Uncategorized
Lacrosse is on the rise in Israel, as its men’s national team enters the world championship ranked 7th
(JTA) — Days after Israel’s under-20 soccer team shocked the world with a third-place finish in the FIFA Under-20 World Cup, another one of the country’s national teams is looking for international glory — this time in a sport played by few in Israel.
The 2023 World Lacrosse Men’s Championship begins on Wednesday in San Diego, and Israel is ranked seventh among the 30 teams. They were ranked second in Europe coming into the tournament.
Those rankings might surprise the average Israeli. Today, the Israel Lacrosse Association estimates that between 300 and 400 Israeli children and teens play the sport across the country, and that’s after over a decade of recruitment and youth development. Israel’s national lacrosse team is mostly made up of American-born Jews. The lacrosse association, based out of the Daniel Kraft Family National Lacrosse Center in Ashkelon, was founded by one American in 2010 and is currently run by another American.
But two of the 23 players on the national team are Israeli natives, and the women’s national team has one native Israeli, too — something Israel Lacrosse Executive Director Ian Kadish says is a meaningful increase in how the sport is spreading.
“We are now getting to a really exciting point in our organization where a lot of that leadership and a lot of that energy is coming from native-born Israelis,” Kadish told the Jewish Telegraphic Agency.
Yakov Silberlicht, who is Israel Lacrosse’s director of youth development and the men’s team captain, pointed to another telling statistic: Israel’s under-21 men’s team, which competed in Ireland last summer, featured 19 native Israelis out of 23 players. And the women’s under-21 team, which is preparing for the U21 European Lacrosse Championships in Prague next month, is also almost entirely Israeli.
“That’s what gets me fired up and makes me tick and gets me out of bed every morning, is just opening that door and offering the opportunity to those young [Israeli] men and women to be able to play for our national teams,” said Silberlicht, who is also an American expat.
Even in areas where lacrosse is more prominent, such as Canada and the Northeast United States (which have combined to win every edition of the first 14 men’s world championships), it is still considered a niche sport compared to baseball, football and other major sports. According to a study by the Aspen Institute, 466,000 Americans aged 13-17 played lacrosse in 2019, compared to the more than 2 million who play baseball and the more than 3 million who play basketball.
David Wiseman, who tracks Israeli sports for his popular Facebook page Follow Team Israel, commended Israel Lacrosse for the progress it has made, including the opportunities it has opened up for female athletes.
“The fact that they can get it flourishing in Israel is remarkable,” he told JTA. “They’ve punched above their weight by like 3 million percent.”
Israel has also begun hosting international tournaments, including the 2018 men’s international championship and the 2019 Women’s European Championship. (During the 2018 men’s championship — the biggest-ever contest, with 46 participating teams — Israel offered free tours of Jerusalem to the teams and their delegations.)
Originally from Utica, New York, Silberlicht, 31, has lived in Israel for 10 years now. That was never part of his plan.
Growing up, he said he didn’t know much about Israel or have interest in visiting. But after he graduated from college in 2013, an opportunity to play lacrosse in Israel fell into his lap, and he went for it.
He started off coaching and playing for the national team in the 2014 championship, where Israel finished in seventh. What was initially intended to be a year-long stay turned into six more months and six more months after that, until eventually Silberlicht found himself staying permanently. He served in the Israel Defense Forces in a combat role from 2015 to 2017.
Yakov Silberlicht, in the red shirt, is the director of youth development for Israel Lacrosse. (Courtesy of the Israel Lacrosse Association)
“My Jewish identity wasn’t super strong growing up. I think that that’s partially because something like Israel Lacrosse didn’t exist,” he said. “I didn’t want to go to Sunday school because I wanted to go play sports instead… Had I had something like [Israel Lacrosse] to relate to and to identify with, I think that it could have stuck a little bit more and been more meaningful to me.”
Kadish’s introduction to Israel Lacrosse was similar. Growing up in Salt Lake City, Utah, Kadish, 27, said he “could not have cared less” about Judaism or Israel. But as a college lacrosse player, he participated in a lacrosse-themed Birthright trip — which his organization still runs today.
“I had that transformational moment that how many kids have when they come and visit Israel, where I’m like, ‘Oh, wow, this is way different,’” Kadish recalled.
He extended his stay, founded a youth lacrosse team and began playing on the national team. Years later, he splits his time between the United States and Israel, and he runs the Israel Lacrosse Association. He too plays for the national team.
