Palestinian militants stand guard on the day that hostages held in Gaza since the deadly Oct. 7, 2023, attack, are handed over to the International Committee of the Red Cross (ICRC), as part of a ceasefire and hostages-prisoners swap deal between Hamas and Israel, in Khan Younis, southern Gaza Strip, Oct. 13, 2025. Photo: REUTERS/Ramadan Abed

Last month, the Quincy Institute for Responsible Statecraft claimed that Israel is paying popular social-media personalities an average of $7,000 per post on TikTok and Instagram to promote pro-Israel content.

Citing “previously unreported” documents filed under the US Foreign Agents Registration Act (FARA), the foreign policy think tank and research institute said Bridges Partners – a Washington-based firm working with Israel’s Ministry of Foreign Affairs through Havas Media Group Germany – had invoiced roughly $900,000 for an “Influencer Campaign” running from June to November 2025.

According to the think tank, once supposed administrative and production costs were subtracted, about $552,946 remained “for influencers,” producing an estimated 75–90 posts. From that, it concluded each post must be worth roughly $6,000–$7,000.

The claim spread quickly across social media and was repeated by several media outlets. But a review of the same FARA filing shows that this interpretation simply doesn’t hold up.

What the Documents Actually Show

• It’s a campaign budget, not pay-per-post.
  The insertion order lists month-by-month “Influencer Campaign (USD)” miscellaneous costs that cover both “payments for influencers and production.” It’s a single, pooled campaign budget — not a rate card, not a per-post payment schedule.

• Post numbers are estimates, not evidence.
  Each phase mentions “Post volume: approx. 25–30.” These are planning projections, not verified outputs. Dividing total costs by these estimates to produce a “per-post” figure is simply bad math.

• Influencer numbers are projected, not proven.
  The document says “5–6 influencers begin creating content,” then “3–4 additional activated,” and two “3–4 more.” That totals around 14–18 influencers planned, but no names or contracts appear anywhere. It’s a staffing plan, not a confirmed roster.

• No breakdown of how the money was spent.
  The filing never specifies how much of the budget went to influencers versus production, travel, editing, or management. The claim that “$552,946 was left for influencers” is a guess, not a fact.

• The “second document” isn’t separate — it’s just an appendix.
  The appendix to the same FARA filing lists legal fees, consulting services, and banking costs. It doesn’t tie those expenses to influencer work or identify anyone who was paid to post. You can’t subtract those numbers and pretend the remainder equals “influencer pay.”

• It’s a proposal, not a signed contract.
  Each section of the order is marked “No Contract,” showing these are budgeted phases and estimates, not finalized payment agreements or invoices.

The Bottom Line

Nothing in the FARA filing supports the claim that influencers were paid $7,000 per post — or any specific per-post amount at all. The $900,000 represents a broad campaign allocation covering all costs of content development and management over several months, not a set fee to creators for each upload.

If readers need perspective, many governments run formal programs to promote their narratives and counter hostile information operations online. Israel’s MFA explicitly maintains Digital/Communications & Digital Diplomacy offices that share official information, engage audiences, and combat online antisemitism/misinformation via social channels. In short, openly declared public-diplomacy activity, not covert pay-per-post schemes.

Sensational averages — like “$7,000 per post” — are viral by design. They are attention-grabbing and apparently “specific.” But specificity does not equal sourcing. The Quincy Institute for Responsible Statecraft’s $7,000 figure is a plausible arithmetic result of a chain of assumptions (inferred headcount + estimated post volumes + guessed allocation of budget to creators).

If reporters, platforms, and readers want to know what creators were actually paid, the only definitive evidence would be contracts, invoices named to individual creators, or bank records showing payments to named influencers. Absent that, the responsible framing is that the filing shows a planned, blended campaign. It does not prove $7,000-per-post payouts.

There’s nothing unusual about governments running public diplomacy campaigns. In Israel’s case, such efforts are a necessity. Since the Hamas attacks on October 7, 2023, antisemitism and anti-Israel disinformation have exploded online – from Hamas-produced propaganda videos to coordinated social-media campaigns designed to delegitimize Israel and to glorify terrorism. Israel’s enemies haven’t only fought with rockets and rifles, but with trending hashtags, deep-fake “evidence,” and doctored images shared millions of times before facts can catch up.

It’s precisely this information war that explains why Israel invests in counter-messaging and digital diplomacy. Such activity is transparent, routine, and defensive in nature: the modern equivalent of a press office, not a covert “influencer army.”

