, be it terror attacks from Hamas, violence by Israeli settler extremists, or government-sanctioned land grabs in the West Bank.

If my words alone are not convincing, then I offer those of hostages and their family members — the people whose heartwrenching stories have been seared into Jewish communal consciousness these past two years.

Rachel Goldberg-Polin, mother of the murdered hostage Hersh Goldberg-Polin, stated in a recent interview, “If there is something that can be done to move the entire region forward to get us out of this stuck, quicksand taffy that we’re entwined in — all of us in this region — we have to take that chance.”

Liat Beinin Atzili, a released hostage and widow of the murdered hostage Aviv Atzili, shared earlier this year what she had said to one of her captors: “There are 14 million people between the river and the sea. None of us is going anywhere. We have no choice but to figure out how to live here — even if not together — how to live here without killing each other.”

For the past two years, we’ve heard the phrase “there is no going back” after Oct. 7 become a cliche. It is on all of us, now, to make sure to fulfill the hopeful promise in those words — not the destructive one.

If we truly meant it — if we are committed to ensuring there are no more massacres, no more hostages and no more bloodshed — then we must honor the words and wishes of those in our community who have borne the heaviest costs of this conflict. It’s time to advocate as fervently for the full implementation of this peace deal as we have for the rescue of the hostages.

Because while the pins and dog tags may come off now, we are still fighting for them.

The post The hostages are home. The fight for their future is far from over appeared first on The Forward.

(JTA) — As their last living hostages returned home from Gaza after two years of war, Israelis gave visiting President Donald Trump a hero’s welcome — and threw out some lofty comparisons.

“Mr. President, you stand before the people of Israel not as another American president, but as a giant of Jewish history — one for whom we must look back, two-and-a-half millennia into the mists of time, to find a parallel, in Cyrus the Great,” Amir Ohana, speaker of the Knesset, told Trump on Monday as he welcomed the president for a victory speech to the Israeli parliament.

To be compared to Cyrus is no small thing. Living around 600 BCE and shrouded in myth, the Persian ruler is traditionally credited with granting Jews permission to return from exile in Babylon to the land of Israel and for helping them to rebuild the temple in Jerusalem. Because Cyrus was a pagan who by force seized and ruled over a vast empire, he tends to be treated as an imperfect yet essential vessel for God’s divine plan for the Jews, and is widely celebrated in Jewish history.

It’s a comparison that Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu has also made. Visiting the White House in 2018 during Trump’s first term, shortly after the president moved the U.S. embassy from Tel Aviv to Jerusalem, Netanyahu situated Trump in a long line of friendly world leaders including Cyrus, Lord Balfour and President Harry Truman — all of whom he said helped return the Jews to their rightful homes in Israel. At the time a Jewish Israeli group, the Mikdash Educational Center, started selling commemorative coins imposing Trump’s face over Cyrus’s.

The Cyrus framing has also helped Christian Zionists embrace Trump since his first term, despite the community’s initial misgivings about Trump’s personal behavior and often crude demeanor. 

In 2018 the Evangelical leader Mike Evans, who founded the Jerusalem-based Friends of Zion Museum, declared that Cyrus “was used as an instrument of God for deliverance in the Bible, and God has used this imperfect vessel, this flawed human being like you or I, this imperfect vessel, and he’s using him in an incredible, amazing way to fulfill his plans and purposes.”

As the return of the living hostages seemed imminent, Evans’ group placed “Cyrus the Great is Alive!” billboards in Jerusalem. The billboards feature images of Trump and the American and Israeli flags intertwined.

The post Israelis are comparing Trump to Cyrus the Great – again appeared first on The Forward.