Kadish said he values the opportunity to “allow kids to form their own unique relationship with Judaism, with Israel, through their passion of sport.”
Much of the organization’s recruitment happens through grassroots efforts, including school visits, service trips and relentless outreach. Kadish acknowledged that they have to “work hard as hell” to overcome the predominance of soccer and basketball in Israel.
But 13 years into Israel Lacrosse’s existence, Kadish said it’s the progress that has been made in the organization’s youth engagement that he is most proud of — more so than a No. 2 ranking in Europe and the hosting of international competitions in Israel.
“When you’re on a lacrosse field in Israel with all these kids running around just being kids, you’re like, ‘okay, this is what matters, this is why I do this,’” Kadish said. “When I see a young Israeli kid who I physically put the stick in his or her hand for the first time at the school visit, and now that player is on the sideline, coaching other kids in Hebrew — you see this full-circle moment.”
In other international arenas — namely baseball — Israeli teams have attempted to recruit the most talented American Jews they can find to compete on behalf of Israel, regardless of the players’ past connections to Israel. In lacrosse, Kadish said they try to avoid that tactic. While much of the team is American-born, Kadish said he seeks people who have spent time living in Israel and are committed to the organization’s work.
“What is at the core of our mission? What is Israel lacrosse about? It’s about developing the sport of lacrosse in Israel,” he said. “And it’s about engaging the Jewish Diaspora. If you haven’t helped us, if you haven’t been a part of those things, I’m not sure you deserve the right to play on Team Israel.”
—
The post Lacrosse is on the rise in Israel, as its men’s national team enters the world championship ranked 7th appeared first on Jewish Telegraphic Agency.
Uncategorized
Secular Jews speak Yiddish in Israeli TV series ‘Makom Sameach’
במשך פֿון די לעצטע יאָרן קען מען אויף דער ישׂראלדיקער טעלעוויזיע באַמערקן אַלץ מער דיאַלאָג אויף ייִדיש.
געוויינטלעך הערט מען ייִדיש אין סעריעס וועגן דער פֿרומער וועלט, ווי „שטיסל“ אָדער „קוגל“, אָדער בײַ היסטאָרישע פֿילמען און סעריעס וואָס פֿאַרנעמען זיך מיט סעקולערע ייִדן. קומט די נײַע סעריע „מקום שׂמח“ („אַ גליקלעך אָרט“), אויפֿן קאַנאַל „כּאן 11“, און ווײַזט ווי דווקא חילונים (סעקולערע ייִדן) — הײַנטצײַטיקע תּל-אָבֿיבֿער — רעדן ייִדיש.
אין דער פּראָגראַם זעט מען ווי נערוועזע אַשכּנזישע געשטאַלטן זוכן אַ מער אינטערעסאַנט לעבן אַנטקעגן די נודנע „געוווינהייטן“ פֿון מאָנאָגאַמיע, פּרנסה און דעם זאָרגן זיך סײַ פֿאַר זייערע קינדער, סײַ פֿאַר זייערע עלטערן, ייִדן פֿון דער שארית-הפּליטה.
דער טיטל „מקום שׂמח“ נעמט זיך פֿונעם באַגריף בײַ פּסיכאָטעראַפּיע, וווּ מע עצהט מענטשן וואָס לײַדן פֿון אַ נערוועז-אַטאַקע, זיי זאָלן זיך אויסמאָלן אַ באַקאַנט היימיש אָרט וואָס קען זיי אַ ביסל באַרויִקן. נועה קאָלער, די שעפֿערין פֿון דער סעריע בשותּפֿות מיט רם נהרי, איז מסתּמא באַווירקט געוואָרן פֿון דער בראַסלעווער פֿילם-רעזשיסאָרין רמה בורשטיין, וואָס איז געווען איר רעזשיסאָרין אין דעם דערפֿאָלגרײַכן פֿילם „לעבֿור את הקיר“ (אַריבער דער וואַנט, 2016). מע קען זאָגן אַז די געשטאַלטן וואָס טראָגן מיט זיך די דורותדיקע טראַוומע און ווײַזן אַ טענדענץ צו מעלאַנכאָליע און נערוועזקייט, קוקן זיך די אויגן אויס אויף מקיים צו זײַן ר׳ נחמנס מצווה „לִהְיוֹת בְּשִׂמְחָה תָּמִיד“ — דאָס כּסדרדיקע זוכעניש נאָך אַן אייגן גליקלעך אָרט.