The “$7,000-a-video” claim will no doubt keep spreading online, because sensational numbers travel faster than nuance. But the FARA filing does not prove secret pay-per-post operations. It shows a modest, bureaucratic public-diplomacy campaign. Once again, Israel finds itself not only defending its borders, but defending truth itself in an arena where lies go viral long before the first fact-check lands.

The author is a contributor to HonestReporting, a Jerusalem-based media watchdog with a focus on antisemitism and anti-Israel bias — where a version of this article first appeared.

(JTA) — A Georgia man wearing a Nazi uniform was arrested last week after allegedly assaulting a University of Georgia student outside a bar, in an incident that has gone viral on social media.

A noted white supremacist is taking credit for helping the alleged assailant, Kenneth Leland Morgan, make bail after several days.

The altercation, which took place outside Cutter’s Pub in downtown Athens, began after the assailant was allegedly denied entry to the bar and asked to leave, according to UGA student newspaper Red and Black.

Morgan, who was born in 1992, was then confronted by two women outside of the bar, one of whom was Jewish, and the group got into a “yelling match” over his Nazi uniform, the victim, Grace Lang, told the Red and Black.

Lang, a 23-year old UGA student, attempted to intervene in the confrontation and reached to rip off Morgan’s red swastika armband, after which he hit her in the face with a glass pitcher, according to video of the assault circulating on social media.

“His blatant attempt to instill fear and create outrage in the community was what sparked the issue,” Lang told the Red and Black. “I grabbed the armband, not him, to remove a hate symbol. The bar we were at doesn’t even have glass pitchers, and I have no clue where he brought it from. I didn’t see it in his hand, but he was clearly ready to use it against anyone.”

Lang sustained a broken nose and a black eye from the assault, and told the Red and Black she received four stitches on her nose bridge in the emergency room.

“We are horrified by the actions of an individual who, while in downtown Athens wearing a Nazi uniform, assaulted a female University of Georgia student. The man is not a student and is not affiliated with the University,” the university said in a statement. “Members of UGA’s Student Care and Outreach team are in contact with our student who was assaulted in this off-campus incident, as well as other students who witnessed this heinous antisemitic behavior.”

Local Jewish leaders denounced the incident. “The Nazi symbol is the symbol of absolute evil. It’s the symbol of hate,” Rabbi Michoel Refson, co-director of Chabad-UGA, told local media, noting that his grandmother survived Auschwitz. “It’s painful, it’s upsetting, it’s hurtful.”

Morgan was later apprehended by police and booked on suspicion of two misdemeanor counts of simple battery and one felony count of aggravated assault. The Athens-Clarke County Police Department did not immediately respond to an inquiry by the Jewish Telegraphic Agency about the incident.

There are signs that Morgan is becoming a cause célèbre for neo-Nazis in the United States. The white supremacist Paul Miller, who gained notoriety for making hate-filled videos while wearing Nazi garb, said on social media that he was working to secure Morgan’s release and directed followers to a crowdfunding campaign that he said was from Morgan directly.

“I am in contact with @GasChambers,” Miller tweeted on Sunday, referring to an X account that says it has raised money for  . “We are going to pay the bail for Kenneth in the next few days he will be free. Gaschamber was very kind and gracious.We just spoke on the phone.We are going to get kenneth out very soon.”

On Monday morning, Morgan was held in the Clarke County Jail on $1,500 bond, but by Monday evening, he had been removed from the jail’s online registry of inmates.

Miller said the donation campaign was needed because Morgan had lost his job over the incident. The crowdfunding campaign, on a site that bills itself as a Christian alternative to GoFundMe and is reportedly popular among extremists, has raised more than $5,000 so far, with donors listed as “White Power,” “Joseph Goebbels” and “H3il H1tler.”

The incident is not the only recent Nazi controversy to roil the UGA campus. In January, UGA students staged a protest against the reinstatement of a professor in the engineering college, George Raymond Haynie III, who was placed on leave after allegedly hosting a neo-Nazi event on his property.

In April, after the school established an advisory committee on Jewish student life, it was awarded an “A” grade by the Anti-Defamation League for its efforts to combat campus antisemitism.

The post Neo-Nazis raise money for Georgia man wearing Nazi uniform who allegedly assaulted UGA student appeared first on The Forward.

זינט אוראַלטע צײַטן האָבן זיך ייִדן באַנוצט מיט פֿרעמדע שפּראַכן כּדי צו באַקענען פֿאַרשײדענע ייִדישע ייִשובֿים מיט קאַנאָנישע טעקסטן פֿון תּנ״ך, גמרא און תּפֿילות. דער דאָזיקער טעמע זײַנען געװידמעט קאַפּיטלען אינעם נײַעם זאַמלבאַנד „בריקן פֿון קענטעניש: ייִדישע שפּראַכן אינעם קולטורעלן קאָנטעקסט“, רעדאַקטירט דורך די פּראָפֿעסאָרן זשאַן באַומגאַרטען (סאָרבאָן־אוניװערסיטעט, פּאַריז), רות פֿאָן בערנוט (אוניװערסיטעט פֿון צפֿון־קאַראָלײַנע) און משה לבֿיא (אוניװערסיטעט פֿון חיפֿה).

הײַנט זײַנען ייִדיש און לאַדינאָ די צװײ סאַמע פֿאַרשפּרײטע און באַקאַנטע ייִדישע שפּראַכן, אָבער די סאַמע אַלטע פֿרעמדע שפּראַך, װאָס ייִדן האָבן „פֿאַרייִדישט“, איז געװען אַראַמיש, דער תּרגום־ און גמרא־לשון. אין מיטל־עלטער האָט דער ייִדישער דיאַלעקט פֿון אַראַביש אויך געשפּילט אַ װיכטיקע ראָלע אין אָפּהיטן און פֿאַרשפּרײטן ייִדישע קענטענישן אױף די ברײטע שטחים צװישן בבֿל און שפּאַניען.

חוץ דעם האָבן ייִדן אין פֿאַרשײדענע לענדער און תּקופֿות גענוצט אײגענע נוסחאָות פֿון איטאַליעניש, גריכיש, אַלט־פֿראַנצױזיש, פֿאַרסי, טאָטעריש, טשעכיש וכּדומה. דער בולטסטער חילוק צװישן דעם ייִדישן און ניט־ייִדישן נוסח פֿון אַ שפּראַך זײַנען ניט די װערטער, נאָר דער אַלף־בית: ייִדן האָבן פֿאַרשריבן זײערע טעקסטן מיט ייִדישע אותיות.

פֿינעף פֿון די פֿערצן קאַפּיטלען אינעם זאַמלבוך באַהאַנדלען אַלט־ייִדיש. איבערטײַטשונגען פֿון לשון־קודשדיקע מקורים זײַנען געװען דער יסוד פֿון דער אַלט־ייִדישער ליטעראַטור. מען האָט איבערגעטײַטשט ניט נאָר דעם תּנ״ך, נאָר אױך די אַפּאָקריפֿן („ספֿרים חיצונים“ אױף העברעיִש), דאָס הײסט ספֿרים פֿון דער תּקופֿה פֿונעם תּנ״ך, װעלכע זײַנען ניט אַרײַן אינעם ייִדישן קאַנאָן אָבער האָבן זיך אָפּגעהיט אין דער קריסטלעכער טראַדיציע.

אַ ספּעציעלן אָרט צװישן די דאָזיקע ביכער פֿאַרנעמט דער ספֿר „חכמת בן־סירא“, שרײַבט פֿאָן בערנוט. ביז הײַנט האָבן זיך אָפּגעהיט פֿיר פֿאַרשײדענע ייִדישע נוסחאָות פֿונעם דאָזיקן ספֿר — אַ סימן, אַז דאָס איז געװען אַ פּאָפּולערע לעקטור. דער מקור פֿאַר די ייִדישע איבערטײַטשונגען איז געװען מאַרטין לוטערס דײַטשישע איבערזעצונג פֿון דער ביבל, װאָס האָט כּולל געװען די אַפּאָקריפֿן, איבערגעזעצט פֿון לאַטײַניש און גריכיש.

די ערשטע ייִדישע אױסגאַבע פֿון בן סיראס משלים איז אַרױס אין קראָקע אַרום 1539, איבערגעטײַטשט דורך דעם משומד יאָהאַנעס העליטש. פֿאַר זײַן שמד האָט ער געהײסן אליקום. בשותּפֿות מיט זײַנע צװײ ברידער האָט ער פֿאַרמאָגט די ערשטע ייִדישע דרוקערײַ אין קוזמאַרק, דער ייִדישער פֿאָרשטאָט פֿון קראָקע.

אָבער דער געשעפֿט איז ניט געגאַנגען גוט, און כּדי פּטור צו װערן פֿון די שװערע חובֿות, האָבן זיך די דרײַ ברידער געשמדט. פֿאַר דעם האָט דער פּױלישער קעניג סיגיזמונד דער ערשטער בטל געמאַכט זײערע חובֿות און געגעבן זײ אַ חזקה אױף דרוקן און פֿאַרקױפֿן אַלע ייִדישע ספֿרים אין פּױלן.