בײַם צענטער פֿון דער סעריע שטייט דאָס געשטאַלט פֿון ורד (ווערעד) קאָנפֿאָרטי, מײַסטעריש געשפּילט פֿון קאָלער אַליין. ווי עס פּאַסט פֿאַר אַ מענטש מיט אַזאַ משפּחה-נאָמען, וואָס זי האָט געקראָגן פֿון איר מאַן בען קאָנפֿאָרטי (דער אַקטיאָר אַבֿיהו פּנחסובֿ), זוכט זי אין משך פֿון די אַכט קאַפּיטלען שפּורן פֿון „קאָמפֿאָרט“, אַ טרייסט אין איר ליבע־ און משפּחה־לעבן. ס׳איז אָבער בכלל ניט קלאָר, אַז פֿון איר מאַן וועט זי אָט די געוווּנטשענע טרייסט טאַקע געפֿינען. אויף דער זײַט וואַרט אויף איר דער צוציִיקער גײַסטיקער היילער יותּם אַזולײַ (עידן חבֿיבֿ), וואָס פֿאַרקערפּערט, דורך זײַן פֿיזיק און סענסיטיווקייט, אַ שאַרפֿע סתּירה צו ורדס בערישן מאַן. די משפּחה-פּאַטאָלאָגיע פֿאַרפּלאָנטערט זיך נאָך מער ווען ורד שטעלט אָן יותּם צו פּרוּוון היילן איר עקשנותדיקע מאַמע, נעמי ווײַסבאַך (די קאָמישע אַקטריסע תּיקי דײן) פֿון צוקערקרענק, און דערבײַ אויסמײַדן די אַמפּוטירונג פֿון איר פֿוס.
אין דער סעריע מישן די ייִנגערע העלדן אַרײַן געוויסע ייִדישע פֿראַזעס אין זייער העברעיִש, אָבער די צוויי העלדינס פֿונעם עלטערן דור רעדן צווישן זיך טאַקע אַ פֿליסיקן ייִדיש. די צוויי פֿרויען זענען ורדס מאַמע, נעמי, און איר קוזינקע, די פּאַרטיזאַנערקע דבֿורה שלוש — אַ משפּחה-נאָמען וואָס ווערט געוויינטלעך אַסאָצייִרט מיט די ספֿרדישע בויערס פֿון דער שטאָט תּל-אָבֿיבֿ.
דבֿורה ווערט געשפּילט דורך לאה קעניג, וואָס איז שוין אין די נײַנציקער. קעניגס עלטערן האָבן נאָך געשפּילט אין דער ווילנער טרופּע. די רעזשיסאָרן קאָלער און נהרי האָבן באַשלאָסן אַז צווישן זיך זאָלן די עלטערע פֿרויען פֿירן גאַנצע שמועסן אויף ייִדיש. בײַ די קרעדיטן בײַם סוף באַצייכנט מען די ייִדיש־לערערין מרים טרין מיטן טיטל „מתרגלת ייִדיש“, ד״ה די וואָס האָט רעפּיטירט מיט די אַקטריסעס די ייִדיש־שפּראַכיקע רעפּליקן, בעיקר מיט תּיקי דיין וואָס רעדט נישט קיין ייִדיש. דיין האָט זיך אַפֿילו אַ ביסל באַקלאָגט וואָס זי מוז דאָס טאָן. קעניג, בכל-אופֿן, לויבט דיינס ייִדיש.
איין בײַשפּיל פֿון אַ ייִדישן דיאַלאָג אין דער סעריע זעט מען בײַם אָנהייב פֿונעם זעקסטן קאַפּיטל, „סודות חבֿויים“ (באַהאַלטענע סודות). דבֿורה און נעמי טרעפֿן זיך און פֿירן אַזאַ שמועס:
— שלום דבֿורה
— ערשטנס, אַנטשלודיקט זיך בײַ מיר.
— נו, באמת. האָסט אַ פֿרענקישן כּבֿוד.
— אויב דו ביסט געקומען אַהער, מיך נאָך אַמאָל באַליידיקן, קאָנסטו שוין צוריקגיין.