װען ייִדן האָבן זיך אָפּגעזאָגט צו קױפֿן ספֿרים בײַ די ברידער־משומדים, האָט דער קעניג געצװוּנגען ייִדישע קהילות אָפּצוקױפֿן דעם גאַנצן זאַפּאַס פֿון כּמעט 4,000 ביכער. דערנאָך האָט די העליטש־דרוקערײַ אױפֿגעהערט צו דרוקן ייִדישע ביכער בכלל און זיך גענומען פֿאַר קריסטלעכע. צװישן די פֿאַרקױפֿטע ייִדישע ביכער איז מסתּמא אױך געװען דער ספֿר פֿון בן סירא, האַלט פֿאָן בערנוט. מיר װײסן אָבער ניט, צי ייִדן האָבן טאַקע געלײענט די דאָזיקע „טרײפֿענע“ אױסגאַבע.

דער צװײטער ייִדישער נוסח פֿון „בן סירא“ שטאַמט פֿון אַרום דעם יאָר 1600 און האָט זיך אָפּגעהיט בלױז אינעם כּתבֿ־יד. אָבער די צװײ אַנדערע אױסגאַבעס, װאָס זײַנען אַרױס מיט העכער װי 100 יאָר שפּעטער, זײַנען טאַקע געװען פּאָפּולער בײַם אַשכּנזישן עולם. אינעם יאָר 1712 האָט דער אַמסטערדאַמער דרוקער יוסף מאַרסען אַרױסגעגעבן „ספֿר יהושע בן סיראַק“ איבערגעזעצט אױף ייִדיש און העברעיִש.

אין דער הקדמה האָט ער באַשריבן דאָס בוך װי „אײן מעכטיק געטליך ספֿר פֿאַר אַלע מענטשן“, װאָס איז „שײן צו לעזען ניט אַלײן פֿאַר װײַבער“, נאָר אױך פֿאַר „באַלעבאַטים“.די צװײטע אױפֿלאַגע איז אַרױס אין יאָר 1747, אַ סימן, אַז דאָס בוך איז געװען פּאָפּולער.

נאָך אײן אױסגאַבע פֿון „בן סירא“ איז אַרױס אין אָפֿנבאַך, דײַטשלאַנד אין 1721. דער איבערזעצער, אַהרן בן שמואל פֿון הערגערסהאַוזען, איז געװען אַ ייִדישער סוחר מיט ליטעראַרישע אינטערעסן. אַזױ, פֿאַרסך־הכּלט פֿאָן בערנוט, איז די געשיכטע פֿון ייִדישע פֿאַרטײַטשונגען פֿונעם ספֿר בן־סירא אַן אינטערעסאַנטער בײַשפּיל פֿון דעם, װי ייִדן האָבן צוריקגעװוּנען זײער קולטור-ירושה פֿונעם קריסטלעכן רשות.

אַ װיכטיקער מקור פֿאַר ייִדישע איבערטײַטשונגען איז געװען די קבלה. ביזן 17טן יאָרהונדערט איז זי פֿאַרבליבן אַ געהײמע תּורה, װאָס מען האָט געלערנט בלױז צװישן געצײלטע יחידי־סגולה. אָבער מיט דער אַנטװיקלונג פֿון ייִדישן ביכערדרוק איז קבלה געװאָרן פּאָפּולער בײַ מאַסן־לײענער, שרײַבט זשאַן באַומגאַרטען.

אָפֿט מאָל האָט מען אַרײַנגענומען פֿראַגמענטן פֿון קבליסטישע חבורים, אַזעלכע װי ספֿר הזוהר, אין ייִדישע ביכער װעגן מנהגים, אין מעשׂה־ביכער און תּחינות פֿאַר פֿרױען. מען האָט פֿאַרטײַטשט קאָמפּליצירטע מיסטישע השׂגות אױף אַ פּראָסטן לשון, װאָס איז געװען פֿאַרשטענדלעך פֿאַר פֿרױען און נישט־געלערנטע מענער. דערבײַ האָט מען כּסדר ניט דערמאָנט קײן מקור. אַנשטאָט דעם האָט מען פּשוט געזאָגט „המקובלים שרײַבן“. אַזױ זײַנען די מיסטישע באַגריפֿן און אימאַזשן אַרײַן אינעם טאָגטעגלעכן שטײגער פֿון אַשכּנזים.