— וואָס שוין האָב איך דיר געזאָגט? איך בין געווען נערוועז און ס׳איז מיר אַרויס — „כּוס אמא שלך!“ צוליב דעם „כּוס אמא שלך“ מישפּטסט מיך אַזוי שווער?
ס׳רובֿ צוקוקער, וואָס קענען סײַ ייִדיש סײַ העברעיִש, לאַכן ווען זיי הערן ווי פֿון דיינס מויל, דער אַלטער ייִדישער באָבען, לאָזט זיך אַרויס די זאַפֿטיקע ישׂראלדיקע קללה „כּוס אמא שלך“. אַנדערע האַלטן דעם אויסדרוק אָבער ווי צו וווּלגאַר און איבערגעטריבן אין דעם קאָנטעקסט. אָבער אַזוי ווערט דער אַלטער סטערעאָטיפּ וועגן ייִדיש אין אַ געוויסן מאָס איבערגעקערט: די פּראָסטע קללה וואָס האָט זיך בײַ נעמין אַרויסגעכאַפּט מיט יאָרן צוריק און דערבײַ קאַליע געמאַכט די באַציִונגען צווישן די צוויי ייִדענעס איז דווקא אַ העברעיִשעאַראַבישע (דיינס געשטאַלט איז אַ ישׂראלי), בעת דבֿורה, די עלטערע „מער ייִדישלעכע“ פֿרוי דאָ, קאָן בשום-אופֿן נישט פֿאַרטראָגן צו הערן אַזאַ וווּלגאַרע פֿראַזע. אָט די בולטע איראָניע וואָס שײך די סטערעאָטיפּן פֿון העברעיִש־רעדער און ייִדיש־רעדער העלפֿט דאָ שאַפֿן אַ שאַרפֿע און אַמוזירנדיקע סצענע.
קאָלער, וואָס קומט פֿון אַ משפּחה מיט לעבן-געבליבענע פֿון חורבן, האָט אויף אַן אינטערוויו אין 2024 דערציילט, אַז זי איז אויפֿגעוואַקסן אין אַ היים פֿול מיט הומאָר. „די באָבע פֿלעג זיך וויצלען, ווען היטלער האָט זיך באַוויזן אויף דער טעלעוויזיע, זאָגנדיק אַז דער ימח־שמוניק איז ׳אַ חבֿר מײַנער׳. אָבער דאַן איז געקומען דער 7טער אָקטאָבער…“
די הײַנטיקע פּאָליטיק שפּילט אין „מקום שׂמח“ אָבער אַ קנאַפּע ראָלע און נאָר דורך סובטילע פּרטים: ווען ורד און בען מיינען אויף אַ רגע אַז זייער פֿאַרווײַלונג-צימער אינעם גליל ווערט אָנגעגריפֿן פֿון צפֿון; אָדער ווען ורדס ברודער נדבֿ ווײַסבאַך (רועי עידן) גייט אַרום אָנגעטאָן אין מיליטערישע מונדירן. אָבער אַפֿילו אָט דער שטאַרקער ישׂראלדיקער זעלנער האָט שטענדיק מורא פֿאַר זײַן ייִדיש מאַמעלע און פּראָבירט זי וואָס מער אויסמײַדן.
נעמיס שטענדיקע וואָרענונג, אַז זי וועט זיך נישט לאָזן אָפּערירן ווײַל „כ׳וויל נישט זײַן קיין בעל-מום אין מדינת-ישראל!“ קען מען אויסטײַטשן אַז אין ישׂראל קען מען זיך נישט דערלויבן צו זײַן אַ שוואַכינקע. די סעריע טוט אַ מערקווירדיקע אַרבעט בײַם אַרויסטרײַבן די שדים פֿונעם עבֿר וואָס רודפֿן דאָס ישׂראלדיקע באַוווּסטזײַן, אָבער פֿון דער אַנדערער זײַט קען מען די סעריע קריטיקירן אַז זי דערווײַטערט זיך פֿון זאָגן עפּעס באַטײַטיקס וועגן די הײַנטיקע פּלאָגענישן און בלוטיקע מלחמות.
אינעם זיבעטן קאַפּיטל „תּיירות יהודית“ (ייִדישער טוריזם), נעמט ורד אָן איר מאַמעס בקשה אַז פֿאַר דער אָפּעראַציע וויל זי באַזוכן ווילנע, כּדי צו זען דעם געטאָ וווּ איר באָבע פּעסיע איז געווען. דער גאַנצער קאַפּיטל איז טאַקע פֿילמירט געוואָרן אין ווילנע, און מיר באַקומען אַ שלל אויסערגעוויינטלעכע קאָמישע און דראַמאַטישע סיטואַציעס.