די נײַע טעכנאָלאָגיע פֿון ביכערדרוק האָט דערמעגלעכט צוצוגעבן ייִדישע טײַטשן אין סידורים און מחזורים. זײ האָבן געהאָלפֿן בעסער צו פֿאַרשטײן די האַרבע עבֿרי פֿון תּפֿילות, אָבער עס זײַנען ניטאָ קײן ראַיות, אַז מען האָט טאַקע געדאַװנט אָדער געלײענט תּורה אױף טײַטש, שרײַבט פּראָפֿעסאָר אורן כּהן רומן (אוניװערסיטעט פֿון חיפֿה).

אין דעם זין זײַנען אַשכּנזים אַנדערש פֿון אַנדערע עדות. די תּימנער האָבן אַ מאָל געלײענט די פּרשה קודם אױף לשון־קודש און דערנאָך אין דער אַראַבישער איבערזעצונג פֿון ר׳ סעדיה גאון. אין אײניקע ספֿרדישע שילן חזרט מען איבער אײניקע פּיוטים אױף יום־כּפּור טאַקע אױף לאַדינאָ.

גאָר אַן אַנדערער זשאַנער זײַנען באַריכטן פֿון ייִדישע נסיעה־שרײַבער, װאָס האָבן דערצײלט װעגן װײַטע מקומות. אײנע פֿון די פּאָפּולערסטע מוסטערן איז „גלילות ארץ ישׂראל“ (געגנטן פֿון ארץ־ישׂראל) פֿון גרשון בן אליעזר סעגאַל פֿון פּראָג, װאָס באַשרײַבט מיטל־מזרחדיקע לענדער. דאָס דאָזיקע בוך האָט געהאַט צען אױפֿלאַגעס צװישן דעם 17טן און דעם 20סטן יאָרהונדערט. אין דער אמתן אָבער איז דאָס ניט קײן אָריגינעלע רײַזע־באַשרײַבונג, נאָר אַ זאַמלונג פֿריִערדיקע העברעיִשע מקורים.

אָבער דאָס הײסט ניט, אַז „גלילות ארץ ישׂראל“ האָט ניט קײן װערט, שרײַבט אסנת שרון־פּינטו (העברעיִשער אוניװערסיטעט אין ירושלים). אױפֿן סמך פֿון אַ פּרטימדיקן אַנאַליז פֿון די מקורים קומט זי צום אױספֿיר, אַז דער מחבר האָט אױסגעקליבן די סאַמע טשיקאַװע מעשׂיות און געגעבן דעם ייִדישן מאַסן־לײענער אַ פֿאַרכאַפּנדיקע לעקטור װעגן כּלערלײ עקזאָטישע װײַטע מקומות. צװישן זײ — רעאַלע בילדער פֿון ארץ־ישׂראל און פֿאַנטאַסטישע מעשׂיות װעגן דעם טײַך סמבטיון און דעם מלכות פֿון צען שבֿטים. דאָס איז אַ מין בוך װאָס װאָלט אױפֿגערעגט דעם כּוח־הדמיון בײַ בנימין, דעם העלד פֿון מענדעלע מוכר־ספֿרימס ראָמאַן „מסעות בנימין השלישי“.

די קאַפּיטלען אינעם זאַמלבאַנד „בריקן פֿון קענטעניש“ ברענגען צונױף טעקסטן פֿון פֿאַרשײדענע לענדער, תּקופֿות און זשאַנערס, װאָס זײ אַלע האָבן געדינט אײן צװעק: צו פֿאַרגרינגערן דעם אױסטױש צװישן פֿאַרשײדענע צװײַגן פֿון דער ייִדישער קולטור דורך איבערזעצן אָדער איבערטײַטשן זײ פֿון אײן לשון אױף אַן אַנדערן.

אַ שאָד נאָר, װאָס די מחברים האָבן זיך באַגרענעצט כראָנאָליגיש און ניט גענומען אין באַטראַכט די מאָדערנע תּקופֿה. אַלטע טעקסטן האָבן װײַטער געלעבט, שעפֿעריש איבערגעאַרבעט, אין די װערק פֿון ייִדישע און העברעיִשע מחברים פֿונעם 19טן און 20טן יאָרהונדערט, אַזעלכע װי מענדעלע מוכר־ספֿרים, איציק מאַנגער, יצחק באַשעװיס און אַנדערע.

The post How Judeo-languages helped transmit knowledge to the Jewish masses  appeared first on The Forward.