אַן אַנדער באַנוץ פֿון ייִדיש, וואָס פֿאַרחידושט בלי-שום-ספֿק די ישׂראלישע צוקוקערס געשעט אין אַן אַנדער עפּיזאָד, ווען נעמי פֿאַנטאַזירט אַז אַ באַרימטע ישׂראלדיקע טעלעוויזיע־פּערזענלעכקייט, מאָשיק גלאַמין, קומט צו איר אַרײַן אין דער דירה און הייבט אָן רעדן מיט איר אויף ייִדיש. ער זינגט איר אַפֿילו אַ שלאָפֿליד אויף ייִדיש: „תּל-אָבֿיבֿ פֿאַר האַלבער נאַכט דער ווינט וויל גאָרנישט בלאָזן נאָך און די לופֿט איז שווער און שטיקט און שטיקט מיך איך בין נישט זיכער וואָס צו זאָגן צי כּדאַי בכלל צו פֿרעגן, נישט פֿרעגן.“
קאָלער און נהרי האָבן אַ סך וואָס צו זאָגן וועגן דער הײַנטיקער ישׂראלדיקער געזעלשאַפֿט, וועגן אירע מוראס און שטרעבונגען. לאָמיר נאָר האָפֿן אַז אין זייערע צוקונפֿטדיקע שאַפֿונגען וועלן זיי אויך באַהאַנדלען די האַרבע שוועריקייטן פֿון מלחמה און שלום, וואָס פֿאַרשטיקן אונדזער אַלעמענס לופֿט.
https://www.kan.org.il/content/kan/kan-11/p-962212/s1/967128/
בילדער:
01 די הויפּט געשטאַלטן פֿון דער סעריע „מקום שׂמח“ (פֿון רעכטס): יותם, נעמי, ורד און בען (KAN 11)
02 ורד (קאָלער) און בען (פּנחסאָוו) לעבן אַדורך אַ קריזיס אין זייער זיווג-לעבן (KAN 11)
03 ורד (קאָלער) און איר מאַמע נעמי (דיין) זוכן אַ פֿאַרהיילונג אויפֿן ברעג-ים (KAN 11)
The post Secular Jews speak Yiddish in Israeli TV series ‘Makom Sameach’ appeared first on The Forward.
Uncategorized
Over 300 rabbis and Jewish leaders call for removal of UN official who denied Oct. 7 rapes
(JTA) — Over 300 Jewish leaders, including women’s rights advocates and rabbis, urged the United Nations on Tuesday to remove Reem Alsalem, the U.N. rapporteur on violence against women and girls, for denying that rape occurred during Hamas’ Oct. 7, 2023, attack on Israel.
The letter, which was addressed to U.N. secretary-general Antonio Guterres, came two weeks after Alsalem claimed in a post on X that “No independent investigation found that rape took place on the 7th of October.”
In the letter, its signatories express their “horror and outrage” at Alsalem’s rhetoric, and cite two U.N. reports from March 2024 and July 2025 that concluded that there was “reasonable grounds” to believe that sexual violence had taken place during the attacks “in multiple locations, including rape and gang rape.”
The petition was organized by Amy Elman, a professor at Kalamazoo College who has authored books on antisemitism and state responses to sexual violence, and Rafael Medoff, the director of the David S. Wyman Institute for Holocaust Studies. It was shared with the Jewish Telegraphic Agency soon after being sent to Guterres.
“The targeted sexual abuse of Israelis by Hamas and its supporters is one weapon in the arsenal of those seeking Israel’s obliteration,” Elman said in a statement. “It’s outrageous that deniers such as Reem Alsalem are aiding and abetting the sexual violence by claiming it never happened. These apologists should be ashamed of themselves.”
The letter’s signatories include Deborah Lipstadt, the former antisemitism envoy; Judith Rosenbaum, the head of the Jewish Women’s Archives; Rabbi Irving Greenberg, the former chairman of the U.S. Holocaust Memorial Museum; Rabbi Deborah Waxman, the president of Reconstructing Judaism; and Hebrew College president Rabbi Sharon Cohen Anisfeld.
Dispute over whether sexual violence took place as Hamas murdered about 1,200 people in Israel on Oct. 7 has solidified as a point of sustained interest for some of Israel’s staunchest critics who allege that Israel and its supporters are using claims of rape as propaganda. Even the United Nations, frequently maligned by Israel and its supporters over its record toward Israel, has drawn allegations of complicity in the propaganda campaign from pro-Palestinian voices — though the U.N. rapporteur on Palestinian rights, Francesca Albanese, who has faced her own calls for dismissal from the Trump administration, has also publicly questioned the claims.
In addition to the U.N. reports, independent reporting and research by an Israeli nonprofit have validated claims of sexual violence on Oct. 7.
In the X exchange that spurred the new letter, Alsalem was arguing with another user about the Israeli government’s prosecution of soldiers accused of abusing a Palestinian detainee.
A day later, Alsalem posted a link to a Substack podcast from October where she criticized the credibility of the March 2024 U.N. report and said she had sought contact with the Israeli government to confirm its findings but had not received a response.
“The media, certain organizations and the world basically fell into the trap that Israel set up, which is to project that there was barbaric sexual violence being committed by these barbarian Palestinian men, and it was spun around and disseminated and very much used in order to then justify the genocide,” said Alsalem on the podcast.
Medoff said in a statement that Alsalem’s continued employment reflected inconsistent standards when it comes to Israel and antisemitism.
“If a UN official made such a remark concerning rape victims from any other ethnic or religious group, there would be an international uproar,” he said. “The same standard should apply to Israeli Jewish women who were sexually assaulted by Hamas terrorists.”
The post Over 300 rabbis and Jewish leaders call for removal of UN official who denied Oct. 7 rapes appeared first on The Forward.
Uncategorized
Rome synagogue memorial for 2-year-old killed in 1982 Palestinian terror attack vandalized
(JTA) — A synagogue in Rome and a memorial for a 2-year-old boy killed in a 1982 attack by Palestinian terrorists on the city’s Great Synagogue were vandalized on Monday by unknown individuals.
The plaque dedicated to Stefano Gaj Taché, who was killed in the attack that also left 37 injured, is located on the Monteverde synagogue, also known as the Beth Michael Synagogue, in Rome.
The unknown vandals spray painted black on the memorial, and also wrote “Free Palestine” and “Monteverde anti-Zionist and anti-fascist” on the facade of the synagogue, according to the Italian newspaper Corriere della Sera.
The vandalism was condemned by Victor Fadlun, the president of the Jewish Community of Rome, who said in a post on Instagram that the incident came amid a “a climate of intimidation” where antisemitism has “become a tool of political protest.”
“We place our trust in the police and call for the government’s strong intervention to halt this spiral of hatred,” Fadlun continued.
The incident comes amid a recent series of antisemitic vandalism in Rome, an epicenter of pro-Palestinian activism that has continued to see large demonstrations even after the ceasefire in the Israel-Hamas war in Gaza.
In October, the words “Dirty Jews, may you all burn” were spray-painted on the shutters of a kosher bakery, and in June a sign at another local synagogue was defaced with the words “Sieg Heil” and ”Juden Raus.”
“This is an act that outrages the Jewish community and deeply wounds it, because the plaque is dedicated to a child murdered by Palestinian terrorism and because this is a meeting place where young people and children meet, where they pray and create a sense of community,” Fadlun told Corriere della Sera. “Attacking the synagogue in this way means disavowing and violating the right of Jews to be able to come together and lead a normal life.”
In a subsequent post on Instagram, Fadlun said Italian President Sergio Mattarella had spoken to him over the phone to express his “solidarity” in relation to the synagogue vandalism.
Antonio Tajani, the Italian minister of foreign affairs, also condemned the vandalism in a post on X, adding that he has called Fadlun as well.
The European Jewish Congress also condemned the vandalism in a post on X. “This is not ‘anti-Zionism.’ It is antisemitism: the targeting of Jewish memory, Jewish mourning and Jewish history,” the group said. “Stefano’s name is a symbol of one of Italy’s darkest terror attacks. His memory should be protected, not desecrated. We stand in solidarity with the Jewish community of Italy and call on authorities to investigate this hate crime and ensure that such acts are treated with the seriousness they deserve.”
The post Rome synagogue memorial for 2-year-old killed in 1982 Palestinian terror attack vandalized appeared first on The Forward.